Było to tuż po bierzmowaniu młodzieży świata przez Jana Pawła II podczas VI Światowego Dnia Młodzieży w 1991 r. na Jasnej Górze, gdzie mieliśmy swój znaczący udział. To bierzmowanie papieskie było wielkim krokiem w naszym dojrzewaniu wiary.
Dostaliśmy Jamną na własność. Staliśmy się jej gospodarzami. To od razu zmieniło nasz sposób duszpasterzowania. Byliśmy na swoim, uczyliśmy się odpowiedzialności za mienie i za osoby. Nasze duszpasterzowanie stało się konkretne, mniej ideologiczne. Stało się to za sprawą Matki Bożej, której w nocy 25 marca 1992 r. zawierzyłem całkowicie Jamną i jej dzieje. Klasztor poznański przyjął darowiznę i odtąd zaczął się niesamowity rozwój Jamnej.

Tragiczna historia

Jamna to wieś zniszczona i spalona przez Niemców w dniach 24-25 września 1944 r. w odwecie za przechowywanie partyzantów Batalionu „Barbara”. Po jednodniowej bitwie partyzanci ewakuowali się z Jamnej, na której Niemcy dokonali samosądu.
Naprzeciw nacierającym Niemcom z piwnicy wypchnięto kobietę z trójką dzieci (siedmio-, pięcioletnie i roczne), wierząc, że do matki z dziećmi nikt nie odważy się strzelić. Kobieta, wychodząc, zasłaniała się obrazem Matki Bożej. Tymczasem strzelono do obrazu, kobiety i dzieci. Potem strzelano do innych ludzi i podpalano ich domy. Zastrzelonych mieszkańców Jamnej pochował w zbiorowej mogile mój stryj, ówczesny proboszcz w Paleśnicy, do której wtedy należała Jamna. Od tamtej chwili wieś zapadała się powoli pod ziemię. Pola leżały odłogiem. Domostwa opustoszały. Ludzie wyjeżdżali lub czekali na śmierć. Jamna powoli zarastała, a ci światlejsi mówili: - Gdzie się tam pchasz, Jamna przeznaczona jest na zalesienie. Do Jamnej nie było jeszcze wtedy przejezdnej drogi.

Nowe życie Jamnej

Drogę na Jamną wskazał mi wcześniej o. Tomasz Pawłowski OP, duszpasterz akademicki z Krakowa: - Jedź na Jamną z młodzieżą. Jest tam stara szkoła, opiekuje się nią starszy pan, a ludzie pamiętają twojego stryja. Do Zakopanego jeżdżą wszyscy. Trzeba mieć wyczucie formy. Więc pojechałem. Zastałem miejsce, które rzeźbiła natura.
Po przekazaniu starej szkoły, góry i lasu klasztorowi na cele wychowawcze i duszpasterskie na Jamną wróciła nadzieja. Od razu ofiarowałem pokój Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II, a on przysłał nam swoje błogosławieństwo. To był najwspanialszy dar, który otwierał umysł, serce, oczy i portfele, wzbudzał entuzjazm. Opłacało się jechać na Jamną, aby tam, przy kominku, w cudownej atmosferze, wspólnie coś czytać, rozmawiać, modlić się i pracować. Pracowaliśmy już przecież na swoim. Jakaż to satysfakcja. Byliśmy u siebie.
Patrząc na Jamną, uświadomiłem sobie, że sam, własnymi siłami, nie dam rady nic tutaj zrobić. Dlatego poprosiłem Małgosię Sokołowską, niezwykle uzdolnioną malarkę, aby namalowała Matkę Bożą w zielonej sukience, w kolorze nadziei, ale tak piękną, aby oczu od Niej nie można było oderwać. I powstała Matka Boża Prześliczna. Następnie zawiozłem ten Jej wizerunek do Rzymu i na Placu św. Piotra Ojciec Święty osobiście koronował obraz. Kardynał wydał stosowną bullę. I kiedy szczęśliwi wracaliśmy z ukoronowanym obrazem, zaczepił nas burmistrz Zakopanego Adam Bachleda Curuś i zapytał: - Co się stało, żeście tacy weseli? - Ojciec Święty koronował nam obraz - odpowiadamy. - To wybudujcie mu kościół. Dam wam 100 kubików drewna. Drewna tyle nigdy nie dał, ale dał pomysł, którego uchwyciłem się mocno. Trzeba wybudować kościół na Jamnej.
Stopniowo powstawały obiekty, ale nadal dusiliśmy się w kaplicy domowej. Powoli dojrzewał pomysł kościoła. Pojechałem do Rzymu po kamień węgielny. Jan Paweł II podarował mi kamień i poświęcił go oraz serdecznie mnie przytulił. Widział to elegancki pan, który dopiero na schodach przy wyjściu spytał mnie, kim jestem, że Ojciec Święty mnie tak uściskał serdecznie. Odpowiedziałem, że jestem takim żołnierzem liniowym, zwykłym duszpasterzem akademickim w Poznaniu. Spytał, co robię. - Zamierzam budować kościół na Jamnej. - Za co? - spytał. - Nie mam jeszcze za co, ale mam papieskie błogosławieństwo. - To już masz - odpowiedział. Ja takiej miłości jeszcze nie widziałem. Tak powstał kościół na Jamnej, na szczycie naszego wzgórza.

