Pisarka niemiecka Luise Rinser obchodziła swoje 56. urodziny w Rzymie. Zaczęła dzień od pójścia na Mszę św. do kościoła Benedyktynów przy opactwie św. Anzelma na Awentynie. Olbrzymi kościół był prawie pusty. W nawie modliło się tylko paru braci zakonnych i dwie kobiety, furtianka i zaprzyjaźniona z nią pisarka. Furtianka była prostą kobietą. Chyba nigdy nie słyszała o unii hipostatycznej ani o substancjalnej obecności Boga w Najświętszym Sakramencie. Gdyby ją ktoś zapytał, w jaki sposób Jezus Chrystus uobecnia się w białym chlebie, na pewno powiedziałaby coś bliskiego herezji. Ale jej serce wiedziało swoje: Tu jest żywy i prawdziwy Bóg; staje się On chlebem do jedzenia; kto Go spożywa, wzrasta w miłości. Luise Rinser pisze, że wiara jej przyjaciółki wiedziała o Eucharystii wszystko, co potrzeba.
Więcej faktycznie nie da się powiedzieć o największym skarbie, który Jezus w przeddzień swej śmierci przekazał chrześcijaństwu. Tym skarbem jest On sam, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego i prawdziwy Człowiek, narodzony z Matki-Dziewicy Maryi. Pozostał On wśród nas pod postaciami chleba i wina i pragnie gorąco, byśmy Go spożywali i wzrastali w miłości. Adorujemy Go na kolanach, przyjmujemy Go w Komunii św. i ukazujemy Go światu w procesji eucharystycznej.

On stale na mnie czeka

W świętej Hostii jest żywy i prawdziwy Bóg wśród nas. Oznacza to, że Bóg stale na mnie czeka. Mogę pójść do Niego o każdej porze dnia i nocy. Lekarz każe na siebie czekać w kolejce, na rozmowę z burmistrzem muszę ustalić termin, o audiencję w pałacu biskupa trzeba wcześniej poprosić. Tylko do wielkiego Boga mogę zawsze wejść bez pukania. Dostojewski pisze w powieści „Biedni ludzie”: „Kiedy czuję się przygnębiony, cieszę się zawsze, że mogę się wypowiedzieć. Jest to najlepsze lekarstwo: Od razu doznaję ulgi, zwłaszcza wtedy, gdy mogę powiedzieć wszystko, co leży mi na sercu”.
Do Boga ukrytego w Sakramencie Ołtarza możemy iść ze wszystkim, co nas cieszy i boli. Również z tym, czego nie ośmielilibyśmy się powiedzieć najbliższemu nam i najbardziej wyrozumiałemu człowiekowi. Są rzeczy, które nas samych krępują i zawstydzają do tego stopnia, że nie chcemy o nich myśleć. Z całym bagażem serca możemy jednak udać się do Jezusa obecnego w tabernakulum. Z pewnością doznamy ulgi, pomocy i pociechy. Wiedzą o tym ludzie modlitwy, którzy dzień w dzień przychodzą na Mszę św., a także proste kobiety, które z torbą na zakupy wstępują do kościoła na modlitwę. Uroczystość Bożego Ciała wyraża im uznanie i wzywa wiernych do gorliwości i wytrwałości w cichej adoracji Najświętszego Sakramentu.

Daje się nam bez reszty

W modlitwie przed tabernakulum pojmujemy, dlaczego Bóg stał się chlebem. Chleb istnieje nie dla siebie, lecz dla drugich. Poświęca się dla nas, chce, byśmy go jedli i nabierali siły do życia. Wielkość chleba leży w jego poświęceniu. Jezus Chrystus pozostał wśród nas jako chleb, by nam nieustannie przypominać swoje poświęcenie na Golgocie dla naszego odkupienia. Ilekroć przyjmujemy Go w Komunii św., przyswajamy sobie owoce Jego ofiary, przemieniamy się i nabieramy siły do wcielania w życie Jego oddania i poświęcenia.
Rodzina katolicka rozumie i praktykuje to każdego dnia. Chleb na stole rodzinnym to nie tylko artykuł spożywczy. Jest to także znak poświęcenia ojca i matki dla dzieci. Chleb, który rodzice zapewniają dzieciom przez swoją pracę, wskazuje na nich samych. Jest to ich trud i czas, ich troska o rodzinę, ich wierność, ich odpowiedzialność za drugich. W oddaniu dla bliźnich ojciec i matka odnajdują radość, szczęście i sens swojego życia na ziemi, a dzieci są im za to wdzięczne i uczą się od nich trudnej sztuki życia dla chwały Boga i zbawienia świata. Coniedzielna Msza św. jest dla takiej rodziny sprawdzianem i umocnieniem na drodze wierności Chrystusowi i Jego Kościołowi.

Nieustannie uczy miłości

Symbolika chleba prowadzi nas do źródła, z którego Eucharystia wypływa. Jest nim miłość Boga-Człowieka do nas. Kościół śpiewa w prefacji o Najświętszym Sercu Pana Jezusa: „On, wywyższony na krzyżu, w swojej nieskończonej miłości ofiarował za nas samego siebie. Z Jego przebitego boku wypłynęła krew i woda, i tam wzięły początek sakramenty Kościoła”. Dodajmy tu: Tam wziął początek przede wszystkim sakrament Eucharystii, który uobecnia Chrystusa w Jego Ciele i Krwi. To jest szczyt miłości Boga do człowieka, a zarazem najtrudniejsze zadanie, jakie Eucharystia nam stawia. Zadanie to nie przerasta naszych chrześcijańskich możliwości, pod warunkiem, że będzie gorliwie czerpać z samego źródła życia i energii, jakim jest Komunia św.
Tak postępował św. Albert w Krakowie. We wczesnych godzinach rannych szedł na Mszę św., a potem udawał się do swoich podopiecznych w ogrzewalni i jadłodajni dla najbiedniejszych, z chlebem pod pachą. Kiedy jego współpracownicy tracili cierpliwość, mówił do nich: „Bądźcie dobrzy jak chleb!”. Urzekał go zapach świeżego chleba, bo widział w nim Jezusa w sakramencie Eucharystii. Jezus ukryty w konsekrowanej Hostii jest dobry jak chleb; jest też cichy, mały i słaby. Możemy Go nieść w monstrancji przez miasta i wioski, możemy też z Nim iść do chorych. To łamie wszelki ludzki upór, egoizm i grzech. Tu dopiero doświadczamy i uczymy się pokory, cierpliwości, prostoty, łagodności i dobroci. Poglądowa lekcja miłości, jakiej udziela nam Jezus Chrystus w Najświętszym Sakramencie, idzie tak daleko, że aż możemy przeoczyć, kim On jest i do czego wzywa nas pieśń kościelna: „Twoja cześć, chwała, nasz wieczny Panie, po wszystkie czasy niech nie ustanie!”.