W naszej wędrówce po wszystkich parafiach archidiecezji powracamy na piękne, malownicze, nadodrzańskie tereny. Kolejny przystanek zaplanowaliśmy w Widuchowej - najdalej na południe wysuniętej parafii, która od pierwszej chwili urzeka swoim niezaprzeczalnym urokiem geograficznym. Nie poskąpiła natura tym okolicom wspaniałych wzgórz, bogatej roślinności, a nade wszystko niepowtarzalnego klimatu parku krajobrazowego doliny dolnej Odry.

Pierwsze pisane dokumenty świadczące o istnieniu Wi duchowej sięgają roku 1159. Dawniejsi badacze Pomorza wyprowadzili nazwę miejscowości od słowiańskiego słowa: vidu, vidoch - widok. Widuchowa to zatem, według przekazów, gród, z którego rozciąga się widok na Odrę lub wieża wartownicza, z której obserwuje się okolicę. Trudno nie przyznać racji takiemu spojrzeniu, gdyż umocnienia grodu, podobnie jak w niedalekiej Cedyni, miały strzec rzeki - warto przypomnieć wymierny tego efekt w czasie słynnej bitwy pod Cedynią. Odra zawsze była życiodajnym czynnikiem dla tutejszych mieszkańców. Przeprawa na rzece wpływała na zasobność ludności. W XIX w. Widuchowa rozwinęła się w znaczące miasto, co zaowocowało stosowaniem określeń: stare, górne i dolne miasto. Niestety, znany dramat forsowania Odry w 1945 r. przyczynił się do ogromnych zniszczeń, a w powojennej historii nie udało się do końca odbudować miasta.

Pierwszy kościół w Widuchowej wzniesiono w XII w. na Podzamczu, obecna zaś budowla pochodzi z końca XIII w. Jest to budowla salowa, z granitowych kwater o regularnym układzie, na rzucie prostokąta, z późniejszą wieżą od strony rzeki i głównym portalem wejściowym od zachodu. Pierwotnie kościół nosił wezwanie św. Mikołaja, współcześnie zaś Najświętszego Serca Pana Jezusa. We wnętrzu świątyni warto dostrzec belkowany strop, odeskowany ołtarz ambonowy z 1725 r. oraz ławki i emporę chórową z XIX w. Godnymi zauważenia są także obraz olejny przedstawiający opłakiwanie Chrystusa oraz krucyfiks z XIX w. Dzieje parafii są również bardzo interesujące. Od momentu poświęcenia kościoła ( 27 stycznia 1946 r.) do dnia dzisiejszego opiekę duszpasterską sprawują tutaj zgromadzenia zakonne. Najpierw czynili to Salezjanie, później, od 1952 r. - Werbiści, a w końcu, od 1967 r. przebywają tu Księża Salwatorianie. Obecny rok jest szczególny w ich historii. 120 lat temu powstało obecne zgromadzenie, a jego założycielem był sługa Boży ks. Franciszek Maria od Krzyża Jordan - niemiecki duszpasterz środowisk pracy. Jego dewizę: "Jeżeli znajdzie się jedna dusza niewierząca w Chrystusa, to nie spocznę" niosą do tej pory duchowi synowie Założyciela, starając się o gruntowną formację duchową swoich wiernych. Ten aspekt dostrzec można w posłudze pełnionej w Widuchowej. Były proboszcz parafii (30 czerwca br. nastąpiła zmiana), ks. Kazimierz Bożek, mocno podkreśla działalność grup modlitewnych, czczących miłosierdzie Boże, rozwijających kult Matki Bożej Fatimskiej oraz adoracyjny ruch Najświętszego Sakramentu, który często trwa na czuwaniu. Równie ważnym zadaniem jest posługa katechetyczna. Widuchowa szczyci się zbudowaną w europejskim stylu szkołą podstawową i gimnazjum, do którego obok miejscowych dzieci uczęszczają także dzieci z parafii w Lubiczu i Krzywinie. Formacja młodego pokolenia stanowi fundamentalne pole posługi, co poparte jest także harmonijną współpracą z gronem pedagogicznym. Podkreśleniem młodości parafii jest fakt, że w roku 2000 ochrzczono 30 dzieci, natomiast na wieczny odpoczynek odprowadzono 18 osób. Wspólną inicjatywą władz samorządowych gminy oraz Księdza Proboszcza jest budowa niezwykle funkcjonalnej kaplicy na Cmentarzu Komunalnym. Gdy mowa o inwestycjach, warto przypomnieć także prace wykonane w dwóch kościołach filialnych: w Ognicy odrestaurowano wnętrze, zainstalowano nowe kinkiety i żyrandole, ufundowano figurę św. Jadwigi, natomiast w Marwicach wykonano konserwację muru, remont wieży i dachu. Planowany jest także generalny remont kościoła parafialnego, w którym dotychczas wykonano sporo prac wokół wieży.

Ksiądz Proboszcz charakteryzuje swoją parafię jako typową, z takimi właściwościami pracy, jak w wielu innych. Jednak akcentem, który różni tę parafię od pozostałych, jest jej przygraniczny charakter, co niesie ze sobą spore moralne zagrożenia. Budzenie więc świadomości bycia człowiekiem wierzącym staje się jednym z koniecznych drogowskazów pracy kapłańskiej. Salwatorianie to przecież zgromadzenie, które ma pomóc zbawić wszystkich. Wypada więc w roku jubileuszu tego zgromadzenia życzyć Salwatorianom wytrwałości w tym ważnym, świętym dziele!