2014-10-09 07:56

Z Sylwią Dąbrowską rozmawia ks. Waldemar Wesołowski
Edycja legnicka 41/2014, str. 5

– Największym pragnieniem jest to, by dzieci były szczęśliwe i potrafiły poradzić sobie w życiu – mówi katechetka Sylwia Dąbrowska, pracująca w Zespole Placówek Specjalnych w Legnicy. Za swoją pracę z dziećmi niepełnosprawnymi intelektualnie została odznaczona przez Prezydenta RP Brązowym Krzyżem Zasługi

KS. WALDEMAR WESOŁOWSKI: – Szkoła, w której Pani pracuje, jest wyjątkowa. Proszę powiedzieć kilka słów na jej temat.

SYLWIA DĄBROWSKA: – Zespół Placówek Specjalnych to przedszkole, szkoła podstawowa, gimnazjum i szkoła zawodowa. Do naszych placówek uczęszczają dzieci i młodzież niepełnosprawna intelektualnie w stopniu lekkim, umiarkowanym lub znacznym. Są również dzieci z różnymi dysfunkcjami, np. z porażeniami, zespołem Downa, autyzmem. Zatem różne dzieci z różnymi problemami. Takich podopiecznych jest sporo, tylko w szkole, w której ja uczę, jest około stu, ponadto pracujemy również z dziećmi w domach, prowadząc nauczanie indywidualne.

– Za swoją pracę otrzymała Pani Brązowy Krzyż Zasługi przyznany przez Prezydenta RP. Czym dla Pani jest to wyróżnienie?

– Do tego odznaczenia wytypowała mnie pani dyrektor. Oczywiście, moja kandydatura musiała być zatwierdzona również przez Dolnośląskie Kuratorium Oświaty. Uznano, że moja praca, to wszystko, co robię dla naszych wychowanków, kwalifikuje się do takiego odznaczenia, więc zostało przyznane. To dla mnie wielkie wyróżnienie i motywacja do dalszej pracy.

– Jak wygląda kształcenie dzieci i młodzieży w tej szczególnej szkole?

– To prawda, że jesteśmy szkołą specjalną, ale może ku zaskoczeniu wielu, w systemie kształcenia nie różnimy się bardzo od innych szkół. Pracujemy jak w każdej innej szkole, są np. lekcje języka angielskiego, polskiego, matematyki, jest religia, fizyka z elementami astronomii, chemia itd. Dzieci z niepełnosprawnością lekką uczą się na normalnych programach, jakie są stosowane we wszystkich szkołach. Oczywiście, jest on dostosowany do ich możliwości. Oprócz tego dla naszych dzieci prowadzimy wiele innych zajęć, dzieci otrzymują np. 12 godzin rewalidacyjnych, o czym wielu może nie wie. Oprócz normalnych lekcji dzieci uczestniczą w zajęciach, których celem jest wyrównywanie tych deficytów, jakie mają. To są różnego rodzaju terapie, stymulacje, zajęcia rekreacyjne, logopedyczne, dogoterapia i wiele innych. Ich celem jest usprawnianie i pomoc naszym dzieciom w osiąganiu sukcesów na miarę ich możliwości.

– Czym różni się praca nauczyciela w zwykłej szkole od pracy w takich placówkach?

– Najważniejsze jest to, by mieć bardzo dużo serca. Praca z dziećmi niepełnosprawnymi bardzo uszlachetnia. Sprawia to, że jako ludzie stajemy się lepsi. Jest to głównie praca sercem, a dopiero później praca typowo nauczycielska. Specyfika tych szkół wymaga od nas indywidualnego podejścia do każdego dziecka. Musimy dostosować nasze metody, program, treść do indywidualnych możliwości. Rozpoznajemy też te talenty i umiejętności, które dziecko ma i staramy się je rozwijać w tym właśnie kierunku, by przynajmniej w jednej dziedzinie robiło większe postępy i odnosiło sukcesy. Staramy się każde dziecko chwalić, by miało poczucie swojej wartości. W naszej pracy stosujemy różne metody – w tym najnowsze, jakie są dostępne – żeby usprawniać nauczanie dzieci, tak aby mogły osiągać jak najlepsze wyniki. Nasza kadra również nieustannie kształci się i rozwija. Jesteśmy na bieżąco z najnowszymi osiągnięciami pedagogiki, psychologii itd.

– Co sprawia największą radość nauczycielowi?

– Kontakt z tymi dziećmi daje ogromną satysfakcję. Jeżeli chodzi np. o religię, to dzieci przybiegają na zajęcia z ogromną radością. Te zajęcia są dla nich oczywiste i niezbędne. I taka radość jest dla mnie największą satysfakcją. To, że czują się potrzebne, akceptowane i kochane. Wielką radością jest również to, kiedy już jako absolwenci wracają do nas i opowiadają o swoim życiu i osiągnięciach. Dla nas największym sukcesem jako nauczycieli jest umiejętność radzenia sobie w życiu przez naszych wychowanków.

Tagi:

niepełnosprawni katecheci