Hipnoza (grec. „ipnos” - otwarty) oznacza, że dana osoba otworzyła drogę do tajników własnego wnętrza. Hipnoza znana była w Chinach, Indiach i Grecji, gdzie stosowano ją jako środek leczniczy. U człowieka zahipnotyzowanego można wywołać kilka zjawisk psychicznych: podatność na sugestię, halucynację (pozytywną lub negatywną), posthipnotyczną sugestię, regresję życia, czyli przywołanie głęboko stłumionych wspomnień, nawet z okresu endogenezy. Hipnoza ma zastosowanie i we współczesnej medycynie.
Hipnozę na szeroką skalę stosowano w „starożytnym Lourdes” - Epidauros, a uzdrowienia, do jakich dzięki niej dochodziło, nazywano cudami. Podobno często ją stosował, łącznie z sugestią, „największy taumaturg” starożytności Apoloniusz z Tiany. Jego „cuda” były znane w całym ówczesnym świecie. Stosowana przez niego hipnoza wywoływała stany halucynogenne, dzięki którym „uzdrowieni” opowiadali o wielu innych niezwykłych dziełach Apoloniusza, miał np. unosić się w powietrzu, lewitować, mówić wszystkimi językami świata, przesuwać wielkie przedmioty.
Racjonaliści negujący bóstwo Jezusa Chrystusa często utrzymywali, że uzdrawiał On ludzi przy pomocy hipnozy i sugestii. Także naturaliści cuda uzdrowień i inne wielkie dzieła Jezusa tłumaczyli Jego paranormalnymi uzdolnieniami lub zręcznymi oszustwami. Ewangelie ani inne pisma nowotestamentowe nie dają jednak najmniejszych podstaw do takich twierdzeń. Są one całkowicie dowolne.