Święcenia kapłańskie przyjęli diakoni: Jacek Kowal SCJ, Aliaksandr Piatlitski SCJ, Szymon Szubarczyk SCJ, Krzysztof Witek SCJ, Mateusz Zawiłowicz SCJ. Natomiast diakonami zostali alumni: Ivan Asauleac SCJ i Michał Koźbiał SCJ.

Seminarium Duchowne w Stadnikach

Uroczystą liturgię eucharystyczną wraz z biskupem pomocniczym arch. krakowskiej, w kościele parafialnym pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Stadnikach, koncelebrowało blisko 90 księży, w tym m.in. proboszczowie nowowyświęconych oraz współbracia sercanie z Polski i z zagranicy.

Podczas homilii, zwracając się do kandydatów do święceń, bp Robert Chrząszcz zwrócił uwagę na potrzebę wytrwałej modlitwy, będącej przeciwieństwem bezczynności. W swoim rozważaniu porównał on modlitwę do żywego, pulsującego serca, niejednokrotnie bijącego przyspieszonym rytmem z powodu pilnych i trudnych spraw, jakimi z miłością się zajmuje. Bez wątpienia – kontynuował biskup – modlitwa jest prawdziwym polem bitwy, w czasie której Bóg zaprawia nasze ręce do walki, a nasze palce do wojny (por. Ps 144,1). Nie jest to jednak walka przeciw krwi i ciału, lecz przeciw pierwiastkom duchowym zła (por. Ef 6,12).

W tym kontekście bp Robert parafrazując słowa św. Pawła mówił o konieczności Zesłania na Kościół Ducha Świętego, który obleka nas w pełną zbroją Bożą: „Stańcie więc [do walki] przepasawszy biodra wasze prawdą i oblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość, a obuwszy nogi w gotowość [głoszenia] dobrej nowiny o pokoju. W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego. Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże” (Ef 6,14-17).

Innym ważnym wymiarem powołania kapłana, na które wskazał bp Robert jest wynagrodzenie. Zrozumienie jego wagi i potrzeby zadośćuczynienia za własne i innych grzechy przeciwko podjętym w dniu święceń zobowiązaniom jest ważnym znakiem dla współczesnego świata. W tym kontekście przywołany został św. Maciej, który po zdradzie Judasza dołączył do grona Dwunastu. Maciej został zaproszony do gorliwej pracy, miłości i cierpienia dla Jezusa nie tylko w wymiarze osobistym, ale także jako zadośćuczynienie za zdradę Judasza. W tym kontekście zarówno kandydaci do święceń, jak i wszyscy księża koncelebransi usłyszeli z ust bpa Roberta pytanie: „Czy chcesz być Maciejem? Czy w swojej duchowości chcesz podjąć krzyż zadośćuczynienia? Nie tylko w odniesieniu do osobistej pokuty, ale w odniesieniu do braci, którzy mieli udział w tym posługiwaniu, ale sprzeniewierzając się mu, poszli swoją drogą, czy to porzucając stan zakonny, czy to popełniając grzech wołający o pomstę do nieba”. 

Jako sercanom idea wynagrodzenia nie jest obca, o czym przypomniał bp Robert cytując Konstytucje naszego Zgromadzenia: „Przez wynagrodzenie rozumiemy więc: przyjęcie Ducha Świętego (por. 1 Tes 4, 8), odpowiedź na miłość Chrystusa względem nas, ścisłą łączność z Jego miłością ku Ojcu oraz współpracę z Jego zbawczym dziełem w świecie” (Konst., 23). Następnie dodał: „W tym świecie Bóg wzywa nas, abyśmy żyli duchem wynagrodzenia, będącym bodźcem naszego apostolatu. Zrozumienie wagi i potrzeby zadośćuczynienia, oraz życie w jego duchu, jest ważnym znakiem dla współczesnego świata”.

Na zakończenie mszy świętej, w imieniu Polskiej Prowincji Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego głos zabrał ks. prowincjał Sławomir Knopik SCJ, który wyraził wdzięczność JE biskupowi Robertowi Chrząszczowi za udzielenie sakramentu święceń naszym drogim alumnom. Szczególne podziękowanie wyraził rodzicom neoprezbiterów i neodiakonów, którzy byli dla nich pierwszymi formatorami i wychowawcami, a dziś cieszą się owocem swoich starań i wysiłków.

W imieniu nowowyświęconych kapłanów i diakonów głos zabrał ks. Mateusz Zawiłowicz SCJ, który wspomniał, że zawołaniem zawartym w herbie bpa Roberta są słowa Jana Pawła II z mszy świętej inaugurującej jego pontyfikat: „Otwórzcie drzwi Chrystusowi”. To właśnie te słowa – kontynuował ks. Mateusz – nowowyświęceni obierają sobie jako zadanie duchowe i pastoralne: duchowe, aby otwierać własne serce na Chrystusa, a później, przy pomocy otwartych drzwi własnej duszy, otwierać serca innych ludzi na Chrystusa.

Powołanym i wybranym przez Kościół do stanu prezbiteratu i diakonatu współbraciom, z całego serca gratulujemy i wspieramy modlitwą.