Gdy ma się 82 lata, za sobą ponad 50 wyreżyserowanych filmów, burzliwe, oględnie mówiąc, życie osobiste i wciąż chce się reżyserować, trzeba przyjąć do wiadomości, że efekty nie będą nadzwyczajne. A jednak Woody’emu Allenowi, jednemu z najstarszych, jeśli nie najstarszemu czynnemu reżyserowi świata, wciąż się chce pracować i udaje się przyciągać uwagę widzów. Czasem niezasłużenie, tak jest w przypadku najnowszego filmu „Na karuzeli życia” – nudnawego i wtórnego obrazu rozgrywającego się na Coney Island na nowojorskim Brooklynie. Wielu na film przyciągnie nazwisko reżysera, ale gdyby nie zatrudnieni przez niego aktorzy, nie byłoby co oglądać. Ot, kolejna polemika z Dostojewskim, w której Allen dowodzi, że sprawiedliwości ani kary za zbrodnie nie ma. Z obsadą swoich filmów Allen nigdy nie miał problemów. Kate Winslet w roli sfrustrowanej aktorki pracującej jako kelnerka w podrzędnej knajpie i Jim Belushi w roli jej męża, operatora karuzeli w wesołym miasteczku, robią różnicę.