Ekscelencjo,
Dostojni Goście,
Drodzy Przemyślanie!

Płacze Matka Boża, bo Syn jej najlepszy odchodzi. Płacze w każdym mieście i wiosce, w każdej świątyni, na każdej ulicy i żegna tego, którego oddała światu. Dziś pełnym żalu głosem żegna Ojca Świętego Przemyśl, prastary gród nad Sanem, który Namiestnika Chrystusa, Następcę Świętego Piotra miał honor gościć w swoich bramach.
Żegnamy Wielkiego Papieża, który urzędowi papieskiemu nadał niepowtarzalny wymiar, Papieża, który w każdym człowieku dostrzegał największe dzieło Stwórcy, który uczył nas prawdy, wolności i miłości, i który nieustannie powtarzał: Nie lękajcie się.
Ilu słów należałoby użyć, aby opisać 27-letni pontyfikat, tak bardzo bogaty w owoce: 14 encyklik, książki, pielgrzymki, porywające homilie. Wiele osób wypowiedziało już ważne myśli o Ojcu Świętym. My przemyślanie też pragniemy wyrazić swoje refleksje, które przecież nie będą w stanie oddać bogactwa uczuć i przeżyć, ale będą nasze, osobiste i płynące prosto z serca.
Jan Paweł II został posłany, aby wypełnić wolę Chrystusa zadaną u zarania chrześcijaństwa św. Piotrowi: „Paś owce moje”. Wypełniał tę misję z niezwykłą gorliwością wobec ludów całego świata. Jak sam powiedział na początku swej posługi: „Papież nie może pozostać więźniem Watykanu. Chce pójść do każdego... od koczownika na stepie do zakonnic w ich konwentach... Pragnę przekroczyć próg każdego domu”. I przekraczał, przekroczył 2 kwietnia o 21.37 - i będzie przekraczał przez wieki.
Ale przecież Papież był synem polskiej ziemi, szczególnie ją ukochał i był z niej dumny - dumny z jej duchowego dziedzictwa. Nieustannie przekazywał nam, co znaczy dla niego to, jak sam określał „całe olbrzymie doświadczenie dziejów, któremu na imię Polska, doświadczenie trudne, chyba jedno z trudniejszych w świecie, w Europie, w Kościele”.
To dla nas duchowy testament, którego nie wolno nam roztrwonić. Pokażmy naszą postawą, że rozumiemy to przesłanie, że ciągle jesteśmy w stanie przyjmować moc Ducha Świętego wywołaną z tak wielką wiarą 26 lat temu. Ojciec Święty w trosce o naszą Ojczyznę wskazał nam drogę do wolności. Znaleźliśmy w sobie siły, aby tą drogą podążać i chcemy kroczyć nią nadal. Ale, jak wielokrotnie powtarzał nam nasz duchowy przewodnik, wolność nie jest dana raz na zawsze. Trzeba ją ciągle na nowo zdobywać, odkrywać w sobie i bliźnich, a przede wszystkim umieć korzystać z tego trudnego daru.
Pielgrzymując po świecie, odwiedzając nawet najbardziej niedostępne duchowo regiony, Ojciec Święty umiał wszędzie odkrywać pokłady dobra i pozwalał im zaistnieć. Z niezwykłą mocą zrobił to właśnie teraz. W dniach Jego cierpienia i odchodzenia do Pana porwał nas na nowo i uczynił lepszymi. Pozwolił poczuć się zjednoczonym Narodem, dla którego system wartości jest jasno określony i uporządkowany.
Niech każdy z nas za wszelką cenę ocali w sobie tę moc, która powstała, tę wiarę, nadzieję i miłość. I zgodnie z powtarzanymi przez Ojca Świętego słowami Chrystusa - nie lękajmy się. Bądźmy roztropni, mądrzy, pracowici, otwarci na ludzi i Boga. Nie lękajmy się kochać i wybaczać, być uczciwymi, odpowiedzialnymi i podejmować trudne, czasem przerastające nas decyzje. Wsłuchujmy się z całą mocą w naukę Jana Pawła II. Rozważajmy Jego encykliki, odkrywajmy na nowo głęboką mądrość Jego homilii, czytajmy Jego wspaniałe książki. W nich jest wszystko, co najważniejsze: Bóg, człowiek, prawda, praca, wiara i rozum, naród i Ojczyzna, tradycja, piękno natury i umiłowanie życia. Żyjmy według Jego słów, słów wywodzących się wprost od Chrystusa. Nie jest za późno! On odszedł, ale tak naprawdę jest teraz bardziej w nas, niż kiedykolwiek. Nie zgaśmy tego płomienia.
Z niego może powstać tylko dobro. Takimi chciałby nas widzieć On, umiłowany Ojciec Święty. I z pewnością o takiej postawie myślał, mówiąc sześć lat temu w Ełku: „Życzę Wam odwagi. Bóg jest z Wami. Przyszłość zależy od Was, zawsze z Chrystusem i Jego Matką. Idźcie ku tej przyszłości świadomi swych sił, jakie macie w sobie, w duszach i ciałach”.
Drodzy przemyślanie, myślę, że dzisiaj, w tej niezwykłej chwili, kiedy tak licznie zgromadzeni wyrażamy swoje przywiązanie do Papieża Polaka, możemy wspólnie zadeklarować wolę postawienia w centrum miasta pomnika Jana Pawła II. Liczę na poparcie idei, aby wielki człowiek, Niezwykły Papież, najwyższy autorytet naszych czasów, Honorowy Obywatel Przemyśla, który od kilku lat posiadał klucze do naszego miasta w sposób symboliczny był obecny tu, w Przemyślu, mieście, w którym mieszka Lud Boży obydwu obrządków, mieście, którego wielkich synów wyniósł na ołtarze, mieście u wrót Bieszczad, które wspominał z takim sentymentem.
Ojcze Święty, odszedłeś od nas, ale przecież w każdym z nas pozostała cząstka Ciebie. Wielu z nas miało szczęście spotkać Cię osobiście i teraz przechowuje pamięć o tym spotkaniu jak najcenniejszy skarb. Ja też do nich należę. Przed dziesięciu laty otrzymałem z Twoich rąk różaniec. Nigdy się z nim nie rozstaję.
Umiłowany Ojcze Święty! Odszedłeś od nas w sobotni wieczór i z pomocą tej, której zawierzyłeś całego siebie znalazłeś się prosto w ramionach Chrystusa Miłosiernego. Mimo ogromnego cierpienia odchodziłeś spokojny i pogodny, szedłeś przecież na spotkanie z Panem. Ojcze Święty, to niezwykłe uczucie. Ty, który jeszcze tak niedawno byłeś wśród nas i tak bardzo byłeś o nas zatroskany, jesteś teraz z Chrystusem i patrzysz na nas z właściwą sobie miłością i życzliwością, ale też z przenikliwością, przed którą już nic się nie ukryje. Wierzymy, że nadal będziesz nas wspierał, ale wiemy też, że oczekujesz, byśmy byli godni tego wsparcia. Postaramy się nie zawieść pokładanych w nas nadziei. Żegnaj Ojcze! Żegnaj, ale pozostań w nas na zawsze.