Nowy członek rodziny to również nowy członek Kościoła. Dla wierzących rodziców nie ma tutaj dyskusji. Chcemy dać dziecku od początku to, co mamy najlepsze, więc przynosimy je do chrztu. Nie przynosimy go jednak sami. Obok nas stoi zawsze dwoje ludzi, którzy, tak jak my, biorą na siebie obowiązek przekazania wiary małemu katolikowi. Mają nam w tym pomóc lub całkowicie ten obowiązek przejąć, gdyby nas zabrakło. To jego rodzice chrzestni.

W oczach świata dobry chrzestny to po prostu człowiek „przy kasie”. Na tym właściwie można byłoby zakończyć. Być może do społecznej świadomości przeniknął w tym kontekście w jakimś stopniu obraz głównego bohatera książki i filmu „Ojciec chrzestny” – Vita Corleonego...

Takie wrażenie towarzyszyło mi, gdy pewnego dnia zadzwonił do mnie znajomy i zapytał, co bym zrobił na jego miejscu. Jest zamożnym człowiekiem. Zadzwonili do niego dalecy kuzyni, z którymi widział się może parę razy w życiu, i poprosili, by został ojcem chrzestnym ich dziecka. Długo się zastanawiałem, ale w końcu powiedziałem, że bym odmówił. I znajomy tak uczynił. Czy skrzywdził dziecko? Myślę, że nie. Co najwyżej pozbawił je droższych prezentów.

To jeden aspekt. Drugi jest o wiele ważniejszy. Chrzestny bez wątpienia powinien być wierzący, i to nie tylko na papierze. W tym kontekście ujęły mnie bardzo słowa pewnej bliskiej mi osoby z rodziny, która stwierdziła: „Ja na chrzestnego się nie nadaję”. Było to bardzo uczciwe postawienie sprawy i ośmieliło mnie i moją żonę do tego, by rodziców chrzestnych dla naszej nowo narodzonej córeczki nie szukać na siłę w rodzinie.

Niestety, tak się utarło, że często obsadzamy w roli rodzica chrzestnego kogokolwiek, byle to byli brat lub siostra, kuzyn lub kuzynka; przepychamy jakoś kwestie formalne i problem z głowy. Czy jest to objaw ignorancji? Zaryzykuję stwierdzenie, że tak. Bywa, że traktujemy rodziców chrzestnych jako pewne figury, jako czysto grzecznościową funkcję, która czasami wiąże się z większymi bądź mniejszymi wydatkami. Być może myślimy: w Kościele jakoś tak jest, że gdy są ślub czy bierzmowanie, to ma być świadek, a gdy jest chrzest, to ma być chrzestny – takie skrzywienie...

Tymczasem funkcja rodzica chrzestnego to ogromna odpowiedzialność. Niestety, zbyt często jest tak, że różne odpowiedzialności, które podejmujemy w Kościele, bardzo łatwo sobie lekceważymy.

* * *

Jarosław Kumor
Mąż i ojciec, dziennikarz i publicysta, redaktor naczelny i jeden z liderów programu formacyjnego dla mężczyzn Droga Odważnych (www.odwazni.pl)