Święty Szarbel, eremita z Libanu, promieniuje na wiernych przykładem prostoty i pokory. Urodził się w ubogiej maronickiej rodzinie, w niewielkiej wiosce w górach Libanu. Już jako dziecko odznaczał się pobożnością i zamiłowaniem do modlitwy, co zrodziło w nim pragnienie poszukiwania Boga w ciszy. Zrealizował je, wstępując w 1851 r. do maronickich antonianów w Maifug, później przeniósł się do klasztoru w Annaja, gdzie – pomijając czas studiów filozoficzno-teologicznych – przebywał do 1875 r. W tym roku udał się także do górskiej samotni, gdzie odseparowany niemal od wszystkiego, co ziemskie, spędził pozostałe 23 lata życia.
Z dala od ludzkich spojrzeń Szarbel rozwijał swoją duchowość, która podlegała zasadzie: żyć i działać zgodnie z Ewangelią. Każdy dzień wypełniały mu praca, asceza i modlitwa. Swoją siłę czerpał z Mszy św., już od momentu przebudzenia przygotowywał się do jej celebracji. Zmarł w opinii świętości, a wieść o cudach za jego wstawiennictwem szybko przekroczyła granice jego ojczyzny. Do grobu Szarbela przybywali nie tylko chrześcijanie, ale i muzułmanie. Papież Paweł VI stwierdził, że maronicki mnich jest znakiem „zjednoczenia, jakie istnieje między chrześcijanami całego świata! Jego przykład i wstawiennictwo są dzisiaj bardziej konieczne, niż były kiedykolwiek. (...) Właśnie ten błogosławiony zakonnik z Annaja powinien służyć nam za wzór, ukazując nam absolutną konieczność modlitwy, praktykowania cnót ukrytych i umartwiania siebie”.
Św. Szarbel Makhlouf ur. 8 maja 1828 r. zm. 24 grudnia 1898 r.
