20 września 2001 r. w Brzezinach odeszła do Pana śp. Marianna Kurdek. Przeżyła 81 lat. Szczyciła się swoim wiekiem. Fakt urodzenia się w tym samym roku, co Papież Jan Paweł II był dla niej powodem do dumy. Często podkreślała, że "1920 to dobry rocznik". W swoim długim życiu Marianna Kurdek doznała wielu cierpień: ludzkiej uszczypliwości i nietolerancji, braku własnej rodziny, samotności, choroby. Znosiła wszystko z pogodą i wiarą. Ksiądz Dziekan, który odwiedzał ją co piątek z Panem Jezusem w Eucharystii, przekazał, że czasem narzekała na doświadczaną samotność. Zaraz jednak następowała refleksja i mawiała wtedy: "ale przecież nie jestem sama, jest ze mną Bóg", dając tymi słowami piękne świadectwo umiłowania Boga.

Katechetką była już w czasie wojny. Nauczała religii tajnie. Gromadziła dzieci z pobliskiego Gałkówka i podczas zbierania chrustu w lesie, w tajemnicy przez okupantem niemieckim, mówiła im o Panu Bogu. W latach powojennych, idąc za tym powołaniem pracowała jako katechetka parafialna. Nie znałem osobiście Pani Marianny, ale od chwili gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy w kościele ( a przychodziła codziennie na Mszę św. "niezależnie od pogody i pory roku, wydeptując ścieżkę przez Brzeziny") wyczuwałem w jej osobie dar wielkiej wiary i nauczania.

Bardzo wzruszeni byli wszyscy uczestnicy Mszy św. pogrzebowej, gdy ks. proboszcz Bogumił Walczak, wspominał Zmarłą, podkreślając jej wielki szacunek dla kapłanów. Mówił o tym jak wiele dały mu spotkania z Marianną Kurdek, a przecież znali się tylko dwa lata.

Czasem pytamy: jak w tych czasach zostać świętym? Może życie zmarłej Katechetki jest jedną z recept na świętość. Może wystarczy tylko wierzyć, ale mocno?!