Karnawał dobiegł końca. To, co dobre, szybko się kończy. Jedząc pączki i myśląc o ostatniej szansie na dobrą zabawę, warto się zastanowić, co nam przyniosą najbliższe dni. Otóż już za kilka dni przeżywać będziemy Środę Popielcową rozpoczynającą Wielki Post. Kościoły zapełnią się wiernymi. Co dziwne, w tym dniu w kościołach pojawia się wielu ludzi, którzy na co dzień nie naprzykrzają się Panu Bogu. Czują wyjątkowość tego dnia. Czują może, że otwiera się dla nich szansa jakiejś zmiany? Może budzi się w nich refleksja nad sensem życia? Może przypominają sobie, że o wartości człowieka nie świadczy to, ile ma, ale to, jaki jest? Na nasze głowy kapłan nałoży odrobinę popiołu, przypominając, że nasze życie tu na ziemi przemija. Co zatem robić w obliczu przemijania? Hulać póki można i póki sił starczy? Czy też zastanowić się nad wartością czasu, jaki został nam dany i starać się wykorzystać go dobrze? Dla wielu, zwłaszcza młodych ludzi, post kojarzy się z zakazami. Nie wolno tańczyć, nie wolno chodzić na dyskoteki, nie wolno słuchać głośno muzyki itd. Dlatego u wielu rodzi się bunt i przekora. Zanim jednak tak osądzimy ten czas, może lepiej zastanowić się, co za tym wszystkim się kryje, do czego to wszystko zmierza? Środa Popielcowa i Wielki Post zachęcają nas do refleksji nad naszym życiem, do uświadomienia sobie przemijalności tego, co ziemskie i do otwarcia się na to, co wieczne. W czasie całego Wielkiego Postu Jezus zachęca nas do nawrócenia, do uwierzenia w prawdy ewangeliczne i do pójścia za Nim. On bowiem jest Drogą, Prawdą i Życiem. Aby to zrozumieć, potrzeba ciszy i skupienia, których w hałasie współczesnego życie nie znajdziemy. Wielki Post nie jest czasem żałoby, rozrywania szat, popadania w rozpacz z powodu naszych grzechów. Bóg przez proroka Joela mówi: „Nawróćcie się do Mnie całym sercem, przez post i płacz, i lament. Rozdzierajcie jednak wasze serca, a nie szaty. Nawróćcie się do Pana, Boga waszego. On bowiem jest łaskawy, miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawości, a lituje się na widok niedoli” (Jl 2,12-13). Bóg mówi nie tylko o potrzebie postu, pokuty i wyrzeczeń, ale również o nieskończonym miłosierdziu Bożym i jego gotowości do przebaczenia. To ogromna szansa dla nas wszystkich. Jeden z dziennikarzy zapytał kiedyś bogatego biznesmena, czy są jakieś rzeczy nieosiągalne dla niego? Ten odpowiedział: - Jeżeli chodzi o dobra, które można kupić za pieniądze, to większość z nich jest dla mnie dostępna. Dziennikarz zapytał ponownie: - Czy jest więc coś, czego pan pragnie? - Tak - odpowiedział - najbardziej pragnę spokoju i chciałbym wreszcie mieć czas dla siebie i dla rodziny, to jest bowiem ważniejsze niż pieniądze i osiągnięcia zawodowe. Czas jest wielkim darem. Od nas zależy, w jaki sposób go wykorzystamy. Nikt z nas nie wie, ile będzie trwało jego życie, czy zdąży zrobić to, co zamierza, czy zrealizuje wszystkie swoje plany. Dlatego potrzeba nam refleksji i rozumnego wykorzystania tego daru. Wielki Post to czas podejmowania postanowień. Jest na pewno wiele spraw, które należałoby uregulować, wiele rzeczy, które należałoby naprawić w naszym życiu. Nie wolno z tym zwlekać, odkładać na potem, bo może zabraknąć czasu na realizację tego wszystkiego. Trzeba też przy tym pamiętać, że wszelkie zmiany dokonują się tylko wtedy, kiedy stoi za nimi nasz wysiłek. Bez samozaparcia, bez wytrwałości, bez zaangażowania nic się nie stanie, nic się nie zmieni. Jak przeżyć zbliżający się Wielki Post? Myślę, że wspaniałą wskazówkę dał nam Ojciec Święty. Zachęcał kiedyś, aby Środa Popielcowa, jak i cały Wielki Post, była czasem modlitwy i postu w intencji pokoju, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie. Widmo wojny krąży nad światem. Papież przypomniał, że obowiązkiem wszystkich ludzi wierzących, niezależnie od wyznawanej religii, jest głoszenie, że nigdy nie będziemy mogli być szczęśliwi, gdy jesteśmy przeciw sobie i nigdy przyszłości ludzkości nie da się zapewnić terroryzmem i logiką wojny. Podziały w świecie i zagrożenia swoje źródło mają w człowieku, w jego egoizmie, życiu w grzechu, w kłamstwie i przemocy, ale również w materializmie i konsumpcyjnym podejściu do życia. Prawdziwego pokoju nie da się wywalczyć przy pomocy wojska, rakiet i samolotów. Prawdziwy pokój musi zrodzić się najpierw w ludzkim sercu. To może się dokonać wtedy, kiedy człowiek się nawraca, zrywa ze złem, kiedy zawierza miłości, którą jest Bóg. Każdy z nas może dać swój własny wkład w dzieło budowania pokoju na świecie, jeżeli przyjmie to wezwanie Jana Pawła II i zacznie budować pokój najpierw we własnym sercu, potem w swojej rodzinie, w kręgu przyjaciół, w narodzie. Każdy z nas ma szansę dołożyć swoją własną cegiełkę w pokój, którego pragnie cały świat. Niech więc ten Wielki Post będzie czasem pokoju dla nas wszystkich i niech pomoże nam zrozumieć wielką tajemnicę miłości Boga do człowieka.