Maturzyści z I Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Bielsku Podlaskim uczestniczyli w modlitewnym czuwaniu na Jasnej Górze, a także odwiedzili prastary Kraków i pochodzącego z naszej diecezji ks. płk dziekana Henryka Polaka - proboszcza w kościele garnizonowym pw. św. Agnieszki.

Tradycja pielgrzymowania na Jasną Górę sięga końca XIV w. i łączy się ściśle z kultem Cudownego Wizerunku Bogurodzicy. Według jednego z przekazów obraz "Czarnej Madonny" namalował św. Łukasz Ewangelista na desce od stołu, przy którym Najświętsza Rodzina modliła się i spożywała posiłki. W 1717 r. Cudowny Obraz w obecności 200 tys. wiernych został ukoronowany diademami papieskimi. Jan Paweł II, który wielokrotnie pielgrzymował do Częstochowy, jako Karol Wojtyła i przedstawiciel studentów tajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach niemieckiej okupacji oraz jako Papież, mówił o "bijącym tutaj sercu narodu". Po Rzymie, San Giovanni Rotondo i Lourdes Jasnogórski Klasztor Ojców Paulinów, jest pod względem ilości przybywających tu pielgrzymów, czwartym najczęściej uczęszczanym miejscem kultu w Europie. Każdego roku do Sanktuarium Maryjnego przybywa ponad 4 miliony pielgrzymów. Jedni przynoszą Matce Bożej swoje prośby, inni dziękują za doznane łaski, wątpiący i pozbawieni wiary, przez moment są świadkami powszechnej i niezwykłej adoracji sacrum.

Wśród pielgrzymów przybywających na Jasną Górę są także uczniowie szkół średnich przygotowujący się do egzaminu dojrzałości. W tym roku w pielgrzymce na Jasną Górę uczestniczyło ponad 2000 maturzystów z diecezji drohiczyńskiej. Dzięki inicjatywie prefekta ks. Wiesława Niemyjskiego młodzież i opiekunowie z I Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusz Kościuszki w Bielsku Podlaskim bezpośrednio po modlitewnym czuwaniu na Jasnej Górze wyruszyli na nocleg do Krakowa, gdzie zakwaterowani zostali w Domu Sióstr Albertynek i Zakonie Cystersów w Mogile - Nowej Hucie.

Drugi dzień pielgrzymowania dostarczył wielu wrażeń. Zakwaterowani w Zakonie Cystersów poznali historię tutejszego kościoła. Mogiła jest jednym z najstarszych miejsc w Polsce, gdzie Cudowny Wizerunek Ukrzyżowanego Chrystusa przyciągał i wciąż przyciąga na modlitwę lud polski. Historia Sanktuarium Krzyża Świętego sięga XIII w., kiedy to biskup krakowski Iwo Odrowąż sprowadził do podkrakowskiej wioski - Mogiły Cystersów w 1222 r.

Zakon Cystersów założyli św. Robert, św. Stefan i św. Alberyk w XI w. we Francji. Nazwa zakonu wywodzi się od miejscowości, w której wybudowano pierwszy klasztor. Jako pierwszy do zakonu wstąpił św. Bernard wraz z 30 krewnymi i znajomymi. Cystersi w Mogile prowadząc pracę duszpasterską wybudowali klasztor i kościół, który był konsekrowany w 1266 r. przez biskupa krakowskiego Jana Prandotę w obecności księcia Bolesława Wstydliwego i jego żony św. Kingi. Umieszczony w głównej nawie Krzyż niebawem zasłynął łaskami i cudami. Rzeźba Chrystusa wykonana jest z jednego kawałka drewna. Wysokość figury wynosi 194 cm. Jest ona obłożona płótnem, na które nałożono polichromię wykonaną temperą. Z upływem lat w kronice coraz więcej zapisywano łask i cudów wyproszonych u Pana Jezusa Mogilskiego. W 1302 r. obywatel Krakowa Fabian Grochal polecając się Cudownemu Wizerunkowi Pana Jezusa w Mogile po 23 latach odzyskał wzrok. W 1399 r. Marcin z Solca prosił o zdrowie dla syna. Jego prośba została wysłuchana. Syn od 10 lat niemy odzyskał mowę. A tak zeznaje Janina Gałos: "W 1963 r. mój syn Robert zachorował na zapalenie mózgu. Lekarze dawali bardzo słabą nadzieję na jego wyleczenie. Ich zdaniem, jeśli nawet powróciłby do zdrowia, byłby nienormalny. Wówczas cała rodzina modliła się o jego zdrowie. Ja już całą noc spędziłam pod drzwiami kościoła w Mogile. W intencji syna została odprawiona Msza św. Syn wrócił do zdrowia, uczył się dobrze, był nawet wzorowym uczniem. Lekarze w Nowej Hucie oświadczyli mi, że dziecko zostało cudownie uzdrowione".

