Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2, 9). Zastanawiając się nad przyszłością, którą zapowiada nam wiara, musimy pamiętać, że nasza wyobraźnia i język mają poważne ograniczenia. Apostoł stwierdza, że życie przyszłe w Bogu ma być tak wspaniałe, iż wyobrażenie sobie tego przekracza nasze możliwości.

Dotyczy to jednak również życia ziemskiego. Gdyby człowiek sprzed trzech tylko stuleci zobaczył komputer, nie byłby w stanie zrozumieć, jak on działa, i nawet nie bardzo mógłby go opisać. Gdy nauka postępuje naprzód, musi tworzyć nowe nazwy dla zjawisk, które odkrywa. Filozofowie zauważają, że człowiek jest w dużym stopniu zamknięty w swoim doświadczeniu i języku.

Jak tę barierę pokonać? W Biblii przepowiednie dotyczące czasów ostatecznych opisane są za pomocą języka symbolicznego i obrazowego. Naiwni myślą, że sceny takie jak w Apokalipsie to rodzaj kolorowego, realistycznego filmu, który Bóg wyświetlił prorokowi. Tymczasem niezwykły, poetycki i barwny język opisów tego rodzaju stanowi artystyczną próbę wyrażenia rzeczy, na które nie ma jeszcze w naszym języku odpowiednich słów. Chodzi o otwarcie myśli i wyobraźni na przyszłość znaną tylko w zarysie i przeczuwaną. Czeka nas wielka nowość (por. Ap 21, 1). Podobną trudność napotykają mistycy, gdy mówią o swoich doznaniach. Inna rzeczywistość wymaga innego sposobu mówienia.