AGNIESZKA RACZYŃSKA-LOREK: – Wieczory Uwielbienia doskonale wpisują się w adhortację papieża Franciszka „ Evangelii gaudium”, gdzie czytamy, że trzeba nam sięgnąć po nowe formy przekazu Dobrej Nowiny. Jak zrodził się pomysł zorganizowania Wieczorów Uwielbienia?

KS. BŁAŻEJ MAŁOLEPSZY: – Razem z powstaniem Zespołu Nowej Ewangelizacji Zawiercia powstał pomysł organizowania Wieczorów Uwielbienia w naszej parafii. Kiedy ks. Michał Jaskuła zajął się organizacją pracy zespołu i planowaniem nowych działań ewangelizacyjnych, czułem, że temu dziełu potrzeba zaplecza modlitewnego. Wiedziałem, że całą mocą ewangelizacji jest właściwie nie wysiłek ludzi, lecz moc Ducha Świętego, która temu działaniu towarzyszy.
O tym przypomniał nam św. Jan Paweł II w liście apostolskim „Novo millennio ineunte”, w którym zwrócił uwagę na podstawową zasadę działań duszpasterskich: zasadę pierwszeństwa łaski. To była pierwsza intuicja. O tę łaskę należało prosić, żeby nasze działania były skuteczne. Druga to właśnie wskazówki Franciszka i poszukiwanie nowych form modlitwy, w której współczesny człowiek na nowo odkryje i spotka Boga. Pierwszy Wieczór Uwielbienia odbył się, za aprobatą proboszcza parafii ks. prał. Kazimierza Bednarskiego, dokładnie w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w 2012 r. W ten sposób razem z Maryją rozpoczęliśmy naszą modlitwę i na stałe zaprosiliśmy ją na nasze spotkania. Ona jest patronką Wieczorów Uwielbienia.

– Czy modlitwa uwielbienia trafiła na podatny grunt?

– Wieczory Uwielbienia ze swoją nową formą modlitwy spotkały się z dużym zainteresowaniem. Początkowo przychodziło około 150-160 osób. Kiedy ludzie zaczęli doświadczać autentycznego spotkania z Bogiem w Jego słowie i adoracji, zaczęli sobie przekazywać tę „dobrą wiadomość” i tak z wieczoru na wieczór przychodziło ich coraz więcej.
Dzisiaj nasza modlitwa gromadzi już blisko 300 osób, które ciągle przychodzą z nową nadzieją. To pierwszy owoc naszych spotkań. Drugim niewątpliwie są osobiste nawrócenia, szczególnie te widoczne podczas sakramentu pokuty i pojednania oraz wyproszone łaski, o których mówią konkretne osoby. Dowodem słuszności tych spotkań jest wielka tęsknota za kolejną modlitwą. Kiedy przeżywamy wakacyjną rozłąkę, ludzie z upragnieniem dopytują: Kiedy będzie wieczór? Bo to dla nich źródło mocy do pokonywania codziennych trudności.

– Kto w sposób szczególny angażuje się w czuwanie i do kogo jest ono adresowane?

– Nasze spotkania są adresowane do wszystkich. Przychodzą na nie młodzież, młodzi rodzice z dziećmi, ludzie w średnim wieku i starsi. Każdy czuje się tutaj dobrze. Dla każdego jest miejsce. To pewnego rodzaju fenomen tych spotkań, gdzie ludzie w każdym wieku potrafią się pięknie wspólnie modlić i razem przeżywać modlitwę. Oprawą muzyczną naszych wieczorów, prowadzeniem śpiewu i prowadzeniem modlitwy, zajmuje się młodzież, w większości z naszej parafii, ale nie tylko. Oczywiście dzieje się to wszystko pod moim okiem.

– Czy w Księdza pamięci zapisał się jakiś szczególny wieczór?

– Owszem, pamiętam kilka takich naszych modlitw, gdzie Duch Święty czynił wielkie rzeczy. Jeden wielkopostny z adoracją krzyża. Ludzie podchodzili do wielkiego krzyża położonego na środku kościoła. Z wielką czcią i czułością całowali rany Pana Jezusa, zanurzali się w Jego męce, przytulali do Jego serca, zawierzając swoje życiowe rany, trudności, krzyże. Pojawiały się łzy. Czuć było wielkie doświadczenie Boga.
Drugim wieczorem, który zapadł mi w pamięć, był wieczór, kiedy jeden z uczestników naszych modlitw dawał świadectwo swojego nawrócenia, a na koniec, przed wszystkimi zaprosił swoją wybrankę na środek i oświadczył się jej. Była to dla wszystkich wielka niespodzianka i radość. Dla samej narzeczonej przede wszystkim. To wydarzenie pokazało, że w naszej modlitwie tworzymy prawdziwą wspólnotę i razem przeżywamy nie tylko naszą modlitwę, ale i całe swoje życie. Trochę jak rodzina.

– Atmosfera tych wieczorów jest zatem niezwykła...

– Z jednej strony staramy się zbudować taką atmosferę modlitwy, żeby każdy czuł się w niej dobrze. Wychodzimy poza ramy. Każdy może czuć się swobodnie, podejść do ołtarza, usiąść blisko Jezusa. Ta bliskość jest dla nas bardzo ważna. Z drugiej strony unikamy nadmiernego emocjonalizmu, nie chcemy bazować tylko na emocjach. To nie jest naszym celem. Jednak półmrok, piękny śpiew pomagają w otwarciu się w modlitwie na obecność Boga.
Nasze spotkania są swoistą szkołą modlitwy. Ludzie mają w niej uczyć się kontaktu z Bogiem, także przez wymowne gesty, bliskość, atmosferę, śpiew. Ponieważ wieczory są zawsze w soboty, założenie jest takie, żeby ludzie w następny dzień – niedzielę – uczestniczyli w swoich parafialnych wspólnotach w Eucharystii z doświadczeniem, które wynoszą z wieczorów.

– A na najbliższym, 30. już Wieczorze Uwielbienia rozpoczniemy przeżywanie Wielkiego Tygodnia i Paschy...

– Tak. W sobotę 19 marca o godz. 19.30 skupimy się w naszej modlitwie na tajemnicy krzyża. Będziemy rozważać mękę i zwycięstwo Pana Jezusa. Jeśli ktoś szuka prawdy, doświadcza wątpliwości w wierze, przeżywa różne trudności – niech przyjdzie. Nie traci nic. Koniecznie trzeba spróbować!