"Heroiczna postać polskiego podziemia i emisariusz ludzkiej waleczności - Jan Karski przynosi zaszczyt wszystkim tym, którzy... honorują jego wojenna batalię o wolność. Także tym, którzy prawdę o nim chcą utrwalić. Służy temu właśnie biografia napisana z pasją i sercem przez jego najbliższego przyjaciela i powiernika Waldemara Piaseckiego. Trudno o człowieka, który znałby Jana lepiej niż on" - napisał we wstępie do książki Elie Wiesel, amerykański pisarz i dziennikarz, pochodzenia węgiersko – żydowskiego. Te słowa laureata Pokojowej Nagrody Nobla i wieloletniego przyjaciela Jana Karskiego są najlepszą rekomendacją dla "Jednego życia".

Autor długo musiał przekonywać Bohatera aby napisać jego biografię, co wynikało zarówno ze skromności Jana Kraskiego, jak i jego niechęci do wszelkiego patosu i przesady. Jak pisze Piasecki, zastrzegł on sobie aby biografia miała wartką formę i była uwolniona od "nudy" opracowania naukowego z przypisami, komentarzami i analizami porównawczymi. Zgodnie z jego wolną biografia nie mogła się ukazać wcześniej niż 10 lat po jego śmierci.

Jan Karski zmarł w lipcu 2000 r. Dotychczas większość poświęconych mu publikacji dotyczyła okresu związanego z wojną. Karski żył 86 lat, więc większość jego życia pozostawała dotychczas nieopisana.

Jak zastrzega autor książki, nie jest to monografia naukowa ale forma reportażu historycznego z odautorskimi dialogami. Powstała ona na podstawie tego co bohater sam opowiedział autorowi o przedwojennych latach życia, swoim dzieciństwie, przyjaciołach ze szkoły, pierwszych miłościach, dorastaniu, studiach na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i pracy w MSZ, którą rozpoczyna w Bukareszcie, Opolu, a później kontynuuje w Genewie i Londynie.

Zdaniem Piaseckiego na osobowość Karskiego w latach najbardziej wpłynęła rodzina, głównie matka oraz wychowanie w wierze katolickiej. Od 12. roku życia był członkiem Sodalicji Mariańskiej. Ponadto duży wpływ miała rodzinna Łódź, miasto wielu narodów i wyznań. Z tego miasta, gdzie przyjaźnił się z kolegami Żydami wyniósł swoją miłość do Narodu Wybranego. W tym kontekście ukazana jest bezstronnie sprawa żydowska w przedwojennej Polsce.

Książka opowiada nie tylko o osobistych losach Karskiego ale z dużą dozą ironii pisze o życiu politycznym, kulturalnym i obyczajowym w Polsce międzywojennej, co umożliwia zrozumienie trudnej, targanej wieloma antagonizmami przeszłości dotyczącej relacji Polaków z Żydami, Ukraińcami, Niemcami, Litwinami.

Autor buduje narrację nie tylko na podstawie rozmów z Karskim, ale korzysta z opowieści krewnych i znajomych z fascynującymi detalami i wydarzeniami dotąd nie opisywanymi jak choćby ten związany z osobą siostry urszulanki Emilii Ehrlich. Była ona córką wybitnego polskiego prawnika Ludwika Ehrlicha profesora Uniwersytetów we Lwowie i Krakowie, bliskiego przyjaciela kard. Karola Wojtyły. Dla Karskiego prof. Ehrlich był jednym z najwyższych autorytetów naukowych i moralnych. Po latach na ręce s. Emilii, kustosza prywatnej biblioteki Jana Pawła II, którą Kraski poznał jako dziewczynkę w domu profesora we Lwowie, trafiła jego wojenna biografia pt. "Tajne państwo" z dedykacją dla Ojca Świętego.

W 1999 r. przed Bożym Narodzeniem papież z życzeniami świątecznymi i serdecznym podziękowaniem za książkę oraz wyrazami nadziei na osobiste spotkanie przesłał list na ręce Karskiego. Niestety, nigdy do niego nie doszło. Jan Karski zmarł dziewięć miesięcy później.

