Historia

Rycerstwo Niepokalanej założył w Rzymie 16 października 1917 r. św. Maksymilian Maria Kolbe. Bezpośrednim motywem i okazją do założenia Rycerstwa była obrona Kościoła przed nasilającymi się atakami ówczesnej masonerii. W 1938 r. Rycerstwo Niepokalanej miało już 600 tys. członków i istniało w 14 krajach. Niepokalanów stał się silnym ośrodkiem wydawniczym Rycerza Niepokalanej i największym klasztorem katolickim. Po II wojnie w Polsce Rycerstwo Niepokalanej wskutek represji stalinowskich przestało funkcjonować. Zmianę wywołała beatyfikacja Założyciela w 1971 r. Statut Rycerstwa Niepokalanej został zatwierdzony przez Stolicę Apostolską w 1975 r., a potwierdzony w 1980 r.

Cele

Rycerstwo Niepokalanej jest ruchem, którego członkowie dążą do świętości i apostolstwa. Czyni to poprzez ofiarowanie się Niepokalanej w niewolę miłości.

Formacja

Rycerstwo Niepokalanej jest ruchem w pełni tego słowa znaczeniu. Ma ideał, do którego dąży. Członkowie zaś działają indywidualnie i grupowo według warunków życia. Największym stopniem przynależności do ruchu jest życie we wspólnocie na wzór Niepokalanowa.
Formacja członków jest dostosowana do stopnia ich zaangażowania. Wszystkich jednak łączy akt osobistego oddania Niepokalanej jako narzędzie w Jej ręku do realizacji Królestwa Bożego, przyjęcie i noszenie cudownego medalika.