Przy ołtarzu modlili się także ojcowie z franciszkańskich placówek w Zamościu, Lublinie i innych miejsc w Polsce. W liturgii uczestniczyli bliscy s. Marii Angeli. W kazaniu o. Wiesław Pyzio ukazał cechy Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny i zachęcił, by właśnie te cechy naśladować i wprowadzić w swoje życie.

Przywołując tekst prefacji o Niepokalanym Sercu Maryi przypomniał, że to sam Bóg obdarzył Maryję sercem mądrym i pojętnym, aby doskonale spełniała Jego przykazania. Kaznodzieja przypomniał, że Niepokalane Serce Maryi jest nowe i ciche, w którym Bóg łaskawie wypisał prawo nowego przymierza; jest to serce proste i czyste, przez które Maryja zasłużyła na dziewicze poczęcie Bożego syna i oglądanie Bożego Oblicza na wieki, w pełnej radości. W swoim rozważaniu ojciec Wiesław ukazał również, że Niepokalane Serce Maryi jest mocne i czujne, dzięki czemu zniosła nieustraszenie miecz boleści i z wiarą oczekiwała zmartwychwstania syna.

Niepokalane Serce Maryi jest nowe i ciche, w którym Bóg łaskawie wypisał prawo nowego przymierza.

Podziel się cytatem

Po homilii nastąpił obrzęd złożenia profesji. Klęcząc przed ksienią za zakonną kratą s. Maria Angela odczytała własnoręcznie napisany akt profesji zakonnej, który potem uroczyście podpisała. Moment ten poprzedził śpiew Litanii do Wszystkich Świętych. W tym czasie siostra leżała krzyżem przed ołtarzem za klauzurą. Siostra złożyła śluby czystości, ubóstwa, posłuszeństwa, a także zobowiązała się do wieczystej adoracji Jezusa Eucharystycznego za klauzurą.

Ojciec prowincjał dokonał aktu konsekracji siostry, pobłogosławił obrączkę oraz koronę cierniową – zewnętrzne znaki złożonej profesji wieczystej.

Klasztor Sióstr Klarysek pw. Niepokalanego Serca Maryi w Sitańcu k. Zamościa został założony 25 marca 1995 r. i jest kontynuacją życia przerwanego w 1781 r., kiedy to cesarz Józef II wydał dekret nakazujący kasatę zakonów kontemplacyjnych, na mocy którego zniesiono wiele klasztorów, a pośród nich i klasztory Klarysek w Gnieźnie, Śremie, Chęcinach, Kaliszu i Zamościu. 3 lutego 1782 r. zmuszono siostry konwentu zamojskiego do opuszczenia murów klasztornych. Obecnie wspólnotę klasztoru w Sitańcu tworzy 9 sióstr. Życie sióstr to życie kontemplacyjne, to życie bardzo proste, jak proste było życie Maryi w Nazarecie. Na co dzień siostry, oprócz modlitwy zajmują się wypiekaniem hostii i komunikantów oraz dbaniem o czystość bielizny kielichowej i szat liturgicznych.