Wspólnota parafialna św. Stanisława Kostki w Częstochowie 26 kwietnia uroczyście powitała Matkę Bożą w jasnogórskim wizerunku. Była to jedna z ostatnich parafii na pielgrzymim szlaku kopii cudownego obrazu. Matkę Bożą wraz z całą wspólnotą parafialną uroczyście przyjął bp Antoni Długosz.

W blasku Jasnej Góry

– Zrobiliśmy to, co po ludzku możliwe, żeby dobrze, po królewsku przyjąć Matkę Bożą. W lewej części prezbiterium mamy ikonę na wzór jasnogórskiego obrazu i w każdą środę prowadzimy nabożeństwa do Matki Bożej, która od początku istnienia parafii zajmuje u nas szczególne miejsce. A dzisiaj będzie z nami inaczej, w wyjątkowy i niespotykany sposób – opowiadał ks. Remigiusz Lota, proboszcz parafii.

Parafia w niecodzienny sposób „dojrzewała” do nawiedzenia Matki Bożej. Misje przygotowujące do tego wydarzenia prowadzili bp Andrzej Przybylski i ks. Michał Pabiańczyk, ojciec duchowny Wyższego Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego w Częstochowie. – Myślę, że te misje były bardzo owocne dla naszej wspólnoty. Zaraz po misjach było Triduum Paschalne i bezpośrednio w okresie oktawy Wielkiejnocy mamy nawiedzenie Matki Bożej. Tak więc te ostatnie dni cały czas przygotowywały nas do przyjęcia Maryi – zauważył ks. Grzegorz Borowik, wikariusz parafii. Kapłan wskazał również na niewielką odległość dzielącą kościół parafialny od Jasnej Góry: – Jesteśmy bardzo blisko Matki Bożej. Widać to dobrze podczas nowenny przed uroczystością Matki Bożej Częstochowskiej, kiedy wyruszamy z najkrótszą pieszą pielgrzymką na Jasną Górę. Myślę, że jako parafia jesteśmy nie w cieniu Jasnej Góry, ale w jej blasku – podkreślił z uśmiechem kapłan.

Więzi na lata

Emilka Miarka należy do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży; nie jest parafianką, ale wzięła udział w powitaniu obrazu. – Nasza wspólnota będzie obecna podczas całej doby nawiedzenia. Dzisiaj zgromadziliśmy się tutaj dość licznie, aby powitać Matkę Bożą w parafii. Mamy też swoją godzinę adoracji – opowiadała. Przedstawicielka młodzieży z KSM podkreśliła, że przynależność do organizacji daje jej członkom poczucie bezpieczeństwa, możliwość poznania wspaniałych ludzi, do których można się zwrócić w każdym momencie, z każdą sprawą. – Myślę, że jesteśmy taką grupą, która będzie miała więzi na lata i nie rozpadną się one przy pierwszej możliwej kłótni albo z powodu konfliktu. To Pan Bóg trzyma nas tak ze sobą – dodała Emilka.

Granica tęsknoty

Czy peregrynacja Ikony Nawiedzenia w Częstochowie różniła się od tych, które miały miejsce w innych, dalej położonych regionach? – To jest pytanie chyba do wszystkich częstochowian i mieszkańców pobliskich miejscowości, czy dostrzegają jakieś różnice. To również pytanie, gdzie zaczyna się, a gdzie kończy „granica” i gdzie zaczynamy tęsknić, a gdzie jesteśmy na co dzień z Matką Bożą – zwrócił uwagę Marcin Lauzer, parafianin i jasnogórski organmistrz, którego relacje z Matką Bożą są wyjątkowe. – Jest jeszcze inna granica: duchowa, bo nieraz jest tak, że mieszkamy przy sanktuarium, ale na co dzień borykamy się z olbrzymimi problemami i nic nie jest w stanie nas poruszyć. Właśnie wtedy, tak blisko Matki Bożej, jest potrzebne tym ludziom Jej nawiedzenie. Po to, żeby móc się dosłownie otrząsnąć – wyjaśnił muzyk. Przyznał, że sam do Częstochowy przyjechał ponad 20 lat temu z niedalekiej Opolszczyzny, po to, żeby móc grać właśnie w sanktuarium przy Maryi.

