Urodził się w połowie IV stulecia w Antiochii Syryjskiej, jego życie jednak tak się potoczyło, że został biskupem Konstantynopola. W prawosławnej Cerkwi i Kościele greckokatolickim do dziś liturgia jest odprawiana według zaproponowanego przez niego rytu. W Kościele Wschodu uchodzi za największego kaznodzieję, jakim bez wątpienia był, co jednoznacznie potwierdzają jego pisma.

Jan Chryzostom nie miał najmniejszych wątpliwości, że tym, co dodawało sił pierwszym chrześcijanom, było ich absolutnie niezachwiane przekonanie o zmartwychwstaniu Chrystusa. W homilii do Pierwszego Listu do Koryntian napisał: „Skądże więc ci, którzy za życia Chrystusa nie mieli dość sił, aby oprzeć się Żydom, po Jego śmierci, po złożeniu do grobu – skoro, jak powiadacie, nie zmartwychwstał i nie przemawiał do nich, nie dodał odwagi – znaleźli siłę, aby stanąć przeciw całemu światu? Czyż nie powinni powiedzieć sobie: I cóż? Sam siebie nie potrafił ocalić, a nas obroni? Nie pomógł sobie za życia, a nam pomoże po śmierci? Gdy żył, nie zjednał sobie ani jednego narodu, a my, głosząc Jego imię, mamy zdobyć cały świat? Czyż nie byłoby szaleństwem nie tylko podejmować się czegoś takiego, ale nawet o tym myśleć?”.

Oczywiście, że byłoby szaleństwem! Na szczęście nie jest. Bo nawet ten, któremu przypisano przydomek „niewierny”, porzucił wszelkie wątpliwości co do zmartwychwstania, gdy wyznał: „Pan mój i Bóg mój” (J 20, 28).