Nie wiem, jak będzie 29 marca, kiedy ten numer Niedzieli trafi do większości Czytelników. Mam nadzieję, że będzie inaczej, ale dziś, kiedy piszę ten krótki tekst, chyba każda rozmowa zahacza w ten czy inny sposób o koronawirusa. Także w Kurii Diecezjalnej w Sosnowcu, gdzie pracuję, rozmawialiśmy dziś rano o zakazanych Mszach św. we Włoszech. Ksiądz biskup Grzegorz Kaszak mówił, że dzwonił do znajomego proboszcza z północy Włoch, gdzie jest najwięcej przypadków chorobowych. Ów ksiądz ma 87 lat, ale nadal pracuje w parafii, bo nie ma kto. Nasz biskup pytał m.in. o opiekę nad chorymi. Włoski kapłan odpowiedział, że chodzi tylko do ciężkich przypadków w domu opieki, który znajduje się na terenie jego parafii.
Tak. We Włoszech stała się dla mnie osobiście, i pewnie dla większości osób wierzących, rzecz niewyobrażalna. Przez miesiąc, być może dłużej, katolicy nie będą mieli dostępu do Mszy św. Wiadomo już, że niektórzy nie mogą się z tym pogodzić i namawiają księży, aby w tajemnicy odprawili dla nich Najświętszą Ofiarę z obawy przed sankcjami, które grożą za złamanie nakazu. Mimowolnie nasuwa się skojarzenie z czasem katakumb, choć te też są dziś zamknięte.
Co daje zakazywanie Mszy św.? Czy to zgromadzenie ludzkie niesie takie same zagrożenie jak koncert, wycieczka, dyskoteka czy inne? Wydaje się, że ryzyko jest mniejsze. Zresztą po prawdzie to chodzi o coś innego. Tak samo jak szczepionki, której jeszcze nie ma i nie wiadomo, czy będzie, tak samo jak higieny, lekarstw czy kwarantanny potrzebujemy w tym trudnym czasie miłości i solidarności. Tych potężnych sił duchowych, których rezerwuarem jest Eucharystia – Uczta Miłości. Koronawirus sprawił bowiem, że boimy się siebie. Ten lęk powiększa dystans między nami, a nawet zamiast współczucia wzbudza w nas czasami niechęć i wrogość.
Gdy się jeszcze Chrystusa podda kwarantannie, to rzeczywiście marny nasz los. Nic nas nie uratuje, „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?” (Mt 16, 26).