I co teraz będzie?

W rozmowach z tymi, którzy przez ostatnie dni przyjmowali pielgrzymującą po archidiecezji częstochowskiej Czarną Madonnę, można było odczuć, że zbliżamy się do szczytu i peregrynacja wkrótce się zakończy. Nie jest to jednak żaden koniec! – Samo wydarzenie w konkretnej parafii jest czymś absolutnie wyjątkowym. Jeżeli coś jest wyjątkowe, to takie pozostanie. Z jednej strony więc peregrynacja się kończy, ale Maryja pozostaje w domu, przynajmniej na 3 miesiące, tak jak była u Elżbiety. A potem rusza w podróż dalej – zapewnił ks. Michał Pabiańczyk.

– Maryja jest błogosławieństwem tam, gdzie się zatrzymuje. Nie tylko na tę krótką chwilę, ale i później. Tak jak Dawid sprowadza Arkę Pańską do Jerozolimy, widząc, że i dla niego będzie ona błogosławieństwem. To jest dostateczny, a w zasadzie jeden z wielu dowodów na to, że nie powinniśmy czuć żalu, że coś się kończy, tylko odkrywać w tym Tą, która przynosi odwieczne Słowo. Chcąc, żeby to Słowo pozostało między nami, tak jak Ona przyjęła fiat raz i na zawsze – wytłumaczył ks. Pabiańczyk.

Pamiątka w obiektywie

Dla wielu zaskoczeniem były błyski fleszy, kiedy grupa fotografów misternie uwieczniała każdą przybywającą osobę. Obecni podczas powitania Ikony Nawiedzenia mogli poczuć się jak „na czerwonym dywanie”, ale bywały też odmienne reakcje. Błyskające flesze czasami wywoływały zadziwienie. Ta grupa osób to zakłady fotograficzne z okolic lub z samego Lublina, które zajmują się wykonywaniem pamiątkowych zdjęć podczas peregrynacji – często od wielu lat. – Dla nas jest to taka duchowa wędrówka. Mamy spore doświadczenie, jeżdżąc za obrazem Matki Bożej po całej Polsce – opowiadała Aśka z Lublina, właścicielka jednej z firm, które sprzedają pamiątkowe zdjęcia z nawiedzenia. – Wszędzie są inne obyczaje, wszędzie inne obrzędy, inaczej ludzie to przeżywają – zwróciła uwagę fotografka. – Dla przykładu w Gnieźnie czy we Włocławku parafianie robili kwietne dywany.

Ekipy fotografów codziennie podążały za Ikoną Nawiedzenia, zmieniając miejsce swojego pobytu. Na co dzień mieszkali w przyczepach, które były ich domami na pielgrzymim szlaku. – Na pewno nie jest to praca dla każdego, jest wymagająca, ale już niedługo będziemy mieć prawie 4-miesięczną przerwę. Będzie czas na wakacje i możliwość spędzenia go z rodziną – wyjaśniła Aśka.

Siła peregrynacji

W parafii św. Stanisława Kostki jeszcze przed nawiedzeniem obrazu Matki Bożej i podczas misji przygotowujących do tego wydarzenia widoczne było poruszenie wśród parafian. Pewne rzeczy rodziły się już wcześniej z inicjatywy proboszcza, ks. Loty, ale wiele spraw przybrało na sile właśnie podczas peregrynacji. Wielką siłę nawiedzenia Matki Bożej dostrzega też biskup senior Antoni Długosz, który niestrudzenie, przez ponad rok peregrynacji towarzyszył Ikonie Nawiedzenia. – Nawet ci, którzy przyszli zobaczyć, co się dzieje, pewnie coś zyskali. A ja starałem się przede wszystkim uwzględnić, w jaki sposób możemy realizować nasze hasło peregrynacyjne: „Maryjo! Ocal miłość i życie naszych rodzin” – podkreślił na zakończenie bp Długosz.