Chłopcze... chłopczyku, ile miałeś lat,
kiedy z harcerza stałeś się żołnierzem?
Czyś na Starówce, czy na Woli padł,
Szarych Szeregów szary bohaterze?

Widzę cię – biegniesz, podtrzymując hełm,
pod którym niknie śmiesznie mała głowa...
Słyszę, jak w biegu wołasz jednym tchem:
„Meldunek mam, meldunek z Mokotowa!”.

Łączniku, głowę zakrywasz, lecz pierś
odsłaniasz – serce niosąc jak na dłoni,
a nad Warszawą dymów bura sierść
mierzwi się w kłębach, dopada cię, goni...

Oddałeś Polsce swe dwanaście lat,
tobie historia dodała wieki –
cień dawnych powstań na murach się kładł,
gdyś krył się w gruzach, pełzał przez zasieki...

Żołnierzu, nadal łącznikiem nam bądź,
meldunki składaj nadal, choć bez słowa –
aby pamięcią przeszłość z jutrem spiąć,
sercom rytm podać „Marszu Mokotowa”!