Powyższe słowa usłyszał każdy z jedenastu alumnów wyświęconych w tym roku na diakona. W uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, 17 maja br., w trzech parafiach naszej diecezji (Białobrzegach, Iskrzyni, Przysietnicy) zostały udzielone święcenia diakonatu.

Do tej radosnej i wyjątkowej chwili prowadzi droga pięcioletniej formacji, zmagania się z własnymi słabościami, odkrywania piękna daru powołania. Każdy z nas – wyświęconych na diakonów – pochodzi z innej rodziny, wspólnoty parafialnej. Posiadamy odrębne charaktery i upodobania. Jednak jest coś, co nas mocno łączy – pragnienie służby Chrystusowi i Jego Kościołowi.

Czas seminaryjnej formacji, to okres, kiedy każdy z powołanych uczy się odczytywać wolę Bożą, wypełniać ją i według niej żyć. Dla każdego alumna wielką radością są przyjmowane na poszczególnych etapach formacji seminaryjnej posługi: lektoratu oraz akolitatu. Z niecierpliwością oczekiwane są także obłóczyny, które przewidziane są na trzecim roku formacji. Nam w tych wyjątkowych chwilach – zarówno przyjęcia szaty duchownej, jak i przy włączeniu do grona lektorów i akolitów – towarzyszył bp Adam Szal. Wydarzenia te przybliżały nas do wyczekiwanej przez każdego alumna chwili – przyjąć święcenia diakonatu.

Formacja w seminarium to czas, kiedy każdy z powołanych pogłębia swoją indywidualną relację miłości z Bogiem, poznaje Go, ale tak naprawdę poznaje i siebie. To czas rozeznania, czy głos, który słyszy się w sercu, pochodzi od Boga. Wówczas uczymy się, doświadczamy, iż trzeba dać się prowadzić Bogu a to wymaga dziecięcego zaufania i wiary.

Dziękując za dar powołania i święceń diakonatu, nie możemy zapomnieć o ludziach, którzy modlą się za powołanych do szczególnej służby Chrystusowi, za tych, którzy ofiarują w naszej intencji swoje trudy i cierpienia. W sposób szczególny dziękujemy za dar modlitwy, za życzliwość i otwartość, z jakimi spotykamy się w naszych rodzinnych parafiach. Bóg zapłać! Nadal polecamy się Waszej modlitwie, aby Bóg, który rozpoczął w nas dobre dzieło, sam go dokonał.