Droga Redakcjo!
Zwracam się z uprzejmą prośbą o wydrukowanie mojego listu w sprawie Pana Ryszarda. To człowiek w sile wieku, kawaler o pięknym obliczu, ale złożony chorobą. Nie może chodzić o własnych siłach. Ma dobrą opiekę rodziny, a szczególnie troskliwej Mamy, lecz jest załamany, wciąż myśli o śmierci. Pisze wiersze, z których wyziera żal, smutek i przygnębienie. Gdyby ktoś zechciał do niego napisać, pocieszyć lub podzielić się swoimi doświadczeniami, myślę, że byłoby mu lżej. Telefon, Internet – nie wchodzą w rachubę. Pan Rysio ceni sobie intymność i spokój. Może sam zaproponuje.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
W jego sytuacji same listy byłyby cenną inspiracją do zmiany myślenia i nabrania chęci do życia.
Reklama
Załączam wiersz Pana Rysia:
(…)
Gdy umrę
niech dłoń przyjazna
na mą mogiłę
garstkę ziemi rzuci
a matce mej powie
nie płacz!
syn kiedyś powróci
(…)
Czytelniczka z Bielska-Białej
Z pewnością wielu z nas ma w swoim otoczeniu podobnego „Pana Rysia” i zastanawia się, jak mu pomóc. Czytelniczka apeluje o listy do niego. Nie możemy bezpośrednio do niego ich przesłać, jeśli nadejdą, bo obowiązuje nas zasada, że każdy sam musi się z nami skontaktować. Ale przez naszą Czytelniczkę na pewno można do niego napisać.
Chętnie też wydrukujemy świadectwa takiej wzajemnej pomocy – od tych, którzy jej udzielają i którzy ją otrzymują. Może w ten sposób podpowiemy komuś, co można zrobić dla bliźniego, w sposób skuteczny i niekrępujący. Czasem serdeczne słowo więcej znaczy niż moneta.
Aleksandra
