Reklama

Roztoczańskie zamyślenia...

Pogłosy nekropolii

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W listopadzie, częściej niż w innych miesiącach, przekraczamy bramy cmentarzy. Idziemy tam z wieńcami, kwiatami oraz zniczami, znakiem naszej pamięci o tych, których już nie ma pośród nas. Kiedy patrzymy na panoramę miast w porze wieczorowej, uderza nas wielka ilość światła. Łuna światła widziana jest nieraz nawet z odległości kilkunastu kilometrów. Świadczy to, że miasto żyje, życiem mieszkających w nim ludzi. Również ładnie przedstawia się panorama cmentarzy w pierwszych dniach listopada. Z nekropolii biją łuny światła ze zniczy umieszczonych na grobach. Świadczą one o istniejącym w nich życiu, pomimo, że są to miasta umarłych. Ci, którzy odeszli, żyją w podwójnym sensie. Po pierwsze, w naszej pamięci, wspomnieniach, wdzięczności. Po drugie, stając nad mogiłami naszych bliskich, zdajemy sobie sprawę, że stajemy nie przed zimnymi marmurami, położonymi na miejscu ich pochówku, czy usypaną nad nimi mogiłą, ale w obliczu tajemniczej ich obecności. Prowadzimy z nimi duchowy dialog, który powoli przechodzi w modlitwę.

Idąc aleją cmentarza po szeleszczącej warstwie opadłych liści, mimowolnie czytamy imiona, nazwiska, wiek zmarłych. Wśród nich spotykamy groby ludzi, których znaliśmy: naszych kolegów, koleżanek, krewnych, przyjaciół. Spędzaliśmy nieraz z nimi miłe chwile, dzisiaj już ich nie ma wśród żywych, chociaż byli naszymi rówieśnikami, a nawet młodszymi od nas. Uświadamiamy sobie wtedy kruchość naszego życia, jego przygodność i przemijalność. Dochodzi do nas świadomość, że przecież w jednym z tych grobów mógł leżeć każdy z nas, oni odeszli, a my żyjemy, dlaczego tak się dzieje, trudno nam to pojąć. Spotykamy także groby ludzi, którzy zajmowali eksponowane stanowiska. Kiedy żyli wydawali się ludźmi nie do zastąpienia. Okazało się to złudzeniem, życie poszło naprzód, pomimo, że oni pozostali w grobie. Dalej widzimy groby ludzi, którzy zabiegali o sławę, bogactwo, godności. Mimo że je osiągnęli to musieli wszystko pozostawić i spocząć w równym szeregu z tymi, którzy byli biedni, zapomniani, nieraz prześladowani. Na cmentarzu istnieje pełna demokracja, bo każdy usłyszał wyrok: "Prochem jesteś i w proch się obrócisz".

Najbardziej przemawiają jednak groby naszych najbliższych. Przemawiają do nas nasi rodzice. Nie zawsze słuchaliśmy ich za życia. W cmentarnej ciszy jak rykoszetem powracają do nas ich rady. Nieraz są one wyrzutem. Rodzi się refleksja: gdybym wtedy posłuchał, gdybym poszedł wskazaną przez nich drogą wszystko wyglądałoby inaczej, a może jeszcze coś da się zmienić... Grób ojca lub matki nieraz przemawia z większą mocą niż ich osoby za życia. Nic też dziwnego, że nawet najwięksi twardziele dyskretnie ronią łzy nad grobem. Również bardzo wymowna może być mowa grobów dzieci czy groby współmałżonków. Przemawiają umieszczone na grobach epitafia, które ukazują znikomość życia i nieuchronność śmierci każdego człowieka.

Cmentarz przemawia do nas powagą, majestatem, ciszą, swoim niepowtarzalnym klimatem. Nastraja nas melancholią i smutkiem. Jego wymowa byłaby tragiczna, gdyby nie krzyże umieszczone na grobach. Tworzą gęsty las. Przemawiają najbardziej do nas, nawet przez groby, na których ich nie ma. Przypominamy sobie ludzi, którzy leżą w tych grobach. Oni lekceważyli krzyż, a nawet walczyli z nim, za co pochowano ich nieraz w tzw. alejach zasłużonych, i - przeliczyli się, bo krzyża nie ma tylko na ich grobach, a są wokół, także w urzędach, szkołach, wszędzie tam gdzie żyją i pracują ludzie, dla których krzyż ma jakieś znaczenie. Spotykamy krzyże na grobach, na których nie spodziewaliśmy się zobaczyć. Nieraz ci ludzie w ostatniej chwili życia nawrócili się i umierali z krzyżem w ręku. Nad grobami innych krzyż umieścili najbliżsi, nieraz wbrew woli zmarłego, bo jak może wyglądać grób bez krzyża? Przecież to nie wypada. Co ludzie powiedzą? Ale najwięcej krzyży zostało postawione z pełną świadomością jego znaczenia. Nawiązują do krzyży nakreślonych na czołach podczas sakramentu chrztu. Już wtedy tamten znak zwiastował przywilej śmierci nie jako unicestwienia, ale wręcz przeciwnie, jako początku wypełnienia się obietnicy nowego życia: "Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmieć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. (...) Otóż, jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy ( ...) (Rz 6, 3-4; 8). Dzieje się to mocą krzyża, który prawie dwa tysiące lat temu stanął na Golgocie. Tamten krzyż był nadzieją miliardów ludzi, którzy przeszli przez ziemią. Był nadzieją naszych bliskich zmarłych. Jest jedyną naszą nadzieją.

