Piękno i estetyka niewiele mają dziś wspólnego ze sztuką, a zwłaszcza z tym jej przejawem, jaki mogliśmy zobaczyć, jeśli nie osobiście, to przynajmniej na łamach gazet. Oto młoda artystka, studentka III roku Instytutu Sztuki i Kultury Plastycznej WSP w Zielonej Górze położyła się nago na stercie wieprzowych podrobów, na które składały się płuca i wątroby. Dodać należy, że dziewczyna nie tylko się położyła, ale dla większego efektu wytarzała w tych wnętrznościach. Oceniająca ją pani profesor, poznańska artystka, mówiła o odwadze i determinacji swojej studentki. Rzeczywiście, jeśli chodzi o odwagę, to jestem pełna podziwu dla młodej dziewczyny, która nie bała się niczym zarazić taplając się nago w zwierzęcej krwi. I to chyba tyle, bo więcej tam odwagi nie widzę, raczej może głupotę, ale to już moje mocno subiektywne zdanie i może brak zrozumienia dla współczesnej, artystycznej duszy. Niewiele wcześniej na zielonogórskim deptaku można było "podziwiać" ( tę samą? inną?) dziewczynę, która leżąc na szpitalnym łóżku, okleiła się taśmą do kartonów, obsypując się jednocześnie czarnoziemem. Skojarzenie było jedno - ot, dżdżownica w trakcie procesu ziemno-trawiennego.

A odczucia odbiorcy? Czy one się już nie liczą? Przecież sztuka nie jest przeznaczona dla samego autora. Czy dzisiejsi artyści mają tylko tyle do zaoferowania: szok, uczucie niesmaku czy wręcz obrzydzenia? Coraz częściej bowiem jedynie to pozostaje po zapoznaniu się z tym czy owym efektem pracy "młodych talentów". Skąd bierze się ten zachwyt i pęd ku fizjologiczności człowieka w sztuce?! I przede wszystkim, co to ma wspólnego ze sztuką? Mówi się, że współczesny trend w sztuce to konceptualizm, dla którego liczy się przede wszystkim pomysł, w jakimkolwiek wydaniu. Cóż, czy nie trzeba byłoby zatem zmienić definicji sztuki w naszych słownikach i encyklopediach?

Może przypomnę, że sztuka jest integralną częścią kultury, a ta najogólniej mówiąc oznacza uszlachetnianie, ulepszanie ludzkiego życia. Ta wyjątkowa dziedzina ludzkiej działalności wyróżnia się ze względu na związane z nią wartości estetyczne, zwłaszcza piękno. Kultura w swym społecznym charakterze wychowuje i edukuje. W czym zatem nas uszlachetnia i edukuje sterta wnętrzności i leżąca w nich kobieta?! Niestety nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, może jestem za mało uczona.

Sztuka jest podobno oknem do duszy człowieka. Autorka preformanc´u Aleksandra Kubiak twierdzi, że to co zrobiła, otworzyło przed nią wiele nowych okienek. Cóż, tylko czy aby można w nich dostrzec duszę? A jeśli tak, to jaką?