Andrzej i Szymon

Dwaj uczniowie Jana Chrzciciela usłyszeli jego świadectwo o Jezusie i poszli za Nim. Jan wskazał na Jezusa: „Oto Baranek Boży” (J 1,35). Jezus odwrócił się do nich i zapytał: „Czego szukacie? Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi - to znaczy: Nauczycielu - gdzie mieszkasz?» Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego” (J 1, 38-39).
Co znaczy pytanie uczniów? Uczniowie Jana zapewne już słyszeli o Jezusie, być może od swojego nauczyciela. Zapytali o mieszkanie, bo ono dużo mówi o człowieku, który w nim mieszka: czy jest bogaty czy biedny, jak żyje. Uczniowie interesowali się osobą Jezusa, Jego stylem życia. Jezus nie sprzeciwia się: chodźcie i zobaczcie. Nie ma nic do ukrycia; nie prowadzi podwójnego życia: z wami pobożny i wymagający nauczyciel, a w swym domu wygodny sybaryta. Chodźcie i zobaczcie: nie mam dwóch twarzy. Nie gram roli nauczyciela, ale nim jestem.
To pytanie uczniów ma głęboki sens teologiczny. Jest rzeczą ważną wiedzieć, gdzie Jezus mieszka, by być razem z Nim. Uczniowie nie pytają, czego Jezus naucza, ale o Niego samego. Gdzie mieszka, aby mogli w Jego szkole uczyć się osoby Jezusa, Jego stylu życia. Pozostali u Jezusa jeden dzień. Zostali przez Niego oczarowani i zafascynowani. Jednym z tych dwóch uczniów był Andrzej. Spotyka on na drodze swego brata Szymona i mówi mu z entuzjazmem: „«Znaleźliśmy Mesjasza» - to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa” (J 1, 41-42). Brat zafascynowany Chrystusem prowadzi do Niego swojego brata. Braterska ewangelizacja. Wzruszająca scena.
W Meksyku istnieje słynna Szkoła Nowej Ewangelizacji im. św. Andrzeja. Celem członków tej szkoły jest prowadzić do Jezusa kogoś lepszego od siebie, tak jak Andrzej przyprowadził Szymona. Właśnie wtedy, gdy Szymon, przyprowadzony przez brata, stanął przed Jezusem, Jezus spojrzał na niego i powiedział: „Ty jesteś Szymon, syn Jana; ty będziesz się nazywał Kefas - to znaczy Piotr” (J 1, 42). Zmiana imienia wskazuje tu na szczególną misję Piotra.
Było to pierwsze spotkanie braci z Jezusem. Nauczyciel pokazał Jezusa uczniom, brat przyprowadził do Chrystusa brata.

