Do rodziny indyków należą dwa gatunki dziko żyjących ptaków oraz wiele ras indyków hodowanych przez człowieka. Indyki są najcięższymi ptakami grzebiącymi, które wprawdzie mogą latać, ale niezbyt daleko. Ich ojczyzną jest Ameryka Północna i Środkowa, gdzie doroczny Dzień Dziękczynienia nie może obejść się bez indyka na stole. W następstwie polowań w wielu rejonach Ameryki indyki dzikie wyginęły.
Indyk jest dużym ptakiem, którego waga waha się od 4 do 10 kilogramów. Żywi się przede wszystkim ziarnem, bulwami, owocami, jagodami i niektórymi ziołami. Dietę roślinną uzupełnia różnymi owadami i ich larwami, ślimakami, nie gardzi też padliną. Indyki mają zwyczaj połykania niewielkich kamyków, by przyspieszyć proces trawienia. Dorosłe ptaki czasami łapią i zjadają jaszczurki.
W sezonie godowym samce toczą walki. Tokujący samiec prezentuje wówczas swe wspaniałe pióra i głośno nimi szeleści. Wyrostek nad dziobem i korale nabrzmiewają, powiększając znacząco swoje rozmiary i przybierając intensywne barwy. Zwycięzca walki rozpościera ogon na sposób pawia, biega, kręci się i gulgocze, dopóki nie ulegnie mu jego wybranka.
Indyczka składa 8-15 jaj w gnieździe, które buduje na ziemi. Jaja wysiaduje przez 28 dni. Młode, obserwując matkę, uczą się same zdobywać pożywienie. Jedno pisklę może zjeść w ciągu dnia do 4 tys. owadów.
Na piersi indyka znajduje się specjalny wyrostek, w którym wczesną wiosną gromadzą się zapasy tłuszczu. Samce korzystają z tej rezerwy w czasie toków, gdy prawie nic nie jedzą i pod koniec okresu godowego są bardzo wyczerpane.
Pierwsze okazy indyka zostały sprowadzone do Europy w 1497 r. przez Anglika J. Cabota. Były to pojedyncze sztuki.
Dopiero w 1530 r. hiszpańscy konkwistadorzy przywieźli więcej tych ptaków, dając początek hodowli na terenie Europy, która też zasmakowała w smacznym mięsie tych dostojnych ptaków spotykanych dziś zarówno na dużych fermach, jak i w małych gospodarstwach domowych.
Pomóż w rozwoju naszego portalu