W Warszawie odbyła się niedawno wielotysięczna demonstracja związkowców przeciwko polityce rządu Tuska, PO i PSL, w której - co warte odnotowania - podnoszono nie tylko związkowe postulaty. Zwróciłem uwagę na dwa z nich, wykraczające poza interesy tej czy innej grupy zawodowej. Fakt wart odnotowania, bo rzadko się zdarza, by związkowe protesty wykraczały poza owe interesy grupowe. Dlatego protest związkowców w Warszawie przypominał już trochę protest „Solidarności” przeciw władzy komunistycznej, kiedy to podnoszono nie tylko postulaty środowiskowe, zawodowe, pracownicze - ale i ogólnospołeczne, ogólnopaństwowe.
W Warszawie związkowcy upomnieli się o dobre prawo emerytalne.
Jest bowiem jakimś postkomunistycznym absurdem, że emeryci zmuszeni są do płacenia podatku dochodowego od swych emerytur. Przecież już raz, jeszcze jako pracujący, czynni zawodowo obywatele, płacili co miesiąc podatek dochodowy od swych zarobków, i to niezależnie od „składki emerytalnej”, która de facto - też była i jest podatkiem. Ów absurdalny, niesprawiedliwy, wręcz o charakterze „wyzysku” podatek od emerytury przypomina żywo „podatek Belki” - od bankowych „procentów”. Bo przecież zanim ktokolwiek odłożył na rachunku oszczędnościowym swoje pieniądze, żeby procentowały - zapłacił już wszelkie możliwe podatki. Podtrzymując ten podatek - rzekomo „liberalny” rząd Tuska objawia swe prawdziwsze, bardziej jakby socjalistyczne oblicze...
Niezależnie od utrzymywania podatku od emerytur - rząd Tuska próbuje ograniczać dotychczasowe prawo obywateli do wcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Przeciwko temu też protestowali w Warszawie solidarni związkowcy.
Zauważmy na marginesie, że o tym, kiedy obywatel ma przejść na emeryturę, decydować w ogóle nie powinien rząd, ale sam obywatel. To on, według własnej kalkulacji odłożonych, zaoszczędzonych składek na poczet emerytury - powinien taką decyzję podejmować. I tak byłoby, gdyby system ubezpieczeń emerytalnych był dobrowolny, a nie przymusowy. Przypomina się stare pytanie: „Jeśli to jest takie dobre, to dlaczego to jest przymusowe?”... Szukając odpowiedzi na to pytanie, dojdziemy na końcu do wniosku, że „to jest przymusowe” wcale nie dlatego, że jest dobre dla obywateli, lecz dlatego, że jest dobre, ale tylko dla biurokracji państwowej, która z ubezpieczeniowych pieniędzy może czerpać do woli, przerzucając narastający dług względem emerytów na... przyszłe pokolenia. Przymus ubezpieczeń zadłuża już teraz nasze dzieci i nasze wnuki. Najlepszym dowodem jest astronomiczna już niemal wielkość długu publicznego w Polsce. Gdy więc ekonomiści z Centrum im. A. Smitha przestrzegają przed kryzysem systemu ubezpieczeń emerytalnych - potwierdzają tylko zwykłe, zdroworozsądkowe obawy.
Tymczasem system otwartych funduszy emerytalnych (OFE), który miał już indeksować emerytalne składki na konkretnym, indywidualnym koncie konkretnego pracownika, przyszłego emeryta, jako jego własność - okazał się ledwo sztuczną protezą starego systemu, zamiast jego alternatywą. Pewien obywatel, który uwierzył, że składki w OFE są jego własnością, zażądał ich zwrotu, uzasadniając to pilnymi, bieżącymi potrzebami życiowymi. Sprawa trafiła aż do Sądu Najwyższego, który uznał, że... nic podobnego! Niby te pieniądze są własnością obywatela, ale podjąć ich nie może... Okazuje się zatem, że również składka do OFE to w istocie nie składka, ale podatek, i właściwie niczym się nie różni od starego podatku emerytalnego.
Wobec takiej fikcji i recydywy „starego jako nowe” nie dziwi, że związkowcy z „Sierpnia 80” i inni - przyszli emeryci - chcą jak najszybciej uwolnić się od „obcęgów” takiego łupieżczego systemu i postulują wcześniejsze emerytury: jeśli już być wyzyskiwanym przez taki przymus „systemu ubezpieczeń emerytalnych”, to jak najkrócej...