Adam Wróbel, który ukończył Wydział Operatorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, dziś sam jest wykładowcą fotografii reportażowej w Krakowskich Szkołach Artystycznych, a jego zdjęcia można nie tylko podziwiać na indywidualnych wystawach – ilustrują one wiele albumów, monografii, kalendarzy czy kart pocztowych. Choć ostatnio ich autor hobbystycznie zajął się fotografią lotniczą i astrofotografią, by – jak mówi – dać szansę zobaczyć tym, którzy nie mogą latać, jak wygląda świat z innej perspektywy, to bez wątpienia jego specjalnością jest reportaż, i to niezależnie od tego, czy zastaną rzeczywistość uwiecznia aparatem czy kamerą. – W tym stylu czuję się najlepiej. W nim można pokazać ludzkie emocje, ale i piękno i brzydotę codzienności – mówił podczas rozmowy z prowadzącą wieczór Małgorzatą Januszewską. Sama beatyfikacja była dla Adama Wróbla ogromnym wydarzeniem. – Na zdjęciach próbowałem oddać jego rozmiar i to, jak ono było ważne dla nas, Polaków. Ja nie widziałem w życiu tylu ludzi! Było ich tam ok 1,5 mln; naszych rodaków było ponad 300 tys. Watykan nie był w stanie ich wszystkich pomieścić, więc spali oni na ulicach, myli się w fontannach i poza samą Mszą beatyfikacyjną ten ludzki ogrom robił na mnie największe wrażenie – dzielił się z audytorium swoimi wspomnieniami. Wystawa, którą częstochowianie mogli oglądać, jest jego szóstą wystawą indywidualną. Wprawdzie pokazuje tylko ułamek procenta z tego, co było sfotografowane 1 maja 2011 r. w Watykanie (autor wykonał wtedy ponad 8 tys. ujęć), to i tak jest niesamowita. Zdjęcia są doskonałe pod względem technicznym. Na tych ogólnych, robionych szerokim kadrem, widać rozmach wydarzenia i to, że beatyfikacja papieża z Polski była świętem na ogromną skalę dla ludzi z całego świata. Z kolei fotografie akcentujące szczegół są znakomitym zapisem wzruszeń przeżywanych w tamtym czasie; wzruszeń tym większych, im bardziej osoba ich doświadczająca była związana z Polską. Na nich m.in. jest pokazana Msza św. i nocne czuwanie przed ogłoszeniem Ojca Świętego błogosławionym, które przeprowadził kard. Dziwisz. Ale dlaczego z nich wszystkich zostało wybrane właśnie to, na którym uzdrowiona francuska zakonnica Marie Simon-Pierre Normand podczas Eucharystii wnosi relikwie Jana Pawła II? – Robiłem to zdjęcie z daleka przez teleobiektyw. Musiałem coś wybrać. Chciałem się skupić właśnie na tej chwili, ona wydawała mi się najważniejsza. Uznałem, że jest ona historyczna, dlatego zdecydowałem się na wąski kadr, który przedstawiał tylko tę sytuację. Obok jednak powinno być zdjęcie ukazujące cały kontekst tego momentu, pokazujące zachowanie wszystkich osób, które tam były. Była to bardzo podniosła chwila na Placu św. Piotra, choć ludzie wokół płakali: widziałem wręcz zanoszącą się łzami reporterkę jednej z polskich stacji telewizyjnych. Trudność tego reportażu polegała na tym, że ciężko jednym ujęciem oddać całość atmosfery, można uchwycić tylko jej fragment, aspekt – wyjaśniał autor. – Najtrudniejsze są te reportaże, w których staje się oko w oko z tragedią ludzką, jak w Szczekocinach czy wtedy, gdy zawaliła się hala na Śląsku. Przeżycie beatyfikacji zaś było tak wspaniałe, że chętnie bym do tego wydarzenia powrócił – dopowiadał.

W tematykę wieczoru znakomicie wkomponywała się jego oprawa artystyczna, która przeplatała się z rozmową, a obie uzupełniały się nawzajem i sprawiały, że tak w jednej, jak i w drugiej wybrzmiewały dodatkowe piękne tony. Na tę oprawę składał się występ zespołu Impast, który wprowadził słuchaczy w nastrój radosnej zadumy nad relacją człowieka i Boga. Był on podtrzymywany przez Studio Piosenki Jana Głowackiego, którego reprezentanci – Agata Geisler i Adam Sikorski zaprezentowali swoje utwory. Na scenę ze swoją poezją wyszedł także Waldemar Owczarek, któremu to na gitarze akompaniowała Aleksandra Chudzicka; Elżbieta Muznerowska przytoczyła anegdotę o papieżu, a Emilia Pruciak deklamowała jego wiersz. Uwieńczeniem było powtórne wejście na scenę Aleksandry Kowalskiej i jej zespołu: grupa Impast wykonała m.in. nowe utwory, a do ostatniego z nich zaprosiła gospodarza miejsca, Krzysztofa Witkowskiego. „Babie lato” ostatecznie śpiewali wszyscy – zarówno obecni na scenie, jak i na widowni.

Pytałam Adama Wróbla, czy wtedy w Watykanie podczas beatyfikacji papieża Polaka nie miał pokusy wyłączenia aparatu i zastawienia obiektywu po to, by zredukować swój dystans do fotografowanych wydarzeń i poddać się atmosferze tam panującej. – Oczywiście, że taka pokusa schowania aparatu i chłonięcia tego wszystkiego wokół na żywo, bezpośrednio była. Ale nie pozwalała mi na to jakaś odpowiedzialność, takie poczucie, że ktoś tak ważne wydarzenie musi uwieczniać dla historii, po to, żeby inne, następne pokolenia mogły zobaczyć, jak to wyglądąło – odpowiada. – Od tego jestem, żeby to w jakiś sposób obrazować. Taki jest po prostu mój dar.

Pozostało mi już tylko życzyć mojemu rozmówcy dalszych sukcesów, choćby miał stale walczyć z pokusą zamknięcia aparatu.