„Pocałunek” Ojca Świętego

Wezwanie wymyślił sam Ojciec Święty, cytując słowa prefacji o Matce Bożej, że „stała się dla pielgrzymującego ludu Bożego znakiem radości i niezawodnej nadziei”. Powstał zatem kościół pod wezwaniem Matki Bożej Niezawodnej Nadziei. A dla mnie kościół, który prywatnie nazywam pocałunkiem Ojca Świętego.
Na Jamnej zamieszkał o. Andrzej Chlewicki OP, mój współpracownik z duszpasterstwa akademickiego. Potem dołączyły do nas siostry Jezusa Miłosiernego, ubogacając ośrodek nabożeństwem do Bożego Miłosierdzia.

Jamna tętni życiem

Jamna tętni życiem. Odbywają się tutaj rekolekcje dla młodzieży, dla kapłanów, dla kobiet i mężczyzn. Tutaj spędzamy każdego sylwestra i wakacje w sierpniu, lipiec rezerwując na Lednicę i Hermanice. Jamna stała się ważnym ośrodkiem formacyjnym Ruchu Lednickiego. I ciągle promieniuje nadzieją. Kiedyś poprosiłem jednego z profesorów, aby mi podpowiedział przyszłościowe Boże działania na Jamnej i nad Lednicą. - Co ojciec jeszcze chce? - zapytał. - Mało ojcu? Ma ojciec dwie studnie głębinowe: studnię nadziei na Jamnej i studnię wiary nad Lednicą. Dwie studnie głębinowe. Niech ojciec czerpie sam i pije, i daje innym. To właśnie staram się robić.
W dniach 14 i 15 sierpnia br. zapraszam wszystkich, aby przybyli na Jamną czerpać ze studni nadziei i wziąć udział we Mszy św. z okazji dwudziestolecia oraz w koncercie jubileuszowym. Więcej informacji na stronie: www.lednica2000.pl.

* * *

20-lecie
14-15 sierpnia 2012

14 sierpnia
15.00 - Koronka
17.00 - Pogrzeb Matki Bożej
19.00 - Msza św.
20.00 - Koncert Jubileuszowy: Stanisław Sojka, „Siewcy Lednicy”, soliści Opery Poznańskiej - Monika Florek z zespołem, Kazek Urbaś, Jan Budziaszek, Agnieszka Chrostowska

15 sierpnia
10.00 - Apel i modlitwa pojednania
11.00 - Msza św.
13.00 - Polonez na trawie i grochówka starosty

Organizują: Duszpasterstwo Akademickie Dominikanów w Poznaniu, Starostwo Powiatowe w Tarnowie
www.lednica2000.pl