Zamiast uzasadniać, że samobójstwo słusznie budzi zgrozę, powiem raczej parę słów o postawach samobójczych, bo to one, choć stosunkowo rzadko, kończą się zamachem na swoje życie i prawie zawsze są źródłem takich zamachów.

Symboliczne wymiary samobójstwa

Najczęstszą chyba postawą samobójczą jest brak poczucia sensu życia. I nigdzie tak jasno nie widać, że istnieje społeczna odpowiedzialność za fałszywe ludzkie nastawienia. Jeden Bóg wie, ile są winni młodzi ludzie głęboko rozczarowani życiem, niewiedzący, jak wypełnić swoją wewnętrzną pustkę, jeżeli nie pokazano im tego, co w życiu ważne, ani nie dano im doświadczyć, że są potrzebni i kochani; jeżeli dorośli dają im jedynie przykład, jak swoją pustkę i poczucie bezsensu zagłuszać. Psychologowie sygnalizują, że wiele zamachów samobójczych wśród młodzieży to raczej desperackie wołanie o pomoc niż rzeczywiste targnięcie się na swoje życie. Ci młodzi ludzie to najczęściej ofiary postaw samobójczych pokolenia ich rodziców. Ich główną „winą” jest to, że – wrażliwsi od nas, dorosłych – uświadomili sobie, iż życie bez żadnego sensu jest nic niewarte, a zarazem okazali się zbyt słabi i nieporadni, żeby ten prawdziwy sens życia odnaleźć.