Kraków - dawna stolica Polski i siedziba królów - jest miejscem, które wraz z Kopalnią Soli w Wieliczce wpisane zostało przez UNESCO na listę 12. najcenniejszych obiektów świata. Nazywa się też go polskim Rzymem. To porównanie Królewski Gród zawdzięcza nie tylko wspaniałym zabytkom architektury, rzeźby i malarstwa należącego do światowego dziedzictwa kultury, ale także wspaniałym ludziom, którzy poprzez wieki dawali przykład chrześcijańskiego życia. Pierwszym świadkiem Ewangelii był odważny biskup Stanisław ze Szczepanowa, który zwrócił uwagę królowi, że jego postępowanie nie jest godne " pomazańca" - człowieka namaszczonego św. olejem przy ceremonii konsekracji.

Pobyt w Krakowie uczestnicy pielgrzymki rozpoczęli od uczestnictwa we Mszy św. sprawowanej przez ks. W. Niemyjskiego w kościele garnizonowym pw. św. Agnieszki i Łucji. Bezpośrednio przed Mszą św. przybyłych do świątyni bardzo serdecznie powitał ks. płk Henryk Polak, dziekan i proboszcz kościoła, który w latach 90. był w I Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Bielsku Podlaskim pierwszym katechetą (po wprowadzeniu do szkół religii). Powrócił do wspomnień związanych z posługą duszpasterską w Bielsku Podlaskim. Przedstawił historię krakowskiego kościoła pw. św. Agnieszki (obecnie kościoła garnizonowego). Sięga ona XV w., kiedy to w 1459 r. kasztelan sandomierski i administrator żup solnych w Wieliczce Jan Hińcza z Rogowa wybudował drewniany kościół pw. św. Agnieszki oddając go zakonnicom reguły św. Franciszka z Asyżu.

Trzy kolejne pożary zniszczyły doszczętnie ten drewniany kościół. Na jego miejscu w 1558 r. dzięki usilnym staraniom ks. Jana Korzbacha, kanonika kaplicy katedralnej w Krakowie, wzniesiony został kościół i klasztor z kamienia i cegły. W 1561 r., w dniu św. Agnieszki ( 21 stycznia) złożyły swe śluby zakonne siostry bernardynki.

W czasie najazdu szwedzkiego w 1655 r. pożary pochłonęły wiele krakowskich kościołów, w tym znacznie zniszczyły i ten kościół. 30 czerwca 1638 r. kościół św. Agnieszki został odbudowany. Kolejne rozbiory Polski przyniosły jego degradację. Decyzją władz zaborczych stał się on jednym z krakowskich magazynów, a następnie w 1900 r. został sprzedany osobom prywatnym.

Jeszcze w latach I wojny światowej ks. Stanisław Słotwiński z kościoła Bożego Ciała i ks. Władysław Bandurski, ówczesny kanonik krakowskiej kapituły katedralnej, podjęli myśl i działania zmierzające do jego wykupienia. Starania te nie zostały jednak zrealizowane z braku odpowiedniego zrozumienia u władz zaborczych w Krakowie.

Odzyskanie przez Polskę niepodległości po I wojnie światowej dało sprzyjające warunki do wznowienia starań o wykupienie kościoła. Wszczął je ówczesny przeor Ojców Paulinów na Skałce, o. Pius Przeździecki, który odchodząc z Krakowa realizację przedsięwzięć przekazał o. Marianowi Paszkiewiczowi. Z inicjatywy o. Paszkiewicza i opata ks. Górnego, a następnie jego następcy ks. Słotwińskiego w dniu 1 lipca 1923 r. powołano ogólnoobywatelski "Komitet wykupu kościoła św. Agnieszki" . Sekretarzem komitetu był emerytowany sekretarz sądu Ignacy Sarna. Dzięki jego niezwykłej aktywności i oddaniu się sprawie dzień wykupienia świątyni pełniącego rolę "magazynu" po 131 latach przybliżał się.

