Z inicjatywy redakcji „Niedzieli” 3 czerwca br. odbyła się w Sekretariacie Episkopatu Polski w Warszawie konferencja prasowa prezentująca płytę DVD z filmem pt. „Pielgrzym” w reżyserii Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego. Pragniemy bowiem wszyscy w 30-lecie I Pielgrzymki Ojca Świętego Jana Pawła II do Ojczyzny raz jeszcze wczuć się w tamten nastrój, wrócić do tamtego trudnego, ale jakże radosnego w momencie tej pamiętnej wizyty czasu. 30 lat to bardzo dużo. Wielu spośród żyjących wtedy nie ma już wśród nas, nie ma osoby najważniejszej - Jana Pawła II, nie ma kard. Stefana Wyszyńskiego, nie ma ówczesnego biskupa częstochowskiego Stefana Bareły, nie ma wielu kapłanów, uczestników tych wspaniałych dni. Otrzymuję wiele telefonów z prośbą o powrócenie do tego czasu, do tych dni wielkiej radości i nadziei. Bo też przeżywaliśmy wtedy radość wielkiego odrodzenia Polski, będącej tak długo w szponach komunistów, zrzucaliśmy jarzmo Kremla i partii, która dokładnie wypełniała jego nakazy. Dzisiaj patrzymy na to z głęboką zadumą i właściwie nie możemy pojąć, jak mogło dojść do tego, że w XX wieku narody były tak zniewolone.
I z tamtej perspektywy patrzymy też na dzisiejszą Polskę, o której mówimy, że jest wolna - mamy wolne wybory, nie ma cenzury, możemy swobodnie dyskutować. Ale dziś nad naszą Ojczyzną również kłębią się niepokojące chmury. Widać to w zagubionej gospodarce, gdzie niemal wszystko zostało sprzedane. Nie ma już wprawdzie cenzury, ale media nie są niezależne, jak nam się marzyło - dopuszczają tylko głosy mówiące to, co sprzyja linii ich właścicieli. I głos Kościoła jest w nich ograniczony, a zauważamy to m.in. także w nowej ustawie medialnej. Do tej pory jasne było, że w przekazie medialnym uwzględniane są wartości chrześcijańskie. Dzisiaj, w nowej ustawie, już ten zapis nie istnieje. Komuś zależało na tym, żeby usunąć z ustawy wartości chrześcijańskie, a przecież ok. 90% ludności Polski jest katolikami, nasz naród jest ochrzczony... Ale gdy przychodzi głosowanie, wtedy nasi politycy odnajdują drogę do Kościoła, przekonują, jakimi to są chrześcijanami, zawierają nawet śluby kościelne, żeby pokazać, iż są praktykującymi katolikami. Jednocześnie dopuszczają ustawy przeciwne Kościołowi i duchowi Ewangelii. Jak to wytłumaczyć?... To samo dotyczy kwestii nowych przepisów odnoszących się do pielgrzymek. Przecież jest to również pogwałcenie konkordatu, uderzenie w ruch religijny w Polsce. Nie można obok takich spraw przechodzić obojętnie i nie zauważać tego, co się w tym kraju dzieje.
Musimy więc w minionym 30-leciu podkreślać z jednej strony sytuacje bardzo chlubne dla narodu i dla Kościoła, jak właśnie obudzenie europejskiego ducha wolności, ale z drugiej strony widzieć także nasze poważne mankamenty, m.in. pożałowania godne skłócenie narodu, nadmierne upartyjnienie władz (mające swoje przełożenie również w życiu narodu), przysłaniające im troskę o dobrobyt obywateli, obniżenie poziomu moralnego, związane z zachłyśnięciem się nowym systemem gospodarczo-społecznym, brak miłości ojczyzny... Dobrze, że mamy wolność, ale nie mamy już własnego przemysłu, mediów dbających o interes naszego narodu - wszystko stało się własnością obcych. Trzeba nam naprawdę bardzo zadbać o naszą Ojczyznę. Trzeba czym prędzej zastanowić się nad perspektywą polskiej szkoły, nad polskim szkolnictwem, nad służbą zdrowia - żeby człowiek nie bał się o własny los. Z ogromnymi problemami boryka się dziś polska rodzina, której bezwzględnie należy się pomoc, jeśli chcemy mówić o jaśniejszej przyszłości.
Dlatego trudna i bolesna jest nasza refleksja dotycząca wykorzystania szansy, jaka pojawiła się przed nami 30 lat temu. I nie możemy podczas naszych rocznicowych uroczystości skupiać się tylko na akademiach, wykładach. Musimy pomyśleć nad naszym narodem, nad stanem naszego społeczeństwa, naszego prawa i parlamentaryzmu, bo czy aby nie przegrywamy Polski... Również do przemówień Jana Pawła II sprzed 30 laty należy wracać nie tylko po to, żeby się nimi zachwycać, ale by zrobić głęboki rachunek sumienia.