Po długiej i ciężkiej chorobie zmarł ks. prał. Stanisław Dziwulski, budowniczy kościoła i wieloletni proboszcz parafii św. Józefa w Lublinie. Niezwykły człowiek i kapłan. Mądry i roztropny. Dobry i solidny pasterz. Cudowny brat w kapłaństwie. Głęboko wierzący chrześcijanin. Wielki patriota. Człowiek legenda.

Tu wszystko się zaczęło

Przyszedł na świat 21 listopada 1948 r. we wsi Zatłucze-Kolonia w parafii Niedrzwica Kościelna jako jedno z pięciorga dzieci Władysława i Władysławy. Tydzień później został włączony we wspólnotę ludzi wierzących w kościele parafialnym przez sakrament chrztu. 15 czerwca 1972 r. z rąk biskupa lubelskiego Piotra Kałwy w gronie 27 diakonów przyjął święcenia kapłańskie. Posługiwał w Siedliszczu, Józefowie Biłgorajskim, parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chełmie, a od 1981 r. w Lublinie. Najpierw w parafii Najświętszego Serca Jezusowego, następnie razem z ks. Edwardem Kozyrą tworzył nowo powstałą parafię Matki Bożej Fatimskiej. Później pracował w katedrze lubelskiej, a następnie w parafii św. Józefa w Lublinie.

Niestrudzony robotnik

Na własną Mszę św. prymicyjną przyjechał rowerem w strugach ulewnego deszczu; sutanna była ubrudzona błotem. Fakt ten może być swego rodzaju symbolem jego postawy; nie straszne mu były niedogodności i trudy. Czasem były to sytuacje wręcz absurdalne, jak siedmiogodzinne wyczekiwanie na rozmowę z kierownikiem Lubelskiej Składnicy Drewna, aby zdobyć metr sześcienny odpadów drewnianych na konstrukcję, która podtrzymywała dekorację na frontonie katedry na czas wizyty Jana Pawła II. Rzeczy niezbędnej, ale której ostatecznie wcale nie było widać. Piękny, czerwony dywan, który ciągnął się wówczas od ołtarza przez całą katedrę aż na zewnątrz pożyczył, bo nie było pieniędzy na zakup.

Ksiądz Stanisław Dziwulski zapisał się w historii archidiecezji lubelskiej jako jeden z niestrudzonych budowniczych świątyń w tworzonych z mozołem w czasach komunistycznych nowych parafiach. Podobnie do Kraśnika i Świdnika, prestiżowa i pięknie utrzymana lubelska dzielnica LSM miała być nowoczesna, czyli bez kościoła. Mimo to udało mu się wznieść na Słonecznym Wzgórzu piękną świątynię, której szczegóły wykończenia pieczołowicie dopracował. Był gospodarzem, który w pracy kierował się pięknem, a nie księgowością; starał się, by brzydota nie uwłaczała miejscu świętemu – o czym przypomniał bp Adam Bab.

Dusza artystyczna

Umiłowanie piękna i wrażliwość artystyczną zauważyli parafianie, którym służył. Było to dostrzegalne także wtedy, gdy jako wikary organizował jasełka. Do dziś jest wspominany wystrój tymczasowej kaplicy Matki Bożej Fatimskiej. Mało kto wie, że to właśnie ks. Dziwulski był pomysłodawcą umieszczenia figury Matki Bożej na konarach drzewa, które sam zorganizował nad Bugiem.

Ksiądz Stanisław od dziecka umiłował śpiew; piękny głos i wielbienie Boga śpiewem wniósł do kapłaństwa. W pamięci kolegów i koleżanek pozostał jego obraz, jak z radością otwierał szeroko usta i włączał się ochoczo w śpiew w kościele już jako mały chłopczyk, siedząc blisko ołtarza wśród innych dzieci. Ten głos szczególnie został zapamiętany przez wiernych. Stał się jego swoistym znakiem rozpoznawczym, przez co nazwany był „słowikiem”.

Człowiek niezwykły

Został zapamiętany jako człowiek o wielkiej wrażliwości, który we wszystkich sprawach żywo reagował. Bardzo życzliwy. Prawdziwy ksiądz, taki z powołania. Pragnący pomóc każdemu. Niekiedy pomoc przybierała charakter niemalże heroiczny. Kiedy jedna z parafianek w trudnych czasach komunizmu w żaden sposób nie mogła kupić butów na zimę dla syna, on oddał swoje. Powiedział, że sam da radę w półbutach, bo jeździ samochodem. Miał w sobie coś takiego, że ludzie garnęli się do niego. Jego głęboka wiara, otwarte serce, radość życia, piękny śpiew, współpraca z pozostałymi księżmi sprawiły, że większość wiernych z Józefowa Biłgorajskiego, którzy przez konflikt wywołany przez służbę bezpieczeństwa odeszli z Kościoła katolickiego, powróciła.

