35 lat temu pracował w lisewskiej parafii ks. Stanisław Cieniewicz, obecnie prałat, budowniczy pięknego kościoła w Tczewie. Na łamach Pielgrzyma - dwutygodnika diecezji pelplińskiej - pisząc o kolędach
duszpasterskich, wspomniał parafię w Lisewie. Wyznał, iż pamięta srogie zimy i trudne drogi, które przemierzał w czasie kolędowania po rozległej lisewskiej parafii. Jednak jeszcze lepiej przypominają
mu się ciepłe i serdeczne przyjęcia w każdej rodzinie, biednej czy bogatszej. Ja mogę po kolejnej, już 14. kolędzie, napisać: drogi u nas są już niezłe, ale atmosfera serdeczności, gościnności i ciepła
jest w tej parafii taka sama jak przed 35 laty. Niech Bóg wynagrodzi moim parafianom, że jak kiedyś, tak i dziś są serdeczni i gościnni, starają się być całymi rodzinami w domu na czas kolędy, mają wielką
życzliwość dla swoich kapłanów. Przede wszystkim jednak są mocni w wierze, uczestniczą w sposób bardzo żywy w niedzielnych Mszach św., licznie też przybywają na środową Nowennę ku czci Matki Bożej Lisewskiej.
Myślę, że Pan Bóg temu ludowi bardzo pobłogosławił, gdy pozwolił pokazać w Polsce i na świecie, za pośrednictwem TV Polonia, jego piękną świątynię, o którą tak dba, wiarę, modlitwę, przywiązanie do
Matki Bożej Lisewskiej i do Kościoła, a także śpiew dzieci, młodzieży, dorosłych i wszystkich uczestniczących we Mszy św.
Mieliśmy wiele obaw, a świadomość, że będziemy w pewnym sensie wizytówką diecezji toruńskiej trochę nas obciążała. Chcieliśmy jednocześnie, by wszystko odbyło się możliwie naturalnie i autentycznie,
jak każdej niedzieli. W tym miejscu pragnę bardzo podziękować kantorowi kated-ralnemu - ks. Mariuszowi Klimkowi za trud przyjazdu do nas i niezmiernie cenne uwagi skierowane do członków naszych zespołów
śpiewaczych. Pragnę także podziękować ceremoniarzowi katedralnemu - ks. Wojciechowi Niedźwieckiemu za przygotowanie i prowadzenie służby liturgicznej w czasie transmitowania Mszy św.
Dzięki tej transmisji sprawiliśmy wielu ludziom na świecie i w Ojczyźnie moc duchowej radości. Ks. St. Chmura z Florydy w USA w swym liście podziękował wraz z innymi za piękną Mszę św. odprawioną
z udziałem parafian i chórów - było to coś przenikającego nasze serca... Krzysztof Sojka z Danii napisał: "po 17 latach na emigracji w religijnie obojętnym środowisku muszę księdzu powiedzieć, że najwyższym
darem jest modlić się, żyć i umierać po polsku, co nie zawsze cenią rodacy w kraju. Po zastrzyku miłości, po radości z wiary w Boga, która promieniała z Waszego lisewskiego kościoła, będzie nam łatwiej
żyć między obcymi". Panie z Toronto oglądały dwa razy naszą Mszę św. (telewizja kanadyjska dwukrotnie wyemitowała transmisję z naszego kościoła). Dla nich ta transmisja była prawdziwym cudem, gdyż w tym
kościele jako dzieci uczyły się przed laty drogi Bożej - pochodzą bowiem z Lisewa.
Były też telefony z Berlina, Hamburga, ze Szwecji, z Grecji i Polski. Oprócz bardzo wielu telefonów otrzymałem też list od ks. Jana Gołębiewskiego, kustosza sanktuarium z Sulejówka k. Warszawy, w
którym gratulując, napisał o głębokim przeżyciu Mszy św., gdy słyszał nasz rozśpiewany lud. Pan Roman Łopuszniak z Wrocławia przyznał, że choć zamieszkuje w dużym mieście, to nieczęsto ma okazję zobaczyć
taki kościół i takich ludzi. Pani Karpińska z Warszawy wyraziła radość, że nie tylko wierni w Polsce mogli brać udział w tak wzruszająco przygotowanej Mszy św., ale także Polacy na całym świecie. Pani
Bronisława Szewczyk ze Starego Sącza dziękowała w swym liście za Mszę św. i modlitwę przed ołtarzem Matki Bożej Lisewskiej. Poeta Krzysztof Kołtuń z Chełma dziękował w swym liście w imieniu Wołynian rozsianych
po całym świece za niezwykłe przeżycie, które miał w związku z transmitowaną Mszą św. Pani Lipnicka z Sopotu podkreśliła, że Lisewo bardzo urosło w jej oczach. A nasz młody parafianin napisał w e-mailu,
że był to najlepszy obraz naszej parafii, jaki mógł iść w świat. Humorystycznie zakończył list słowami: wielki świat nie chciał przyjść do nas, więc my poszliśmy w wielki świat.
Parę dni temu przyjechał do mnie Polak z Hamburga, który przywiózł od tamtejszej Polonii symboliczny przedmiot z wyrytym napisem "Wytrwamy", nawiązującym do słów zachęty w kazaniu, aby wytrwać w wierze
w środowisku religijnie obojętnym.
Myślę, że to wszystko było i jest dla parafian lisewskich wzmocnieniem w solidarności z sobą, w jedności z Bogiem i Kościołem.
Dla czytających te słowa doświadczenie lisewskie niech będzie powodem do dumy ze swojego Kościoła i do głębszego jeszcze jednoczenia się z własną wspólnotą parafialną. Natomiast nas, duchownych, niech
utwierdzi w przekonaniu, iż wiele rzeczy w naszej pracy kapłańskiej jest ważnych, ale najważniejsza jest miłość pasterska.
Pomóż w rozwoju naszego portalu