Ks. Michał Serafin pochodził z diecezji sandomierskiej z miasteczka Przysucha. Rodzice jego przenieśli się do Radomia i tu mały Michał uczęszczał do szkoły powszechnej, do gimnazjum zaś w Sandomierzu. O dwa lata starszy brat Franciszek był także kapłanem i pracował w diecezji kieleckiej. Michał Serafin zgłosił się do Seminarium Duchownego w Płocku. Powołanie do kapłaństwa zrodziło się w duszy Michała, gdy codziennie służył do Mszy św.
Święcenia kapłańskie otrzymał 22 czerwca 1913 r. wraz z 8 kolegami, spośród których 4 zostało zamordowanych w obozach hitlerowskich.
22 lipca 1913 r. ks. Michał Serafin został mianowany wikariuszem i prefektem parafii Lipno. Po 6 latach pracy duszpasterskiej w Lipnie, 11 lipca 1919 r., przeszedł na urząd prefekta do Ostrowi Mazowieckiej, zaś 26 kwietnia 1924 r. otrzymał stanowisko proboszcza w parafii Naruszewo i administrację parafii Radzymin. 18 lipca 1931 r. ks. Michał został proboszczem i dziekanem w Wyszogrodzie. Mimo pasterzowania w dwóch parafiach: wyszogrodzkiej i rębowskiej, oraz obowiązków dziekańskich, ks. Serafin znalazł czas i siły na nauczanie religii w szkole w wymiarze etatu prefekta.
Podczas okupacji rzadko opuszczał swą parafię. Dwa razy odwiedził biskupów podczas ich internowania w Słupnie. Gdy dwukrotnie aresztowano i wywieziono do obozu w Działdowie księży z Płocka i z powiatu płockiego, do którego należał również Wyszogród, ks. Serafin szczęśliwie uniknął wywiezienia. Podtrzymywał parafian na duchu w rozmowach prywatnych, a w kościele, wspólnie z organistą, dobierał pieśni religijne o treści, która stwarzała atmosferę wiary w sprawiedliwość dziejową i nadzieję lepszego jutra. Trwało to aż do wywiezienia organisty, który pierwszy padł ofiarą prześladowań; później przyszła kolej na proboszcza, który "był mocny duchem i patriotyzmem" - zeznaje p. Sekunda, mieszkający wtedy w Wyszogrodzie.
Ks. Michała Serafina aresztowano w nocy z soboty na niedzielę 20 kwietnia 1942 r. pod zarzutem należenia do organizacji walki podziemnej z najeźdźcą. Było to bardzo na rękę miejscowemu komisarzowi niemieckiemu Schweigertowi, który niechętnym okiem patrzył na to, że tuż obok Magistratu jest otwarty kościół, odprawia się nabożeństwa, ludzie na nie uczęszczają - nie tylko w niedzielę, lecz codziennie odwiedzają proboszcza. Ludzie zaś przychodzili często i licznie, ponieważ po wywiezieniu księży z 5 parafii zza Wisły do Działdowa, ks. Serafinowi powierzono opiekę religijną i prowadzenie akt stanu cywilnego tych parafii powiatu sochaczewskiego, należących do gminy Iłów, którą Niemcy przyłączyli do powiatu płockiego. Zwracali się więc do proboszcza wyszogrodzkiego i nawiedzali kościół nie tylko miejscowi parafianie, lecz również wierni zza Wisły - z parafii: Brzozów, Giżyce, Kamion, Młodzieszyn i Iłów.
Po wywiezieniu ks. Michała Serafina kościół w Wyszogrodzie zaraz zamknięto. W październiku 1942 r., przed świętem Chrystusa Króla zamieniono go na spichrz zbożowy, w którym pracował jako buchalter p. Sekunda. Gdy wszedł on w towarzystwie dyr. Rossola do kościoła w Wyszogrodzie od strony zakrystii, spostrzegł, że koloniści niemieccy zrabowali bieliznę kościelną, kap i ornatów użyli na obicie foteli, zaś chorągwie i sztandary połamali. W zakrystii znalazł kluczyk od tabernakulum. Otworzył je i zabrał Najświętszy Sakrament do swego mieszkania, a stąd zawiózł do kościoła w Czerwińsku. Wszystko, co jeszcze ocalało, p. Sekunda wraz z robotnikami ukrył. Prosił ich o sekret, aby nikomu, nawet w domu nie mówili, gdzie są ukryte naczynia, kielichy i lichtarze. Robotnicy aż do wyzwolenia dochowali sekretu i przy otwarciu kościoła w drugiej połowie stycznia 1945 r. p. Sekunda wraz z kluczem od zakrystii przekazał ks. Krawczyńskiemu według spisu wszystko, co ocalało.
