Jedni mówią, że to cała prawda o naszym życiu. Inni wręcz przeciwnie, że to wyimaginowana rzeczywistość. Jeszcze inni nie przywiązują do seriali żadnej wagi, chociaż je oglądają. Są też tacy, którzy telewizyjne seriale oglądają z przyzwyczajenia, inni z przypadku. Pewna grupa widzów na wiedomość, że zaczyna się telenowela, wychodzi z pokoju, albo przełącza na inny kanał.
Kilka lat temu zapowiadano, że w Polsce na rynku medialnym dużą karierę zrobią tzw. telenowele produkcji polskiej. To, że Polakom podobają się "tasiemcowe" seriale, mogliśmy dostrzec na początku lat 80., kiedy to seriale brazylijskie czy argentyńskie zagościły w naszych rodzinach na dobre. O przeżyciach serialowych bohaterów mówiono właściwie wszędzie: w domu, w szkole (odwoływano się nawet do nich na lekcjach), w zakładzie pracy, na ulicy, w sklepie. Rozmowy zazwyczaj kończono pytaniem: "Co będzie dalej? Jak potoczą się losy nieszczęśliwej dziewczyny, chłopaka?". Z niecierpliwością czekano na kolejne odcinki. Z biegiem czasu producenci tzw. tasiemców uwierzyli, że na takich mało ambitnych filmikach można zarobić niezłe pieniądze. I mieli rację, telewizja polska przecież kupi wszystko. Ale i w telewizji polskiej pracują mądrzy ludzie, którzy z biegiem czasu wpadli na pomysł, byśmy sami nagrywali seriale mające kilkadziesiąt, a nawet kilkaset odcinków. Sprawa była prosta. Film ma być o życiu. Aby był ciekawy, muszą być w nim zawarte wątki polityczne, społeczne, gospodarcze, oczywiście kościelne, no i... miłosne. Reżyserzy i scenarzyści wzięli się do solidnej pracy, by pokazać życie "takim, jakie ono jest". Wymyślone sceny z życia, dialogi aż do bólu nieprawdopodobne, słowem fikcja, poderwała nasz naród do oglądania. Przed szklanym ekranem zasiadły całe rodziny: dziadkowie, rodzice, młodzież, dzieci. Nawet sąsiadka, która z natury rzeczy nie odwiedza sąsiadów, przyszła, bo akurat np. popsuł się jej telewizor. Rozpoczyna się film. W czołówce jak zwykle te same obrazy, ta sama muzyka. Nucą ją wszyscy, bo przecież przez kilka lat dała się poznać znakomicie. Wpatrzone w telewizor oczy uśmiechają się, gdy jest scena wesoła, łzawią, kiedy bohaterom zdarzy się coś przykrego. Ale cóż, jak to w życiu. Mijają minuty. Nie daj Boże, gdyby teraz ktoś przyszedł i chciał porozmawiać. Nawet dzieciaki, te które zignorowały telewizyjny przekaz, muszą zachowywać się cicho. Wpadły na pomysł, że tuż przed rozpoczęciem filmu można prosić rodziców o wszystko, co tylko dusza zapragnie. Rodzice dla świętego spokoju zgadzają się, by tylko mieć 30 minut spokoju. Przecież trzeba się skupić, bo można wątek zgubić. Wszystko takie skomplikowane. Po zakończeniu serialu wszystko wraca do normy. Jak to się mówi - "schodzimy na ziemię". Może nie zupełnie, bo naszą myśl zaprząta ciekawość, co będzie dalej? I z tym pytaniem chodzimy do następnego dnia czy tygodnia.
Przepraszam tych wszystkich, którzy może moim artykułem poczują się dotknięci. Ktoś mi powiedział niedawno, że oglądanie takich seriali bardzo go uspakaja, odpręża. Nie mam nic przeciwko temu. Niebezpieczeństwo zaczyna się wtedy, gdy scenariusz filmowy przenosimy na naszą codzienność. Kiedy zaczynamy postępować jak bohaterowie seriali. A przecież nasze życie jest, co tu dużo mówić, o wiele ciekawsze, czasami trzeba przyznać, nawet bardziej tragiczne. Wszystkim telemaniakom życzę, aby z ogromnym dystansem podchodzili do oglądania czegokolwiek i nawet najpiękniejszego serialu nie przekładali na swoje życie. Uwierzmy w to, że jesteśmy mądrzy i potrafimy wybierać to, co wartościowe, co nam potrzebne.