Tuż po wydarzeniach związanych ze śmiercią Jana Pawła II wielu młodych ludzi zgromadziło się na rozległych Alejach Jana Pawła II w Jeleniej Górze. Tak jak w innych miastach Polski, tak i tu młodzież zainicjowała spotkanie, rozsyłając wśród znajomych sms-y z zaproszeniem. W efekcie setki osób, młodych i starszych przybyło wtedy ze zniczami i solidarną modlitwą. Zrodziła się myśl, by te spotkania kontynuować każdego drugiego dnia miesiąca.
W październiku inicjatywę przejęli młodzi z Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży działającego przy kościele Świętego Krzyża, a także ich koleżanki i koledzy - uczniowie z Liceum Ogólnokształcącego nr 1 im. Stefana Żeromskiego. O godz. 20.00 rozległy się, odtworzone z płyt CD, dwa przejmujące nagrania. Pierwsze z pamiętnymi słowami z 16 października 1978 r.: Annuntio vobis gaudium magnum… - kard. Felici. I drugie - z zupełnie inaczej brzmiącym Annuntio abp. Sandri z 2 kwietnia 2005 r. Po tych słowach, które tworzyły klamrę i kanwę refleksji modlitewnej, zachęcając do dziękczynienia za pontyfikat Jana Pawła II, w stronę prezbiterium udała się procesja liturgiczna pod przewodnictwem ks. Janusza Dereczennika. Na jej czele niesiono ogromny Ewangeliarz oprawiony w czerwoną skórę, inkrustowany srebrem. Umieszczony został przed ołtarzem.
Czuwanie składało się z dwóch części. Pierwsza to liturgia słowa, w której najbardziej znaczącym i przejmującym punktem była Ewangelia o Jezusie kroczącym po wzburzonych falach jeziora Genezaret, o wierze Piotra i jego chwili zwątpienia, o słowach zachęty Chrystusa. Homilię do tych słów wygłosił sam Jan Paweł II. Jego słowa z przemówienia do młodzieży polskiej, wygłoszone w Poznaniu w 1997 r., popłynęły znów dzięki technice audio. Ale zostały przyjęte tu i teraz. „To ewangeliczne wydarzenie jest pełne głębokiej treści. Dotyczy najważniejszego problemu życia ludzkiego - wiary w Jezusa Chrystusa. Piotr z pewnością miał wiarę, którą wyznał później tak wspaniale, ale w tym momencie nie była ona jeszcze ugruntowana. Gdy zawiał silny wiatr, Piotr zaczął tonąć, ponieważ zwątpił. To nie wicher zanurzył Piotra w głębinach jeziora, lecz niedostatek wiary. Jego wierze zabrakło istotnego elementu - całkowitego oparcia się na Chrystusie, całkowitego zaufania Chrystusowi w chwili wielkiej próby, zabrakło całkowitego pokładania w Nim nadziei. Wiara i nadzieja razem z miłością stanowią fundament życia chrześcijańskiego, którego kamieniem węgielnym jest Jezus Chrystus”.
W modlitewną zadumę nad tak wyjaśnionym słowem Boga wprowadziły jeszcze dodatkowo fragmenty poezji Jana Pawła II z Tryptyku rzymskiego i fragment oratorium Tu es Petrus Piotra Rubika. A potem odbyła się adoracja.
Adorując Najświętszy Sakrament mogliśmy jeszcze raz wgłębić się w tekst „Testamentu” Jana Pawła II. W czasie czuwania przed Chrystusem, modliliśmy się do miłosierdzia Bożego. O godz. 21.37 zabrzmiały z mocą świętokrzyskie dzwony… Po 21.37 zaśpiewaliśmy Barkę, a w nieprzerwanie trwającym dialogu z Janem Pawłem II usłyszeliśmy w zamian: „Chcę powiedzieć na zakończenie, że właśnie ta oazowa pieśń wyprowadziła mnie z Ojczyzny przed 23 laty. Miałem ją w uszach, kiedy słyszałem wyrok konklawe. I z nią, z tą oazową pieśnią, nie rozstawałem się przez wszystkie te lata. Była jakimś ukrytym tchnieniem Ojczyzny. Była też przewodniczką na różnych drogach Kościoła. I ona przyprowadzała mnie wielokrotnie tu, na te krakowskie Błonia, pod kopiec Kościuszki. Dziękuję ci, pieśni oazowa”.
Poza murami świątyni odbyła się ostatnia, trzecia część czuwania. Zgromadzeni pod pomnikiem Jana Pawła II wysłuchaliśmy słów komentarza: „Za chwilę wypuścimy balony, które wzlecą ku niebu - jak ptaki tęsknoty, jak nasze nadzieje, jak nasze… modlitwy. Modlitwa, jak wiemy, jest rozmową z Bogiem, jest rozmową ze świętymi, z tymi, których kochamy, którzy są w naszych sercach i pamięci. Te balony, jak słowa modlitwy, polecą ku niebu”. Bo teraz my szukamy Ojca Świętego, a On przychodzi do nas i będzie przychodził.
Ale to jeszcze nie był koniec. Zakończenie czuwania mogło być dla wielu zaskakujące. Podobnie, jak na Tor Vergata w Rzymie w roku 2000, młodzież wraz z Janem Pawłem II oglądała pokaz sztucznych ogni, tak i my postanowiliśmy odpalić race. Towarzyszyły temu słowa komentarza: „Uwierzmy w to, że chrześcijaństwo nie jest tylko religią krzyża, ale jest religią zmartwychwstania i radości, jest fantastycznym hymnem na cześć życia, które się zmienia, ale się nie kończy. Wystrzelimy za chwilę fajerwerki, one rozbłysną na niebie. Wykwitną kwiatami marzeń, nadziei, zachwytu… Noc rozbłyśnie jak świt, jak zmartwychwstanie, jak zwycięstwo”.
Rozchodziliśmy się z radością w sercu. Szliśmy w mrok nocy, ale szliśmy umocnieni Eucharystią - z miłością i dziękczynieniem za dar Jana Pawła II. Wielkie wyrazy wdzięczności należą się wszystkim, którzy przez własny wysiłek i okazane serce włączyli się w to wielkie przedsięwzięcie. Wszystkim za wszystko - Bóg zapłać!