Wszystko przemija. Przypominają nam o tym opadające liści z cmentarnych drzew i ścięte pierwszymi mrozami cmentarne kwiaty. Przypominają się nam słowa psalmu: "Dni człowieka są jak trawa; kwitnie jak kwiat na polu: Ledwie muśnie go wiatr, a już go nie ma, i miejsce, gdzie był, już go nie poznaje" (Ps 103, 15-16). Krzyż pozostaje, nawet wtedy, gdy ludzie odchodzą. On jest zapowiedzią zmartwychwstania. Światłość, która bije ze zniczy naszych cmentarzy przypomina o innej światłości - światłości wiecznej. Dlatego na cmentarze przychodzimy, by o nią się modlić dla naszych zmarłych. Jest to jedyny dar jaki możemy im ofiarować. Tylko modlitwą, Mszą św. w ich intencji możemy im pomóc i podziękować za dobro od nich otrzymane oraz przeprosić za uchybienia jakich dopuściliśmy się względem nich. Jeśli będziemy chcieli to uczynić tylko za pomocą zniczy, wieńców i kwiatów, będzie to jeszcze jeden znak przemijania: wkrótce świece zgasną, kwiaty i wieńce zwiędną, pozostanie z nich kupa śmieci, które są zmorą utrzymujących porządki na cmentarzach i łupem cmentarnych hien. Dlatego trzeba dawać naszym zmarłym dary nieprzemijające, ponieważ Bóg ich przeznaczył do rzeczy nieprzemijających, wiecznych.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Podziel się:

Oceń:

0 0
2000-12-31 00:00

Wybrane dla Ciebie

Wszyscy mamy coś z kapłaństwa

Karol Porwich/Niedziela

Więcej ...

Dziś Wielki Czwartek – początek Triduum Paschalnego

Pio Si/pl.fotolia.com

Od Wielkiego Czwartku Kościół rozpoczyna uroczyste obchody Triduum Paschalnego, w czasie którego będzie wspominać mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. W Wielki Czwartek liturgia uobecnia Ostatnią Wieczerzę, ustanowienie przez Jezusa Eucharystii oraz kapłaństwa służebnego.

Więcej ...

Abp Galbas w Sosnowcu przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża

2024-03-28 23:35
Abp Adrian Galbas

flickr.com/episkopatnews

Abp Adrian Galbas

- Kościelne postępowanie w bulwersującej sprawie sprzed miesięcy dobiega końca - powiedział abp Adrian Galbas SAC, administrator apostolski diecezji sosnowieckiej sede vacante. W czasie Mszy Wieczerzy Pańskiej, którą odprawił w sosnowieckiej bazylice katedralnej, przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża.

Więcej ...

Reklama

Najpopularniejsze

Triduum Paschalne - trzy najważniejsze dni w roku

Triduum Paschalne - trzy najważniejsze dni w roku

Przerażające dane: 1937 osób między 15. a 17. rokiem...

Wiadomości

Przerażające dane: 1937 osób między 15. a 17. rokiem...

Sercanie: niepokoją nas doniesienia o sposobie prowadzenia...

Sercanie: niepokoją nas doniesienia o sposobie prowadzenia...

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną...

Wiara

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną...

Bratanek Józefa Ulmy o wujku: miał głęboką wiarę,...

Kościół

Bratanek Józefa Ulmy o wujku: miał głęboką wiarę,...

Jak przeżywać Wielki Tydzień?

Wiara

Jak przeżywać Wielki Tydzień?

Abp Galbas: Mówienie, że diecezja sosnowiecka jest...

Kościół

Abp Galbas: Mówienie, że diecezja sosnowiecka jest...

Świadectwo Abby Johnson: to, że zobaczyłam aborcję na...

Wiara

Świadectwo Abby Johnson: to, że zobaczyłam aborcję na...

Przewodniczący KEP: rozpoczynamy dziewięcioletnią...

Kościół

Przewodniczący KEP: rozpoczynamy dziewięcioletnią...