16 czerwca 1926 r. wykupiono budynki kościelne za sumę 70 tys. zł i poddano w trybie najpilniejszym remontowi. Remont kosztował 40 tys. zł. Wykupiony kościół "magazyn" i uratowany doraźnym remontem przed zniszczeniem, 31 stycznia 1929 r. został przekazany przez Komitet Obywatelski Skarbowi Państwa Polskiego z przeznaczeniem na cele duszpasterstwa wojskowego krakowskiego garnizonu. Ówczesny dowódca Okręgu Korpusu nr V w Krakowie generał dywizji Stanisław Wróblewski aktywnie włączył się w odnowę otrzymanego do dyspozycji Wojska Polskiego kościoła św. Agnieszki. Świadczy o tym rozkaz z 16 marca 1929 r. wydany przez gen. Stanisława Wróblewskiego: W trosce o religijne wychowanie żołnierzy powstała przed rokiem myśl stworzenia własnego kościoła parafialnego dla żołnierza wyznania rzymskokatolickiego. Istniejący od kilku lat w Krakowie komitet wykupu kościoła św. Agnieszki, jako przedstawiciel fundowania z całego kraju, aktem darowizny z 31 stycznia 1929 r. przedstawił wykupienie przy ul. Dietla budynki kościelne św. Agnieszki stanowiące zabytki sztuki z XVI w., a na cele parafialne tutejszego dowództwa przydatne.

Przez siedem lat, do września 1939 r. kościół ten był miejscem modlitwy i obrządku rzymskokatolickiego żołnierzy garnizonu Kraków. W latach okupacji niemieckiej kościół ten znalazł się w rękach ewangelików. Po II wojnie światowej kościół ponownie stał się kościołem garnizonowym. Dzięki staraniom proboszcza ks. płk Henryka Weryńskiego 10 czerwca 1951 r. podczas uroczystości związanej z 25. rocznicą wykupu kościoła oddano hołd i pamięć tym, którzy swoją pracą i wiarą przyczynili się do odbudowy świątyni. Ufundowano tablicę poświęconą zasługom Ignacego Sarny. W latach 1985-1988 kościół poddany był generalnemu remontowi, który nadzorował ks. mjr Józef Kubicki. Z inicjatywy przede wszystkim ks. płk Zygmunta Goli wspomaganego przez instytucje kombatanckie i wojskowe kościół stał się świątynią upamiętniającą historyczną przeszłość naszego narodu. Przypominają te fakty trzy marmurowe tablice poświęcone pamięci poległych i pomordowanych w latach w II wojny światowej żołnierzy jednostek wojskowych garnizonu krakowskiego. Na jednej z tablic widnieje napis: "W hołdzie poległym w noc okupacji hitlerowskiej żołnierzom szefostwa Konspiracyjnej Produkcji Broni Krakowskiego Okręgu Armii Krajowej 1942-1944". Znajdują się tu także tablice upamiętniające walkę zbrojną naszego narodu pochodzące z wymiany Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie.

3 listopada 1991 r. odbyła się doniosła uroczystość patriotyczno-religijna podczas której odsłonięto "Ścianę pamięci" upamiętniającą w postaci imiennych mosiężnych tabliczek - 200 oficerów Wojska Polskiego i funkcjonariuszy Polskiej Policji Państwowej zamordowanych wiosną 1940 r. przez NKWD. Poświęcenia dokonał biskup polowy gen. bryg. Leszek Sławoj-Głódź. W kościele zostało umieszczonych także 60 imiennych tabliczek z nazwiskami pomordowanych przez NKWD jeńców z Kozielska, Ostaszkowa i Starobielska, które uroczyście odsłonięto 25 kwietnia 1992 r.

Na skwerze, obecnie obok kościoła, znajduje się pomnik gen. Władysława Sikorskiego, który wcześniej został usunięty z centrum miasta przez władze komunistyczne. 22 września 1991 r. poświęcono kolejną tablicę upamiętniającą żołnierzy I Samodzielnej Brygady Spadochronowej Wojska Polskiego, którą dowodził gen. Stanisław Sosabowski.

W kościele garnizonowym spoczywają doczesne szczątki " Błękitnego Generała" Józefa Hallera - syna ziemi krakowskiej, sprowadzone z Anglii i podczas uroczystej Mszy św. 15 maja 1993 r. złożone do marmurowego sarkofagu. Z kościołem pw. św. Agnieszki związane jest Stowarzyszenie Rodzina Katyńska Polski Południowej. Historia kościoła, liczne pamiątki świadczą o tym, że kościół garnizonowy zachowuje obraz narodowej pamięci.