Kiedy po wizycie Jana Pawła II w katedrze miał zamykać drzwi, za nimi czaił się pan z Biura Ochrony Rządu, który poprosił o Komunię św. i zatrzymał się na chwilę modlitwy. Ksiądz Stanisław ledwo zdążył na ostatni autobus, który wiózł ludzi na Mszę św. z udziałem papieża. Szedł do miejsc zapomnianych; nie stronił od ludzi pogubionych. Poświęcony im czas, cierpliwe słuchanie i głoszenie Ewangelii owocowało sakramentem małżeństwa tych, którzy żyli bez ślubu. Czuł wagę słowa. Jako pierwszy w diecezji w parafii św. Józefa założył gazetkę Ku wspólnocie, która jest wydawana do dziś. Prowadził jedną z wzorowych kronik parafialnych, w której przekazywał historię kolejnym pokoleniom.

Był odważny. Kiedy w czasie stanu wojennego zasiedział się podczas kolędy i musiał wracać w czasie godziny milicyjnej, nie skorzystał z możliwości noclegu w domu parafian. Wracał opłotkami. Niestety, w bocznej ulicy stał patrol. Został zaaresztowany i wypuszczony następnego dnia po południu. Był szczęśliwy, że skończyło się tylko na tym, ponieważ grożono mu, że będzie przetrzymywany o wiele dłużej.

Ojciec powołań

Dzięki gorliwości pasterskiej i osobowości ks. Stanisław Dziwulski pociągał chłopców do służby liturgicznej ołtarza, a następnie do kapłaństwa. Wielu księży dało piękne świadectwa,w tym jego rodak bp Adam Bab, który przyznał, że dzięki słowom księdza prałata rozwiały się wszelkie jego wątpliwości co do powołania do kapłaństwa. Ksiądz Piotr Siwko, który pochodzi z parafii Matki Bożej Fatimskiej, przyznaje, że ks. Stanisław z wielką cierpliwością odsłaniał przed chłopakami piękno ministranckiej służby. Z sentymentem wspomina, jak podczas podsumowania roku pracy otrzymał książeczkę O naśladowaniu Chrystusa Tomasza a Kempisa. W parafii Matki Bożej Fatimskiej wspomnieniami podzielił się obecny proboszcz ks. Wiesław Kosicki. Gdy szedł do seminarium, to właśnie ksiądz prałat wypisał mu list polecający. Tata ks. Wiesława pomagał ks. Stanisławowi zdobyć drewno i znalazł zakład stolarski, w którym został przygotowany krzyż misyjny, który wciąż stoi przy kościele. Potem mama poinformowała o potrzebie wyremontowania przydrożnego krzyża. Ksiądz prałat zajął się jego naprawą, a pani Kosicka wraz z innymi paniami nadal dba o krzyż.

Czas przejścia

Dzień śmierci ks. Dziwulskiego jest wymowny – odszedł w pierwszy czwartek, kiedy Kościół dziękuje Bogu za dar Eucharystii i dar kapłaństwa, co podkreślił bp Adam Bab podczas Mszy św. żałobnej. O godz. 6.30, kiedy w kościele parafialnym św. Józefa dzwony zapraszały na poranną Eucharystię, serce niestrudzonego kapłana oddało swoje ostatnie bicie, o czym zaświadczył obecny proboszcz ks. Andrzej Szulej. To był także trzeci dzień miesiąca, kiedy w archikatedrze lubelskiej jest wspominany Cud Łez. Matka Boża z wielką miłością przyjęła swojego czciciela, który przypadkowo koronował Jej cudowny obraz z katedry, kiedy ani prymas Józef Glemp, ani bp Bolesław Pylak nie mogli sobie w żaden sposób poradzić z umocowaniem koron.

Kapłan zmarł w czasie, kiedy jego ukochana parafia obchodzi 40. rocznicę powstania. Sam przebywał w niej prawie 33 lata, 25 lat jako pasterz i 8 lat jako przedwczesny emeryt. Wspólnocie św. Józefa oddał swoje cierpienie i pozostawił świadectwo jak z godnością je znosić, łącząc z cierpieniami Chrystusa. Uroczystości pogrzebowe miały miejsce w Lublinie i Niedrzwicy Kościelnej. Zgodnie z ostatnią wolą, śp. ks. prał. Stanisław Dziwulski spoczął na cmentarzu obok swoich rodziców.