Miejscowość Nieciecz pierwotnie nosiła nazwę: Niecieca lub Nieciecza, a z czasem została zastąpiona określeniem: Nieciecz Włościański. W 1424 r. wieś ta została włączona przez ks. Grzegorza z Buczkowa (zm. ok. 1424 r.), biskupa włodzimierskiego (1400-24), do nowo utworzonej parafii w Sokołowie.
W święto Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny 1457 r. Stanisław Nieciecki h. Gozdawa, dziedzic Niecieczy i Wirowa (1447 r.), razem z neofitami - rodzonymi braćmi Janem (Iwaskone) i Stanisławem Hrynkami (Hrynkone) z Wirowa, ufundował tutaj pierwszą drewnianą kaplicę pw. Jezusa Chrystusa, Panny Najświętszej Maryi Dziewicy, św. Doroty, nadając jej dziesięciny z własnych wsi. Świadkami tego aktu byli: ks. Mikołaj - pleban Rozbitego Kamienia, Maciej - dziedzic Miłkowa, a także Paweł i Mikołaj z Niewiadomej. W latach 1470-80 plebanem był ks. Wielisław. W sam dzień luna secunda miesiąca września 1470 r. ks. Marcin Krzeszowski (Krzeczowicz) h. Gryf (zm. przed 1483 r.), biskup łucki (1468-83), potwierdził akt fundacyjny, różne nadania i włączył do parafii Nieciecz wieś Bujały. W 1525 r. Jan, syn Michała z Niecieczy (1477 r.), dokonał zamiany pewnych dóbr z ks. Mikołajem, miejscowym plebanem.
Od XV do XVIII wieku właścicielami Niecieczy była rodzina Niecieckich, herbu Gozdawa, a następnie rodziny: Bujalskich, Lisieckich (od 1770 r.), Łopuskich (od 1791 r.). Drugi drewniany kościół został zbudowany w 1713 r. staraniem Jana Dziekońskiego, regenta lubelskiego, i miejscowego proboszcza - ks. Jana Pacewicza. 23 września 1722 r. akt fundacji i wcześniejsze nadania potwierdził ks. Stefan Rupniewski (1671-1731), biskup łucki (1721-31), w obecności ówczesnego proboszcza - ks. Józefa Domaniewicza.
W 1847 r. proboszczem parafii został ks. Franciszek Tuszyński (1806-75). W 1863 r., razem z ówczesnym dziedzicem Niecieczy Władysławem Aleksandrem Rawiczem (1832-1963), rozpoczął starania o budowę nowej świątyni, gdyż dotychczasowa została rozebrana. Rząd carski uznał jednak, że postawienie tutaj nowego kościoła będzie szkodliwe dla prawosławia. Wzniesiono więc tymczasową drewnianą kaplicę. Po śmierci księdza proboszcza w 1875 r. - w ramach represji za udzielanie pomocy unitom - parafię w Niecieczy zlikwidowano na mocy dekretu (nr 1941) Pawła Demetriusa hr. von Kotzebue (1801-84), generał-gubernatora warszawskiego (1874-80). Decyzją (nr 10627) Stiepana Gromeki (1823-77), gubernatora siedleckiego (1866-75), wiernych przyłączono do trzech parafii w: Jabłonnie Lackiej, Sokołowie Podlaskim i Zembrowie. Tymczasowym administratorem w latach 1876-77 był jeszcze ks. Ludwik Pawłowski (ur. 1840 r.), proboszcz i dziekan sokołowski (1875-86).
W dwa lata po carskim edykcie tolerancyjnym z 30 kwietnia 1905 r., czyli w 1907 r., parafianie niecieccy przystąpili do wznoszenia drewnianego kościoła kosztem dziedzica majątku Kupientyn - Adolfa Zambrzyckiego (1850-1928). Budowę zakończono w 1910 r. staraniem ks. Rajmunda Pianko (1870-1921), proboszcza w Niecieczy (1910-19). W tym też roku kościół poświęcił ks. Stanisław Retke (1859-1928), proboszcz i dziekan sokołowski (1892-1928). Po odzyskaniu niepodległości parafia w Niecieczy została wznowiona 7 kwietnia 1919 r. przez ks. Henryka Przeździeckiego (1875-1939), biskupa siedleckiego, czyli podlaskiego (1918-39). Pierwszym proboszczem został wówczas ks. Bronisław Żebrowski (ur. 1870 r.), który pracował tutaj w latach 1919-21.
19 maja 1950 r. (w godzinach rannych) drewniana świątynia spłonęła z niewyjaśnionych dotąd przyczyn. W przeciągu dwóch miesięcy zbudowano tymczasową świątynię, która 15 lipca 1950 r. otrzymała od ks. Ignacego Świrskiego (1885-1968), biskupa siedleckiego, czyli podlaskiego (1946-68), status oratorium publicum. Obecny, murowany kościół w Niecieczy zbudowano w latach 1950-53 pod kierunkiem ks. Stanisława Sitniczuka (1907-2002), ówczesnego proboszcza (1943-55), według projektu architekta Pawlikowskiego z Warszawy. Konsekracji nowego kościoła, która odbyła się 4 października 1953 r., dokonał wspomniany bp Ignacy Świrski.
Na placu przykościelnym znajduje się murowana dzwonnica, zbudowana w 1985 r. staraniem ks. Stanisława Falkowskiego.
Obok kościoła parafialnego stoi murowana plebania z 1906 r., którą wznieśli dziedzice majątku Kupientyn - wspomniany Adolf Zambrzycki i jego żona Jadwiga z hr. Szydłowskich. W pobliżu znajduje się murowana organistówka wraz z salką parafialną, zbudowana w latach 1975-76 staraniem ks. Kazimierza Kuryłka, proboszcza w latach 1971-82.

Bibliografia:
Archiwum diecezjalne w Drohiczynie. III /Q/. Akta parafii Nieciecz 1957-1980; 1981-1987; P. Aleksandrowicz, Diecezja siedlecka, czyli podlaska, Sadowne 1956; I. Galicka, H. Sygietyńska, Województwo warszawskie. Powiat sokołowski (Katalog zabytków sztuki w Polsce t. X, z. 25), Warszawa 1965; M. Głowacki, Katalog duchowieństwa i parafii diecezji siedleckiej, czyli podlaskiej, Siedlce 1985; Katalog kościołów i duchowieństwa diecezji siedleckiej, czyli podlaskiej na rok 1929, Siedlce 1929; M. Pietrzak, Kościoły i cmentarze ziemi sokołowskiej, Sokołów Podlaski 2002; S. Ulaczyk (oprac.), Rocznik diecezji drohiczyńskiej. Spis parafii i duchowieństwa 1999, Drohiczyn 1999.

Porządek Mszy św.:
- niedziele i święta:
- kościół parafialny: 9.00, 11.30
- święta niebędące dniami wolnymi od pracy:
- kościół parafialny: 8.00 lub 18.00

Odpusty w parafii: św. Maksymiliana Kolbego, św. Marcina.
Nabożeństwo adoracyjne: pierwszy piątek - niedziela lipca.

Księgi metrykalne:
Księgi chrztów: od 1925 r.
Księgi małżeństw: od 1925 r.
Księgi zmarłych: od 1925 r.