Najpierw była 9-miesięczna Nowenna przygotowująca naszą archidiecezję na przyjęcie obrazu Matki Bożej. Raz w miesiącu każda parafia pochylała się nad tym "oczekiwaniem" korzystając z nadsyłanych z Kurii materiałów. Podobnie czynili to katecheci w szkołach. Także spotkania w kręgach Żywego Kościoła znaczone były tym tematem. Przybycie Maryi do przemyskiego grodu, skąd miała ruszyć na drogi i ścieżyny diecezji poprzedziła uroczystość przeniesienia relikwii błogosławionego Jana Balickiego z cmentarza do archikatedry. Przemyski Rynek stał się wielkim placem modlitwy. Ten pokorny czciciel Maryi pomógł nam wyciszyć się i oczekiwać na sobotnie uroczystości maryjne.
Sobota 24 sierpnia uraczyła nas przepiękną pogodą. Dzięki transmisji lokalnej telewizji mogliśmy do południa śledzić pożegnanie Obrazu w rzeszowskiej katedrze. Pamiętam ten odświętny dzień w Redakcji. Wsłuchiwaliśmy się w słowa homilii Księdza Prymasa, we wzruszający głos bp. Górnego, dziękującego Matce Bożej za dary, które przyniosła w darze od Swojego Syna.
Po południu z perspektywy Rynku patrzyliśmy na most na Sanie i promenadę ulicy 3 Maja. Wreszcie ukazały się wozy policyjne, a potem sam samochód - kaplica. Z dala widzieliśmy jak Arcybiskup przemyski w kornym geście uklęknięcia pochylił się nad obliczem Czarnej Madonny, a potem z namaszczeniem złożył na Obrazie powitalny pocałunek. Od tej pory każdego dnia ponawia się to wzruszenie. Nie wszędzie mogłem być, ale w kilku miejscach byłem i widziałem to samo wzruszenie. Nieraz wydawało się, że ten czy ów kapłan, to ludzie mocni, nie ulegający łatwym wzruszeniom. A jednak... Kiedy towarzyszący Obrazowi ojciec paulin wysuwał Wizerunek, w oczach duszpasterzy pojawiały się łzy. Niektórzy długo klęczeli w milczeniu i zadumie. Potem Obraz brali na ramiona strażacy, a po nich kolejne stany. Droga od miejsca przywitania do kościoła parafialnego zamieniała się w plac modlitwy. Nie można było opanować wzruszenia, kiedy widziało się mężczyzn i kobiety klęczące w pokornym rozmodleniu. Kiedy mijał ich Obraz pochylali głowy i łzy padały na asfalt. I tak było w kolejnych już dekanatach.
Potem w świątyni proboszcz witał Maryję i opowiadał Jej jak Matce o swojej parafialnej rodzinie. Nasłuchała się Maryja tych radosnych wieści jak w domu Elżbiety, ale jakże często słychać było niepokój galilejskiej Kany wyrażony słowami: "Wina nie mają" - bo nie ma pracy, bo nie ma w domach spokoju i miłości. Pamiętam jak w Medyce Ksiądz Proboszcz "ofiarował" Maryi sieroce dzieci, które na kilka dni przed przybyciem Obrazu osierociła matka, a ojciec od lat nie może im towarzyszyć, bo żyje w oparach alkoholu.
W tym "wina nie mają" kryła się tak wielka wiara, że Maryja odniesie te słowa do Syna, że aż czuło się powiew łaski. W Skołoszowie podczas procesji darów ofiarnych szli rodzice córki, która jako oczekująca dziecka odeszła w kilkanaście miesięcy po ślubie. Nieśli krzyż, który od tej pory będzie zwieńczał tabernakulum, a był on, jak to powiedziano w komentarzu, znakiem ich pogodzenia się z wolą Bożą. Od tej pory tych dwoje, jak Jan z Maryją podczas bezkrwawej ofiary Jezusa, będą wpatrzeni w krzyż kontemplować cierpienie Piety. Sami tą pietą będą.
Powitanie to nie tylko prośby, to także obdarowanie. Rekolekcje poprzedzające obecność Maryi w poszczególnych parafiach owocowały darami duchowymi dla Matki. A Matka, jak to wszystkim nam wiadome, nie zabierze ich dla Siebie - rozda biedniejszym od nas dzieciom. Biedniejszym materialnie, ale i nie tak skłonnym do duchowego bogactwa.
Zatem dzieci ofiarowały Maryi nowe grupy żywego różańca, ograniczenie bezmyślnej bezczynności przy telewizorze na rzecz budowania rodzinnej wspólnoty. Były też dary wprost heroiczne - podpisane Krucjaty od alkoholu, a nawet, jak w jednej z parafii post o chlebie i wodzie w każdy piątek aż do czasu zakończenia peregrynacji. I było tych postanowień wiele.
Ostatniego dnia października gościła Obraz stara radymnieńska parafia. W dzień Wszystkich Świętych, kiedy pochylaliśmy się nad grobami naszych najbliższych, Maryja modliła się o ich wieczny pokój otoczona wieńcem rozmodlonych Sióstr Służebniczek. W dzień zaduszny znowu ruszyła w drogę. Do Michałówki, a potem do kolejnych parafii dekanatu Radymno II.
Będzie Ją listopad kołysał drzewami licznych lasów, adorować będą ją jak w Marii Malczewskiego szum traw na bezkresnych przestrzeniach tego kresowego zakątka diecezji. Ukoi ją spotkanie z ludźmi, którzy od wieków czczą Ją jako cudowną w parafii Wielkie Oczy. Być może pośpieszy za nią Radio, które pozwoli tym, co Ją już pożegnali i tym, którzy czekają, duchowym traktem wędrować i omadlać miejsca, które nawiedza.
Szkoda, że nie może Jej na bieżąco towarzyszyć nasza gazeta. Niech te kilka słów i zdjęcia obrazujące wydarzenia, które za nami, staną się początkiem naszych spóźnionych z konieczności, ale przecież poruszających czułe struny duszy cotygodniowych relacji z wędrówki Maryi, która odwiedza ten nasz elżbietański, przemyski dom tak przecież brzemienny w radość rodzenia Jezusa przez łaskę życia sakramentalnego.
Dla ułatwienia tej duchowej drogi z Maryją podajemy miejsca, które Maryja odwiedzi w najbliższym tygodniu:
10 listopada - Moszczany
11 listopada - Wietlin
12 listopada - Surochów
13 listopada - Jarosław - Szówsko
14 listopada - Makowisko
15 listopada - Ryszkowa Wola
16 listopada - Zapałów
17 listopada - Szówsko.
Módlmy się nieustannie słowami św. Elżbiety - "A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do nas?".