Chrześcijaństwo jest religią pokoju i radości. Wszyscy święci Kościoła żyli duchem pokoju i miłości. Życiową dewizą św. Franciszka z Asyżu były słowa „Pokój i Dobro”. Kolejne, siódme błogosławieństwo Jezusa brzmi: „Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5, 9). Pokój jest opanowaniem siebie, uciszeniem duszy, rozumu i woli. Jest trudem, dziełem człowieka i darem Bożym. Pokój musi mieć 3 wymiary: przede wszystkim pokój z Bogiem, pokój z drugimi i pokój z sobą samym.
Pokój z Bogiem będzie wtedy zachowany, gdy w naszym życiu nie będzie grzechu. Grzech bowiem jest dysonansem, niezgodą z Bogiem, który niszczy pokój w duszy. Człowiek powinien być wierny Bogu, żyć z Nim w przyjaźni. Św. Paweł mówi: „Dostąpiwszy usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Rz 5, 1). Matkę Bożą nazywa Kościół Panną Wierną - była posłuszna Bogu w całym swym życiu. Być wiernym we wszystkim Bogu, to fundament pokoju.
Drugim warunkiem i wymiarem pokoju jest pokój z drugimi, z każdym człowiekiem. „Jeden drugiego brzemiona noście, i tak wypełniajcie prawo Chrystusowe” - mówi Apostoł (Ga 6, 2). Życie bardzo często wystawia nas na próbę, gdy drugi człowiek ma swoje wady, rani nas lub krzywdzi. Wtedy nasze chrześcijaństwo zdaje trudny egzamin. Trzeba umieć z Bożą pomocą darować, przebaczyć. Chrześcijanin nie trwa w gniewie, nie żyje w niezgodzie, bo tam gdzie ona jest, będzie oddech szatana, ojca niezgody.
Trzecim wymiarem pokoju jest zachowanie go z sobą samym. Być pogodzonym z sobą, z tym, co nas spotyka w życiu. Nie rozpaczać, nie buntować się wewnętrznie, nie okazywać niezadowolenia, nie narzekać, gdy nas spotyka jakaś przeciwność, niepowodzenie czy cierpienie. Przyjąć wszystko, co życie niesie, bo wszystko jest od Boga, co nie jest grzechem. Nie jest to łatwe, ale Bóg swą łaską przychodzi człowiekowi z pomocą. „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4, 13). Chrześcijanin żyjący perspektywą wiecznego szczęścia w niebie nie może w życiu doczesnym czuć się nieszczęśliwy, przegrany.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój. Błogosławieni ci, którzy potępiają wojny, krwawe porachunki i czynią wszystko, aby im zapobiec. „Schowaj swój miecz do pochwy, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną” (Mt 26, 52) - powiedział Jezus w Ogrójcu podczas pojmania. Wojny są zaprzeczeniem tego błogosławieństwa. Ostatni wiek przyniósł nam ich wiele, w tym dwie wielkie wojny światowe. Ojciec Święty nieustannie zabiegał o pokój między narodami, o rozwiązywanie konfliktów na drodze dialogu, środkami pokojowymi, nie militarnymi. Był przeciwny wojnie w Iraku i czynił wszystko, aby jej zapobiec. Głosił zasadę, że wojna niczego nie rozwiązuje, ale stwarza nowe problemy, poważniejsze i groźniejsze od dotychczasowych. W Iraku zginęło wielu ludzi, w tym także dzieci. Giną także żołnierze polscy, wielu amerykańskich - a końca wojny nie widać.
Pokój, o którym mówi Pan Jezus w swoim błogosławieństwie, nie polega tylko na braku wojny, na bezpieczeństwie zewnętrznym, na pokoju w rozumieniu świata. Jest pokojem innym, głębszym, opartym na Bogu. Ojciec Święty w homilii o pokoju, wygłoszonej w Toruniu w 1999 r., mówił: „Chrystus - On jest naszym pokojem. Tak, Jezus jest pokojem, jest naszym pojednaniem. To On zburzył wrogość, jaka powstała po grzechu człowieka i pojednał z Ojcem wszystkich ludzi przez śmierć na krzyżu. Na Golgocie zostało przebite włócznią Serca Chrystusa, na znak Jego zupełnego daru z siebie, miłości ofiarnej i zbawczej, którą do końca nas umiłował. Oto dlaczego pokój Chrystusa jest inny niż ten, jaki sobie wyobraża świat. Zwracając się do Apostołów przed swoją śmiercią w Wieczerniku, Chrystus powiedział wyraźnie: »Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak, jak daje świat, Ja wam daję« (J 14, 27). Podczas gdy ludzie rozumieli pokój na płaszczyźnie doczesności, Chrystus mówi, że wypływa on z dóbr nadprzyrodzonych, że jest wynikiem zjednoczenia z Bogiem w miłości.
Kościół żyje Ewangelią pokoju. Głosi ją wszystkim ludom i narodom. Niestrudzenie ukazuje drogi pokoju i pojednania. Wprowadza pokój, burząc mury uprzedzeń i wrogości między ludźmi” (VII Pielgrzymka Jana Pawła II do Ojczyzny).
Pokój jest naszym trudem, dziełem, ale i darem, łaską Bożą. Jest darem, który nas ubogaca, wywyższa i czyni autentycznymi świadkami Chrystusa. W każdej Mszy św. przekazujemy sobie znak pokoju. Niech on będzie wyrazem naszego pokoju i pragnieniem posiadania go przez innych. Prośmy zarazem Boga słowami psalmisty: „Skieruj, Panie, nasze kroki na drogę pokoju” (por. Łk 1, 79).