W miejscowości Kielnarowa duszpasterstwo powstało 25 lat temu, gdy 18 października 1987 r. bp Stefan Moskwa poświęcił świątynię pw. Wniebowstąpienia Pańskiego. Od tej pory rozpoczęło się organizowanie stałego duszpasterstwa przez ks. Stanisława Króla, któremu wydatnie pomagał ks. Józef Turoń. Już wcześniej ks. Król podjął starania o działkę. W tym miejscu należą się szczególne podziękowania ofiarodawcom ziemi pod kościół i plebanię, których nazwiska zostały umieszczone na tablicy pamiątkowej: Wiktoria Kołodziej, Emilia i Eugeniusz Lampart, Aniela i Paweł Grzebyk. Kościół powstawał w latach 1984-87 staraniem proboszcza Tyczyna ks. S. Króla i ówczesnego wikariusza ks. J. Turonia, a przede wszystkim wiernych świeckich bardzo zaangażowanych w budowę świątyni. Projekt przygotowali: Roman Orlewski i Władysław Jagiełło. Wielu młodych, którzy nie byli świadkami budowy mogli to zobaczyć we fragmentach na wystawie zdjęć przygotowanych w salkach duszpasterskich na zapleczu kościoła. Starsi patrząc na tę wystawę, tłumaczyli młodemu pokoleniu trudne czasy komunistyczne, w których trzeba było walczyć z władzami, aby ten obiekt mógł powstać.
W 1992 r. bp Kazimierz Górny utworzył samodzielny rektorat, mianując ks. Stanisława Krausa opiekunem kościoła. Po śmierci ks. Krausa duszpasterstwo przejął ks. Stanisław Zimny. W tym czasie najważniejszym wydarzeniem dla miejscowości Kielnarowa było powołanie przez bp. Kazimierza Górnego parafii, co miało miejsce 22 listopada 1997 r. Od roku 2002 kierownictwo parafii przejął ks. Sławomir Balawender, który opiekę duszpasterską sprawuje do dnia dzisiejszego.
Uroczystość 25-lecia duszpasterstwa i 15-lecia parafii uświetniła orkiestra z Białobrzegów oraz scholka parafialna, jak również grupa strażaków z pocztem sztandarowym. Całości przewodniczył i kazanie wygłosił bp Kazimierz Górny. Zwracając się do licznie zgromadzonych parafian Ksiądz Biskup wyrażając radość, że już 25 lat ta świątynia służy wiernym, gdzie mogą spotkać się z Panem Bogiem, mówił m.in.: „...Nasz Wieszcz Narodowy pisał, że najważniejszy dla narodu jest ołtarz i świątynia. Tutaj jest miejsce modlitwy, gdzie niebo łączy się z ziemią, tutaj dokonują się «Magnalia Dei» - wielkie dzieła Boże. Świątynia jest przystankiem, aby każdy mógł się zatrzymać, aby uczynić refleksję, aby prosić Jezusa o przejrzenie, czyli widzenie tego, co Bóg wymaga od nas. Jezus pyta swoich uczniów «za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego» i odpowiedź - wyznanie Piotra jest skierowane również do mnie: «kim jest dla mnie Chrystus?». Odczytując to pytanie potrzeba na nowo odczytać Chrystusa, na nowo zawrzeć przyjaźń z Jezusem i to jest nowa ewangelizacja, którą podejmujemy w Roku Wiary. Mamy iść za Chrystusem, tak jak uczniowie. Trzeba się zbudzić z tego «znużonego chrześcijaństwa», jak wołał Benedykt XVI, a przykładem dla nas ma być bł. Jan Paweł II - wzór modlitwy i przyjaźni z Bogiem”.
Na zakończenie Mszy św. Ksiądz Biskup podziękował wszystkim za wielkie zaangażowanie w budowę kościoła i troskę o Dom Boży. Jednocześnie zachęcił do dalszego wysiłku, aby podjąć te dzieła, które są do wykonania w kościele i w jego otoczeniu.
