Ojciec Święty przerwał swoją wypowiedź i wszedł w interakcję z najmłodszymi. Następnie zwrócił się do wszystkich zgromadzonych, wskazując, że to wydarzenie stanowi najdosadniejsze możliwe kazanie, jakie mógłby wygłosić.

„Czasem przygotowujemy rzeczy do powiedzenia i mamy różne pomysły, ale rzeczywistość przemawia lepiej niż idee. Prawdziwą mowę wygłosili dziś oni, podchodząc z całą naturalnością, dając z siebie to, co najlepsze: uśmiech, ciekawość, wyciągając rękę po różaniec. Nie są głupcami. Żaden z nich. Wiedzą, jak to dobrze zrobić. Taki otrzymaliśmy dzisiaj przekaz – zauważył papież. – Dlatego pomyślałem: «[Powinienem] mówić dalej po tym żywym kazaniu?». Nie ma sensu. Przekażę tekst przesłania pani przewodniczącej i w ten sposób ona go ogłosi, a potem, po błogosławieństwie, pozdrowię każdego i każdą z was. Tutaj [na kartkach] macie tekst, który chciałem powiedzieć. Ale prawdziwym kazaniem było to, co pokazali nam oni: ze swoimi ograniczeniami, ze swoimi chorobami dali nam do zrozumienia, że zawsze jest możliwość rozwoju i pójścia do przodu. Dziękuję wam za to. To był prezent dla was: zobaczyć, jak te dzieci podeszły”.