Książce nie brakuje zabawnych anegdot. Nawiązując do podtytułu pierwszej części biografii "Madagaskar", Piasecki przytacza jedną z nich. "Prowadziliśmy w tym czasie bardzo poważne rozmowy z Francją na temat przekazania Polsce kolonii madagaskarskiej. Nasz kraj się wtedy bardzo szybko rozwijał, więc wszyscy mocno wierzyli, że przejmiemy ten Madagaskar. Polacy mieli od razu konkretne pomysły na zagospodarowanie tego terenu - miał tam być teren rolniczy albo miejsce wysiedlenia Żydów. To ciśnienie i "parcie" na Madagaskar definiowało ówczesną rzeczywistość" - wspominał Jan Karski i dodał: "Był to prawdziwy madagaskarski odjazd".

Druga część biografii ma się ukazać jesienią br. Będzie nosiła podtytuł "Inferno" i obejmie czas drugiej wojny światowej (kampania wrześniowa, wzięcie do niewoli sowieckiej 17 września, ucieczka z niewoli, działalność w Podziemiu, misje kurierskie, próby mobilizowania polityków oraz społeczności Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych dla ratowania Polski spod zagrożenia dominacją sowiecką i Żydów z Holocaustu, pisanie książki „Story of a Secret State).

Natomiast publikacja ostatniej części - "Manhattan" nawiązującej do okresu życia Karskiego w USA planowana jest na wiosnę 2016 r. Będzie ona obejmować okres powojenny, a więc m.in. próby znalezienia swego miejsca na Zachodzie, studia i karierę w Georgetown University, małżeństwo, działalność niepodległościową, związki ze światem żydowskim, pozycja bohatera, który próbował powstrzymać Holocaust.

Waldemar Piasecki jest polskim dziennikarzem i pisarzem mieszkającym w Nowym Jorku. Od 30 lat aktywnie uczestniczy w dialogu polsko-żydowskim i judaistyczno-chrześcijańskim. Współpracuje z wieloma polskimi pismami, w których opublikował m.in. wywiady z takimi postaciami jak Elie Wiesel, Jerzy Kosiński, Claude Lanzmann, Teddy Kollek, Rabbi Jacob Baker z Jedwabnego...

W ostatnich latach życia Jana Karskiego był jego sekretarzem, koordynatorem działalności publicznej i przyjacielem. W 1996 r. doprowadził do realizacji dla TVP dokumentu "Moja misja o Janie Karskim". W 1999 roku przetłumaczył na polski i opracował wojenny bestseller Profesora "Story of a Secret State" (Tajne Państwo). Na prośbę Profesora zorganizował nagrodę Orła Jana Karskiego oraz jej Kapitułę. Wkrótce po śmierci Profesora został członkiem-założycielem oraz przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Towarzystwa Jana Karskiego.

Jan Karski, ps. Witold, właśc. Jan Kozielewski (1914–2000) - prawnik, historyk, kurier, emisariusz polityczny. W latach 1936–39 był w polskiej służbie dyplomatycznej, był także uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 r., zbiegiem z niewoli radzieckiej. W konspiracji od 1939, kilkakrotnie był wysyłany przez konspiracyjne władze krajowe do rządu w Paryżu i Londynie. Aresztowany przez gestapo, został odbity przez AK ze szpitala więziennego. W latach 1942–43 poinformował władze RP na uchodźstwie, rządy Wielkiej Brytanii i USA oraz organizacje żydowskie o zagładzie Żydów w Polsce. Pracował w Wydziale Informacji Biura Informacji i Propagandy w Warszawie i w londyńskiej radiostacji „Świt”. Po wojnie przebywał na emigracji w USA, od 1952 był wykładowcą Uniwersytetu Georgetown w Waszyngtonie. W 1995 r. został odznaczony Orderem Orła Białego.

Jan Karski zmarł 13 lipca 2000 roku w Waszyngtonie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu Mont Olive, u boku żony. W uroczystościach żałobnych uczestniczyli prezydenci USA i Polski: Bill Clinton oraz Aleksander Kwaśniewski.

29 maja 2012 roku prezydent Barack Obama odznaczył go pośmiertnie Prezydenckim Medalem Wolności, najwyższym amerykańskim odznaczeniem cywilnym.

W ubiegłym roku, w setną rocznicę urodzin Jana Karskiego obchodzony był w całym kraju Rok Jana Karskiego. W ramach obchodów wznowione zostały jego książki, odbywały się konferencje naukowe i projekcje filmów poświęcone jego osobie.

5 czerwca 2014 r. w Warszawie w nowopowstałym Ogrodzie Sprawiedliwych odsłonięto kamień upamiętniający jego osobę i posadzono drzewo pamięci.