Parafianie wyszogrodzcy byli przerażeni wywiezieniem swego proboszcza. Nikt nie wiedział, dokąd go wywieziono. Dopiero miejscowy pastor Nargang powiedział, że ks. Serafin jest w płockim więzieniu. To samo powtórzyli później koloniści niemieccy.
Według zeznań świadków, w więzieniu ks. Serafin mimo terroru i bicia podczas badań, zorganizował codzienną wspólną modlitwę i spowiadał. "Spotkałem ks. Serafina u felczera - zeznaje więzień, p. Gorzelany. - Prosiłem go o spowiedź. Ryzyko było wielkie, a jednak ks. Serafin wysłuchał mojej spowiedzi". W tym samym czasie siedział w płockim więzieniu, w gorszych jeszcze warunkach, ks. Tadeusz Trzciński z Mławy. Oddał on więźniom wielkie usługi. Nawet najbardziej oporni pod jego wpływem wracali do wiary i sakramentu pokuty. Gdy zabiegano o wiadomości o tych dwóch księżach, gestapowiec powiedział w zaufaniu pewnej siostrze zakonnej i księdzu w Płocku, że bardziej jest zagrożony ks. Serafin, niż ks. Trzciński. "Ks. Serafin był bardzo bity, będzie powieszony, ale... to bohater".
Okazało się, że była to informacja odpowiadająca prawdzie. W piątek rano, 18 września 1942 r., rozeszła się po mieście wieść, że na placu synagogalnym (dzisiaj Placu 13 Straconych) w Płocku stawiają szubienicę. Po południu o godz. 15.00 porozstawiana na rogach ulic policja wpuszczała przechodniów jedynie na plac synagogalny. Zebrało się dużo ludzi, tym bardziej, że wszystkim pracującym w sklepach, firmach i instytucjach niemieckich polecono asystować przy egzekucji. Przeważała jednak większość niemiecka, zwłaszcza Niemki z dziećmi na wózkach; zachowywały się one podczas i po egzekucji jak w cyrku lub w kinie - śmiały się.
Około godz. 16.00 podjechało auto ciężarowe, wioząc 13 więźniów od ul. Szerokiej. Podobno na dwa dni przed egzekucją wszyscy więźniowie skazani już na powieszenie byli trzymani jeszcze przez SS w gmachu Seminarium "na badaniach".
Na placu synagogalnym pośrodku i po bokach leżeli na ziemi trzej gestapowcy; karabiny maszynowe były zwrócone w kierunku tłumu i więźniów. Gdy odjęto klapę samochodu, więźniowie skupili się wokół wysokiego więźnia, który im coś szeptał... może udzielał rozgrzeszenia. "Więźniowie wyglądali jak cienie - pisze w swoim dzienniczku świadek Antoni Szpiek (dzisiaj kapłan). - Mieli związane ręce poza plecami tak silnie, że drut wrzynał się im w ciało. Krawiec Weber, tłumacz gestapowski, odczytał przy szubienicy wyrok po niemiecku i po polsku. Zrobiła się cisza. Polki poklękały na placu, szlochając i modląc się. Stojącym na desce pod szubienicą włożono pętlice. Wśród ogólnej ciszy wszyscy usłyszeli okrzyk wieszanych, do którego inicjatywę dał ks. Serafin: "Niech żyje Polska". Drugi raz podnieśli ten sam głos, lecz już nie dokończyli, ponieważ szybko wysunięto stołki, czy też deskę, na której stali i wszyscy zawiśli na szubienicy związani drutem za ręce i nogi. Najdłużej żył ks. Serafin. Gdy inni już skonali, on jeszcze się poruszał. Po egzekucji Polacy odchodzili z bólem, Niemki wracały roześmiane, jak z wesołego widowiska".
Długo spoczywały zwłoki powieszonych, zakopane we wspólnej mogile przez Niemców pod parkanem żydowskiego cmentarza w Płocku.
4 maja 1945 r. ekshumowano ciała 13 Straconych. Wszystkich poznawano tylko po ubraniu, nastąpił już rozkład zwłok, zachowały się tylko szczątki. Jedynie ciało ks. Serafina było w na tyle dobrym stanie, że włożono go do oddzielnej trumny. (...)
Parafianie wyszogrodzcy i rębowscy przyjechali zabrać zwłoki swego Proboszcza do Rębowa, gdzie zostało odprawione nabożeństwo przy udziale licznych parafian i uczniów. Stąd przewieziono trumnę do Wyszogrodu i tu, po odprawieniu Mszy św. żałobnej w kościele złożono ciało w nowej, dębowej trumnie na miejscowym cmentarzu. W pogrzebie wzięło udział siedmiu księży, straż ogniowa z Wyszogrodu i Rębowa, szkoły obydwu parafii oraz tłumy wiernych. Wszyscy składali hołd ukochanemu Proboszczowi, który nawet w oczach wroga wyrósł na bohatera.