Synowie Zebedeusza

Definitywne powołanie braci opisuje św. Marek (1,16.20). Jezus, głosząc Ewangelię Bożą, wzywa równocześnie do nawrócenia i wiary; doszedł do jeziora Galilejskiego; spotkał tam Szymona i jego brata Andrzeja, jak zarzucali sieci. „Jezus rzekł do nich: Pójdźcie za Mną…” (por. Mk 1, 17); On nie szuka ludzi w jakimś środowisku szczególnie religijnym, np. w synagodze, lecz tam, gdzie żyją i pracują na co dzień. Powołuje przy pracy. Jezus nie postępuje jak rabini żydowscy, których szukali i wybierali uczniowie. On sam powołuje i On stwarza w powołanych decyzję pójścia za Nim: „a sprawię, że staniecie się…” (por. Mk 1, 17). Powołujące słowo Jezusa podobne jest do stwórczego słowa Boga (por. Ps 33, 9; Iz 55, 10n). Dzięki tej mocy twórczej słowa Jezusa, pójście za Nim uczniów zostało przedstawione jako rzecz sama w sobie oczywista, bez żadnych obiekcji ze strony powołanych rybaków. W powołaniu tym realizuje się działanie łaski, choć nie jest ona wyraźnie wspomniana: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem…” (J 15, 16). Człowiek w sposób wolny poddaje się temu działaniu. Dzięki temu powołanie jest pełnym tajemnicy spotkaniem Chrystusa z człowiekiem. Inicjatywa wyboru i powołania zależy wyłącznie od Niego: powołuje kogo chce i kiedy chce.
Chrystus powołuje na służbę, do wypełnienia misji. Powołując, czyni ich rybakami ludzi. Sieć w symbolice Nowego Testamentu oznacza Kościół (por. J 21, 11). Rybacy ludzi - to ci, którzy swym trudem i pracą włączają ludzi do królestwa Bożego, do
Kościoła; to ci, którzy na wzór Jezusa „głoszą Ewangelię Bożą”, wzywają do nawrócenia i wiary. Praca ta wymaga wielkiego trudu jak praca rybaka.
Chrystus powołuje przy pracy i na pracę; na trud, na służbę. Daje do wypełnienia zadanie w Bożych planach zbawienia. Jest to często zadanie trudne, wymagające ofiary, wyrzeczenia. Wynika to z istoty samego powołania; jeżeli jest ono charyzmatem, tzn. dane jest dla dobra innych, dla całej wspólnoty, a nie dla powołanego. Takie jest każde powołanie biblijne: zawsze jest ono dla innych, a nie dla własnej wygody. Bóg nie obiecuje łatwego życia powołanym, nie rozpieszcza tych, których powołuje. Obiecuje im jednak coś bardzo cennego: „Ja będę z tobą” (Wj 3,12; por. Łk 1,28; Mt 28,20).
Każde powołanie łączy się z opuszczeniem kogoś lub czegoś. Łączy się z odejściem od kogoś lub czegoś. Jest to reguła powszechna. Uczniowie, żeby pójść za Chrystusem, musieli opuścić ojca Zebedeusza, łodzie i sieci. Powołanie zawsze łączy się z odejściem, ofiarą, które sprawiają ból ludzkiemu sercu. Jan Paweł II w homilii inauguracyjnej, komentując powołanie Piotra i myśląc o swoim powołaniu mówił: „I Piotr przybył do Rzymu! Cóż skierowało go i doprowadziło do tego miasta, w serce rzymskiego imperium, jak nie posłuszeństwo wobec posłannictwa otrzymanego od Pana? Zapewne ten rybak z Galilei nie chciałby przybyć aż tutaj, wolałby pewnie zostać tam, nad brzegiem jeziora Genezaret ze swoją łodzią i sieciami”. W słowach tych czuje się osobiste doświadczenie człowieka, który musiał opuścić swoją ojczyznę, by iść za głosem Pana.
Opuszczenie, odejście rodzą w sercu ludzkim pustkę. Człowiek jednak nie może żyć pustką. Dlatego wraz z wezwaniem do opuszczenia i porzucenia kogoś lub czegoś łączy się zawsze wezwanie: „Pójdźcie za Mną” (Mk 1, 17). Pustkę spowodowaną odejściem ma zapełnić Pan, żywa osoba Pana; Chrystus, który wzywa, misja, jaką ukazuje, muszą stać się nową miłością powołanego, nową treścią jego życia. Muszą stać się bardziej konkretne, bardziej fascynujące i godne miłości niż to, co trzeba opuścić i porzucić. Powołany, na wzór św. Pawła, winien wszystko opuścić byleby pozyskać Chrystusa i znaleźć się w Nim (por. Flp 3, 7n). W miejsce porzuconych wartości musi wejść jedyna i najwyższa wartość - Chrystus.

Te świadectwa biblijne są pouczające i budujące. Tym, który powołuje jest Bóg w Starym Testamencie a Chrystus w Nowym. Powołujący lubi się posługiwać ludźmi w powoływaniu ludzi. Potrzebuje nas. Jeżeli tym, który powołuje jest Pan, trzeba nieustannie prosić Pana żniwa, żeby posłał robotników na żniwo (por. Łk 10, 2).