23 września obchodziliśmy liturgiczne wspomnienie św. Ojca Pio - z tej racji w Hospicjum pod patronatem Świętego została odprawiona Msza św. odpustowa, w której uczestniczyli: chorzy z rodzinami, pracownicy, wolontariusze i rodziny tych, którzy wyprzedzili nas już do domu Ojca, a byli pacjentami Hospicjum.
Hospicjum im. św. Ojca Pio w Tarnobrzegu rozpoczęło swoją działalność w budynku poświęconym przez bp. Edwarda Frankowskiego, przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w roku 2001. Z biegiem czasu chorych przybywało i wynikła potrzeba zapewnienia większej liczby łóżek dla pacjentów. Z tego względu rozpoczęto starania dotyczące wybudowania - przy ul. Dąbrówki 44 (za zajezdnią autobusów PKS) - większego budynku, który oddano do użytku w liturgiczne wspomnienie św. Ojca Pio 23 września 2002 r.
Tegoroczne uroczystości odbyły się przy ul. Dąbrówki. Gdy wchodzimy do budynku, rzuca się w oczy obraz przedstawiający św. Jana Bożego - franciszkanina trzymającego w ramionach schorowanego, wycieńczonego mężczyznę. Przejmującym staje się również napis: „Jeżeli do łoża chorego nie zbliżysz się z miłością, daremna jest twoja posługa” - prosty a zarazem zmuszający do działania. Bo czym byłaby nasza posługa wobec chorego, potrzebującego pomocy, jeśliby w naszych czynach nie znalazła się odrobina miłości. Mszę św. w hospicyjnej kaplicy i homilię wygłosił ks. Michał Józefczyk - proboszcz parafii na Serbinowie.
W Hospicjum im. św. Ojca Pio w Tarnobrzegu istnieją dwa zasadnicze rodzaje działania hospicjum jako instytucji. Pierwszy model opieki hospicyjnej odnosi się do prowadzenia opieki w hospicjum stacjonarnym. Jego istnienie uzasadnione jest głównie schorzeniami wymagającymi stałej opieki medycznej. Może być stosowany również wobec osób samotnych, nie posiadających bliskich. Drugi powołany we wrześniu tego roku, z nich najbardziej typowy, to hospicjum domowe, czyli opieka hospicyjna prowadzona w domu chorego. Zespół hospicyjny, współpracując z rodziną, roztacza opiekę nad chorym w jego domu, zwykle w sytuacji, gdy jest on już wypisany ze szpitala, po ostatnich zabiegach zwalczających chorobę, jakie można było przeprowadzić z medycznego punktu widzenia. Hospicja takie zajmują się również wypożyczaniem specjalistycznego sprzętu, szkoleniem rodziny w pielęgnacji i postępowaniu z chorym. Obecnie leczeniem objętych jest 75 chorych.

Pojęcie „hospicjum” zostało ukształtowane w historycznej Europie, jako nazwa miejsca przyjmującego i otaczającego opieką podróżnych. Wywodzi się od łacińskiego słowa hospes oznaczającego gościa. Współczesny model opieki hospicyjnej stworzyła Cicely Saunders - Angielka, która w 1967 r. otworzyła w Londynie specjalistyczny ośrodek opieki nad chorymi umierającymi - Hospicjum św. Krzysztofa. Urodzona w 1918 r. Cicely pragnęła zostać pielęgniarką, jednak sprzeciw rodziców sprawił, że udało się jej zrealizować to marzenie dopiero w 1944 r. Pracując jako pielęgniarka w londyńskim szpitalu św. Łazarza opiekowała się nieuleczalnie chorym polskim lotnikiem Dawidem Taśmą. Z rozmów, jakie z nim przeprowadziła, zrodziła się idea miejsca przeznaczonego dla ludzi umierających. Miejsca, w którym będą mogli, otoczeni opieką, wolni od bólu, uporządkować swoje sprawy oraz przygotować się do odejścia