Ks. Stanisław Zarych urodził się 18 listopada 1922 r. w Bliznem na Podkarpaciu, jako drugi syn Józefa i Wiktorii W 1939 r. ukończył gimnazjum w Brzozowie i dostał się do Liceum Klasycznego im. K. Morawskiego w Przemyślu. Wybuch wojny uniemożliwił jednak edukację. Kształcił się u jezuitów w Starej Wsi, którzy prowadzili tajne nauczacie. Egzamin dojrzałości zdał wiosną 1941 r. Państwowa Komisja Weryfikacyjna wydała jednak odpowiednie świadectwo dojrzałości dopiero 30 kwietnia 1945 r. W czasie wojny Stanisław niejednokrotnie otarł się o śmierć. Zbliżające się zakończenie działań zbrojnych pozwoliło mu w styczniu 1945 r. na pójście drogą powołania. Edukację w seminarium rozpoczął 20 lutego. Święcenia przyjął 19 czerwca 1949 r. w katedrze przemyskiej z rąk bp. Franciszka Bardy. Po dwumiesięcznej pracy jako wikariusz w Krzywczy został wysłany na studia na KUL. Tytuł magistra teologii zdobył w 1951 r. W tym czasie kończył jednocześnie pisać pracę doktorską z teologii dogmatycznej, którą obronił w grudniu 1952 r.

Po powrocie został skierowany do Hyżnego, a później do jarosławskiej fary i katedry w Przemyślu. Od 1957 r. związany z seminarium duchownym jako wychowawca kleryków oraz wykładowca. W 1967 r. został jego dyrektorem administracyjnym. W międzyczasie przyjął obowiązki diecezjalnego referenta Krucjaty Wstrzemięźliwości (obecnie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka). Jeszcze w latach 50. poznał ks. Franciszka Blachnickiego, założyciela Ruchu Światło-Życie i Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Zaprzyjaźnił się z nim, wspierał, a w czasie procesu sądowego bronił. Na apel Jana Pawła II o trzeźwość Polaków powstała Księga Czynów Wyzwolenia, zawierająca nazwiska osób, które zadeklarowały przystąpienie do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jako członkowie (na czas nieokreślony). Jako pierwszy wpisał się ks. Blachnicki, jako drugi – ks. Zarych.

W latach 1977 – 1981 był sekretarzem bp. Ignacego Tokarczuka. W sierpniu 1981 r. objął probostwo w parafii Świętej Trójcy w Przemyślu, po zmarłym nagle ks. Tadeuszu Szczurku. Funkcję tę pełnił do emerytury w 1997 r. W latach 1980 – 2005 był równocześnie sędzią w Sądzie Biskupim. Nie zerwał jednak z pracą trzeźwościową, która stała się dla niego jedną z głównych działalności duszpasterskich. Funkcję archidiecezjalnego duszpasterza trzeźwości pełnił do 2011 r., ale tej idei służył niemal do śmierci.

Z inicjatywy ks. Zarycha 9 listopada 1986 r. powstała pierwsza w Przemyślu grupa Anonimowych Alkoholików. Za jego sprawą każdego miesiąca odbywają się rekolekcje dla osób uzależnionych i ich rodzin, ciągle powstają nowe grupy AA. W uznaniu zasług został mianowany honorowym kanonikiem kapituły metropolitalnej (prałatem).

25 kwietnia 2005 r. „w uznaniu zasług za oddaną posługę duszpasterską mieszkańcom miasta Przemyśla, okazywane bezinteresownie serce ludziom potrzebującym pomocy oraz wielkie osobiste zaangażowanie w obronie poszanowania godności i wolności drugiego człowieka” rada miasta nadała ks. Stanisławowi Zarychowi tytuł Honorowego Obywatela Miasta Przemyśla.