Dalsze prace konserwatorsko-remontowe przywracające świetność świątyni prowadzi ks. płk Henryk Polak, kapłan diecezji drohiczyńskiej. Posługę kapłańską (kapelana wojskowego) od kilku miesięcy sprawuje w parafii ks. Mariusz Tołwiński, również kapłan diecezji drohiczyńskiej.

Zwiedzanie Krakowa pielgrzymi rozpoczęli od Wawelu. Wzgórze wawelskie odgrywało szczególną rolę w dziejach naszego narodu. Już u schyłku X w. był tutaj ośrodek władzy książęcej a od w. XI rezydencja biskupów. W XIV w. zbudowano okazały zamek i katedrę w stylu gotyckim. Został on przebudowany przez Zygmunta I Starego. Do końca XVI w. zamek na Wawelu był główną siedzibą polskich monarchów. W katedrze wawelskiej odbywały się koronacje, a w kryptach podziemnych grzebano ciała panujących i członków ich rodzin. Gdy pod koniec XVII w. Polska utraciła niepodległość, Wawel stał się panteonem pamięci narodowej i symbolem wspólnoty wszystkich Polaków, nie przestał być również miejscem wiecznego spoczynku tych, których naród uznał, że byli równi królom. Dlatego spoczęli tu nasi najwięksi poeci: Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki, którzy nie bronią walczyli o niepodległość Polski, ale poezją podtrzymywali na duchu naród Polski. Spoczął tu także naczelnik Tadeusz Kościuszko. Już w wolnej Polsce, w 1993 r. po wyprowadzeniu wojsk radzieckich z Polski, na Wawelu zostały złożone prochy generała Władysława Sikorskiego, premiera rządu Rzeczpospolitej Polskiej w Londynie i wodza naczelnego Armii Polskiej na Zachodzie. Na Wawelu spoczywa marszałek Józef Piłsudski.

Przed konfesją św. Stanisława Biskupa Męczennika wyeksponowane zostało nowe serce dzwonu Zygmunta, które zastąpiło stare, pęknięte w Święta Bożego Narodzenia 2000 r. Przy sercu umieszczony był napis: " Bogu najlepszemu i najświętszemu i Dziewicy Bogurodzicy, Świętym Patronom Swoim znakomity Zygmunt Król Polski ten dzwon, godny umysłu oraz wielkości czynów swoich kazał wykonać, roku Pańskiego 1520". Choć dzwon "Zygmunt" nie jest największym, ani najcięższym dzwonem w Polsce (waży niespełna 13 ton) to jest najbardziej znanym i najbardziej związanym z dziejami naszego narodu. Jego bicie obwieszcza narodowi najbardziej doniosłe chwile w życiu narodu.

W nawie głównej katedry znajduje się mauzoleum św. Stanisława w kształcie konfesji. Jest dziełem Jana Trevano fundacji biskupa krakowskiego Marcina Szyszkowskiego (1628-1630). Na marmurowym ołtarzu, nad którym wznosi się kopuła wsparta na czterech kolumnach, spoczywa srebrna trumna, zdobiona płaskorzeźbami, które przedstawiają wydarzenia z życia św. Stanisława oraz dokonane za jego wstawiennictwem cuda. Biskup Stanisław został zabity z rozkazu króla Bolesława Śmiałego w 1079 r. z powodu upomnienia go za niemoralne życie i rzucenie klątwy.

Uczestnicy pielgrzymki zapoznali się z historią Wawelu, odwiedzili groby królewskie, obejrzeli panoramę miasta z wieży Zygmunta.

