Warunkiem należenia do magnaterii, najwyższej warstwy szlachty w dawnej Rzeczypospolitej, było posiadanie rozległych dóbr ziemskich. Dostały się w jej ręce w wyniku kumulacji i skupowania ziem. Magnatów nie było wielu – w XVII wieku to ledwie parę procent ogółu szlachty stanowiącej 10% społeczeństwa I RP. Bajecznie bogaci trzymali najważniejsze urzędy w państwie i wpływali na niemal wszystkie sfery jego funkcjonowania, wywierali wpływ polityczny o zasięgu lokalnym, utrzymywali własne dwory i wojska nadworne.