Karolina Mysłek: Rodzice tracą dziecko i nagle okazuje się, że napotykają jeszcze trudności natury prawnej...

Prof. Paweł Sobczyk: Zdecydowana większość rodziców nie jest na taką sytuację przygotowana i nie mam na myśli nieznajomości prawa. Polski system prawny nie jest w tym zakresie systemem, który można uznać za „przyjazny” rodzicom doświadczającym śmierci dziecka, niezależnie od tego, czy oznacza to poronienie, czy martwe urodzenie. Podstawowym problemem jest to, że regulacje w tym zakresie znajdują się w różnych aktach prawnych, nie są spójne, a ich znajomość zarówno wśród rodziców (co zrozumiałe), jak i personelu szpitalnego (co mniej zrozumiałe) nie jest wystarczająca.

Prawo i medycyna rozróżniają poronienie i martwe urodzenie. Jaka jest różnica?

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 2020 r. w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania, „poronieniem określa się wydalenie lub wydobycie z ustroju matki płodu, który nie oddycha ani nie wykazuje żadnego innego znaku życia, jak czynność serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne skurcze mięśni zależnych od woli, o ile nastąpiło to przed upływem 22. tygodnia ciąży (21 tygodni i 7 dni)”. Z tego samego rozporządzenia wynika, że „urodzeniem martwym określa się całkowite wydalenie lub wydobycie z ustroju matki płodu, o ile nastąpiło po upływie 22. tygodnia ciąży, który po takim wydaleniu lub wydobyciu nie oddycha oraz nie wykazuje żadnego innego znaku życia, jak czynność serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne skurcze mięśni zależnych od woli”.