Liturgia Słowa pokazuje dzisiaj dwukrotnie figurę wdowy – osoby, która przeżyła stratę i z tego powodu doświadcza niedomóg i obiektywnych trudności. Wiemy skądinąd, że los takich kobiet w Izraelu był dojmujący – brak środków do życia i całkowita zależność od rodziny. Prorok Izajasz nazywa to dosadnie: „Nie wspomnisz już hańby twego wdowieństwa” (Iz 54, 4).

Słowo wdowa jest ciekawe z kilku powodów. Ma bardzo stary źródłosłów. Określenie kobiety, która straciła męża przez śmierć i nie wyszła ponownie za mąż, jest zbliżone w wielu językach. W angielskim mamy widow, we francuskim veuve, po łacinie vidua, w języku włoskim vedova. Ten rdzeń wykorzystują również języki słowiańskie. Widać to w chorwackim udowica czy słowackim vdova.

Znać, że jak świat światem słowo to było ważne i potrzebne. Jego korzenie sięgają rodziny indoeuropejskiej, jednej z najstarszych (XVII wiek przed Chr.) i obejmującej współcześnie najwięcej użytkowników języków na świecie. Starożytny rdzeń tego słowa oznaczał ‘być pustym’, a słowiańska cząstka *ueid- odnosiła się do ‘oddzielania, odłączania’. Polskie słowo wdowa notujemy od XIV wieku.