Następnym niezwykłym obiektem sakralnym była bazylika Mariacka wzniesiona ku czci Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej. Kościół Mariacki jest jednym z najstarszych zabytków Krakowa. Wznoszony był przez mieszczan krakowskich przez ponad 100 lat od końca XIII w. do początku XV w. Jest klasycznym przykładem architektury gotyckiej. Front kościoła zdobią dwie wieże, z których wyższa ma ponad 80 m wysokości i jest jednym z najwspanialszych rozwiązań architektonicznych w Polsce z czasów średniowiecza. Zakończona jest smukłą iglicą otoczoną szesnastoma niższymi wieżyczkami. Na jej szczycie w 1628 r. umieszczono złoconą koronę. Co godzinę z tej wieży, od XIV w. strażnik na cztery strony świata gra swój niedokończony hejnał, przypominając światu, że ugodzony strzałą w szyję musiał go przerwać podczas jednego z najazdów tatarskich. We wnętrzu świątyni znajduje się wiele kaplic. Świątynia mieści w swym wnętrzu ogromne bogactwo zabytków i drogocennych dzieł sztuki, których centrum stanowi słynny obraz Wita Stwosza z monumentalną sceną Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w otoczeniu Apostołów. Ołtarz o wymiarach 11 x 13 m. jest największym tego rodzaju w Europie. Wykonany został w drewnie dębowym i lipowym, jego prace trwały 12 lat. Na zewnętrznych skrzydłach ołtarza po zamknięciu szafy z rzeźbą główną umieszczonych jest 12 płaskorzeźb przedstawiających sceny z życia Maryi i Jezusa.

Drugim arcydziełem Wita Stwosza znajdującym się w bazylice jest monumentalny kamienny krucyfiks z 1491 r. umieszczony w ołtarzu barokowym. Wystrój świątyni dopełnia wspaniała polichromia i witraże.

Uczniowie mieli także okazję zobaczyć dawną rezydencję kard. Karola Wojtyły i dom, w którym mieszkał w latach studenckich.

Następnym etapem pielgrzymowania były Łagiewniki, sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Niezgłębione i niepojęte jest Boże miłosierdzie okazywane tutaj człowiekowi od stworzenia świata, a przypominane ludziom za pośrednictwem św. Faustyny. W ciągu 7 lat (1931-1938) w ponad 80. objawieniach Jezus przekazał młodej zakonnicy przesłanie, które na Jego prośbę spisała w Dzienniczku i udostępniła światu m.in.: " Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia. Przez nią uprosisz wszystko, jeżeli to, co prosisz, będzie zgodne z wolą Moją. W tej godzinie nie odmówię duszy niczego, która Mnie prosi przez mękę Moją".

Po modlitwie o godz. 15.00 zwanej "Godziną Miłosierdzia" przed obrazem Jezusa Miłosiernego, pielgrzymi uczestniczyli w prelekcji poświęconej życiu i dziełu św. Faustyny Kowalskiej.

Pomoc człowiekowi, zwłaszcza zagubionemu, świadczona przez siostry, pedagogów i psychologów, to główna idea budowy Sanktuarium. W Krakowie Łagiewnikach św. Faustyna napisała największą część Dzienniczka. Tutaj została objawiona "Godzina Miłosierdzia", czyli jedna z nowych form kultu. Tutaj też św. Faustyna doznała wielu łask i objawień. Jedno z nich miało miejsce przy furcie klasztornej, kiedy to przyszedł Pan Jezus w postaci ubogiego młodzieńca, w dżdżysty dzień. Młody człowiek był ubogo ubrany, zziębnięty, zapukał do furty i poprosił, żeby mu dać coś do jedzenia. Siostra pobiegła do kuchni i przygotowała coś ciepłego. Kiedy posilił się, odbierając kubek, zobaczyła, że młodzieńcem tym jest Pan Jezus, który nagle znikł. Kiedy nad tym zastanawiała się, wówczas Pan Jezus jej powiedział: "Podobało mi się miłosierdzie, które tutaj świadczysz i przyszedłem skosztować jego owoców". Zrozumiała, że Jezus jest obecny w każdym człowieku, któremu świadczymy dobro. Pomagając człowiekowi świadczymy dobro samemu Jezusowi.

Tu spoczywają szczątki apostołki miłosierdzia s. Faustyny Kowalskiej. Dlatego też pomoc świadczona w tym miejscu nabiera szczególnego znaczenia - mówiła Siostra Prelegentka. W pierwszym etapie rozbudowy Sanktuarium powstaje dwupoziomowa świątynia. Na dolnym poziomie mają być kaplice dla obcokrajowców, w górnym duża świątynia, na około 5 tys. miejsc. Oprócz tego buduje się Dom Miłosierdzia, w którym świadczone będzie miłosierdzie osobom potrzebującym moralnej pomocy, będą poradnie, a także możliwość doraźnej pomocy. Przygotowujemy kilkadziesiąt miejsc noclegowych, jadalnię i restaurację - oznajmiła Siostra.

Pobyt w Łagiewnikach był ostatnim etapem pielgrzymowania. Maturzyści po północy, pełni wrażeń, przybyli do Bielska Podlaskiego.