Dla mnie życiem jest Chrystus” (Flp 1, 21) – to zawołanie stało się sekretem jego życia, jego miłości i służby – napisał kard. Stanisław Dziwisz w swoim wspomnieniu o kard. Marianie Jaworskim, byłym metropolicie lwowskim, bliskim przyjacielu św. Jana Pawła II. Kardynał Dziwisz podkreślił, że „Kościół w Polsce ma wielki dług wdzięczności wobec śp. kard. Jaworskiego. Idąc śladami kard. Karola Wojtyły, troszczył się szczególnie o poziom nauczania na wydziałach teologicznych i w wyższych seminariach duchownych w naszym kraju. Jako profesor filozofii wniósł wkład w formację intelektualną całych zastępów kandydatów do kapłaństwa. Piastował urząd dziekana Wydziału Teologicznego w Krakowie, a w latach 1982-88 był pierwszym rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, erygowanej przez Jana Pawła II”.

Powszechnie znane były szczególne więzi zmarłego kardynała ze Lwowem. „Historia życia kard. Mariana Jaworskiego zaczęła się we Lwowie. Miłość do tego miasta towarzyszyła mu do końca, choć musiał je opuścić w 1945 r. Razem z grupą kleryków wyższego seminarium duchownego podzielił los wygnańca – arcybiskupa metropolity lwowskiego obrządku łacińskiego Eugeniusza Baziaka. Seminarium znalazło gościnę w Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie lwowscy klerycy mogli odbyć studia filozoficzno-teologiczne oraz przygotować się do kapłaństwa. Kalwaria Zebrzydowska stała się dla kard. Jaworskiego drugą ojczyzną. Związał się z nią do końca życia, pozostając wdzięczny Ojcom Bernardynom za przygarnięcie i umożliwienie studiów. W sanktuarium Matki Bożej Kalwaryjskiej przyjął święcenia prezbiteratu 25 czerwca 1950 r. z rąk swojego biskupa Eugeniusza Baziaka”– napisał kard. Dziwisz.

Wieloletni sekretarz Jana Pawła II wspomniał także o szczególnej więzi, jaka łączyła kard. Jaworskiego ze świętym papieżem: „Połączyło ich zamiłowanie do nauki, duszpasterstwo wśród młodzieży, a także wspólne mieszkanie w podwawelskim grodzie przy ul. Kanoniczej. Ale przede wszystkim tych dwóch wielkich ludzi Kościoła połączyły, aż do śmierci, głęboka wiara i miłość Kościoła – odwaga i gotowość służenia Kościołowi w trudnych czasach (...). Ksiądz Marian Jaworski, podobnie jak kard. Karol Wojtyła – Jan Paweł II, naznaczony był stygmatem cierpienia. Podróżując w 1967 r. do Olsztyna, gdzie miał zastąpić krakowskiego kardynała, w katastrofie kolejowej pod Działdowem stracił lewą rękę. To nieszczęście jeszcze bardziej zbliżyło go do kard. Wojtyły, który odczytał wydarzenie jako cierpienie za niego (...). Kardynał Jaworski przeżył boleśnie zamach na Jana Pawła II w 1981 r., a także kolejne choroby i cierpienia świętego papieża. Był jego duchowym powiernikiem, świadkiem odchodzenia z tego świata i śmierci, udzielając mu wiatyku na drogę do wieczności”.

W 1984 r. Jan Paweł II mianował ks. prof. Mariana Jaworskiego biskupem i administratorem apostolskim w Lubaczowie, a na początku 1991 r. – arcybiskupem metropolitą Lwowa obrządku łacińskiego. Siedem lat później abp Jaworski został kardynałem in pectore, a nominację tę ujawnił Jan Paweł II trzy lata później. „Słusznie możemy go nazwać odnowicielem życia Kościoła lwowskiego, szczycącego się wspaniałą historią i ogromnym dziedzictwem ducha” – podkreślił kard. Dziwisz we wspomnieniu opublikowanym w KAI.

Arcybiskup metropolita lwowski Mieczysław Mokrzycki w liście pasterskim do wiernych Kościoła lwowskiego wskazuje, że zmarły kard. Jaworski przyniósł temu Kościołowi nadzieję i odnowił jego oblicze. „Dostrzec i ocenić ten etap jego życia może każdy, kto kiedykolwiek odwiedził archidiecezję lwowską. Wszystko wówczas było zniszczone, lecz jego postawa obudziła w ludziach nadzieję, dlatego odbierali zrujnowane kościoły i cieszyli się jego błogosławieństwem” – napisał abp Mokrzycki.