Pochodziła ze sportowej rodziny. Mama i brat osiągali sukcesy, rzucając dyskiem, wuj - pchając kulę, tata reprezentował Polskę w podnoszeniu ciężarów. Sama zaczęła od wioślarstwa, gdy chodziła jeszcze do szkoły podstawowej. A o tym, że zainteresowała się lekkoatletyką, zadecydował przypadek.

Na podium ze złotym medalem

Kiedyś, gdy poszła z bratem na jego trening warszawskiej Legii, jej zainteresowanie sportem dostrzegł trener rzutu młotem. Przekonał ją, że trening może być ciekawy. Jej kariera potoczyła się błyskawicznie. Już po dwóch miesiącach ćwiczeń (miała niespełna 14 lat) została mistrzynią i rekordzistką Polski seniorek. Tytuły mistrzyni Polski zaczęła odtąd zdobywać regularnie.
Rok później była już mistrzynią Europy, a cztery lata później - mistrzynią świata juniorek. Gdy jednak oczarowani jej talentem Amerykanie zaproponowali jej studia i świetne warunki, byleby ćwiczyła u nich, Kamila odmówiła. Wolała mieszkać z rodzicami w mieszkanku w bloku na Pradze i trenować na Warszawiance.
Nie przeszkodziło jej to zdobyć wkrótce w Sydney złoty medal olimpijski. Gdy przygotowywała się do zwycięskiego rzutu, obok pasowano na mistrza olimpijskiego w chodzie Roberta Korzeniowskiego. - „Mazurek Dąbrowskiego” dodał mi otuchy i napełnił nadzieją, że jakby to było pięknie, gdyby zagrali go również dla mnie - mówiła w jednym z wywiadów.
Sukces był nieoczekiwany, sama też była nieco nim zdziwiona. - Wchodziłam do wielkiego sportu i naraz stanęłam na szczycie. Ludzie dążą do tego latami i tylko niektórym się udaje - mówiła. Powtarzała potem wielokrotnie, że czas spędzony na podium ze złotym medalem był najmilszym wydarzeniem w jej życiu.

Powtórzyć sukces z Sydney

Niełatwo jest mierzyć się ze sławą, która przyszła tak szybko. Bycie gwiazdą i zwycięstwa nigdy nie przewróciły jej w głowie. Wszyscy ją lubili, zawsze była i chciała być dla ludzi dobrą znajomą, kumpelą i przyjaciółką. Jej pasją stało się nurkowanie głębinowe. Wolne chwile poświęcała na czytanie książek i spotkania z przyjaciółmi. - Była uśmiechniętą dziewczyną, duszą towarzystwa. Nie pamiętam jej smutnej - podkreśla Artur Partyka, znany niegdyś lekkoatleta.
Poza stadionem często wychodziła z niej delikatna kobieta, marząca o ciepłym domu. Największym autorytetem w jej życiu był, jak mówiła, Papież Jan Paweł II. Pytana o plany na przyszłość, odpowiadała: - Założyć szczęśliwą rodzinę. A powtórzyć sukces z Sydney - to było, jak twierdziła, jej największe marzenie.
Po igrzyskach w Sydney wygrywała ważne mityngi, w tym zawody Grand Prix, zdobywała medale mistrzostw Europy, kolekcjonowała tytuły mistrzyni Polski. Ale sukcesu olimpijskiego już nie powtórzyła (w Atenach była piąta, w Pekinie spaliła wszystkie próby) i nie zdobyła medalu mistrzostw świata, choć dwukrotnie była bardzo blisko. Jej rekord życiowy 76, 83 m z 2007 r. jest równocześnie rekordem Polski i 4. rezultatem w historii światowej lekkoatletyki.
W życiu nie stawiała jednak tylko na sport. Skończyła studia z zarządzania na Uniwersytecie Warszawskim, a po nich zaciągnęła się do policji i pracowała w oddziałach prewencji pod Piasecznem.

Nowe, ambitne cele

Na zgrupowaniu w Portugalii poczuła ból łydki i lekarz zalecił jej przerwę w treningach. Gdy przyszła jednak popatrzeć na ćwiczących kolegów, nagle zemdlała, wezwano karetkę. W drodze do szpitala straciła przytomność.
Do ośrodka w Vila Real de St. Antonio jeździła zimą od lat. Nowy rok wydawał jej się szczególny. Miała nowego trenera, wyznaczała sobie ambitne cele. Najpierw mistrzostwa świata w Berlinie (marzyła o zdobyciu pierwszego tytułu mistrzyni świata), potem igrzyska w Londynie. W przyszłość patrzyła z optymizmem. Wiadomość o śmierci 26-letniej Kamili Skolimowskiej spadła na wszystkich jak grom z jasnego nieba. Przyszła dużo za wcześnie.