Dwa dni to czas krótki, ale bardzo cenny dla każdego, kto przyszedł, by „podsłuchać Instytut”, jak wyraził się pierwszy prelegent kard. Stanisław Nagy. Ksiądz Kardynał, niegdyś pracownik KUL-u, wspomniał czas, gdy „dotykaliśmy Jego (Karola Wojtyły) rąk, widzieliśmy Jego postać, słyszeliśmy Jego głos i nie zdawaliśmy sobie sprawy, że to święty chodzi wśród nas. On pisał teorię życia duchowego dla Kościoła, społeczności ludzkiej, wyznaczał ją całą potęgą swego pontyfikatu” - mówił kard. Nagy, przypominając, że „papieski” uniwersytet ma pełne prawo i obowiązek snuć refleksje na temat jego teorii życia duchowego. Gdy Mistrz Duchowy odszedł, może nawet wyraźniej słychać jego głos, wskazujący sprawdzoną ścieżkę do świętości: „Tędy, człowiecze, podążaj...”. Echo tych słów pobrzmiewa przecież ciągle w treści jego nauczania. Spojrzenie wstecz, rzucone przez Księdza Kardynała, pozwalało dostrzec, co zmieniło się na przestrzeni czasu.
Tegoroczne sympozjum, zorganizowane przez pracowników Instytutu Teologii Duchowości i poświęcone zagadnieniu mistrzostwa duchowego Jana Pawła II, odbyło się przy licznej frekwencji. Ks. prof. Marek Chmielewski w wykładzie Chrystocentryzm duchowości Papieża Polaka poddał refleksji koncepcję życia duchowego Ojca Świętego, opartą na wątkach chrystologicznych. Odniesienia do duchowości przewijają się przez niemal wszystkie dokumenty, jakie napisał Papież, poczynając od encykliki Redemptor hominis. Pełnia życia to właśnie pójście za Chrystusem, które „zabezpiecza osobową tożsamość chrześcijanina” świeckiego czy duchownego. O Papieżu, jako obrońcy godności człowieka, mówili profesorowie: ks. Andrzej Szostek MIC (Duchowość jako autotranscendencja osoby przez czyn) i ks. Wojciech Chudy (Personalizm podstawą formacji duchowej wg Jana Pawła II). Zwrócili oni uwagę, że - zdaniem Papieża - nasze działanie wpływa na jakość człowieczeństwa. Wokół wawelskich korzeni duchowości Jana Pawła II skoncentrował uwagę słuchaczy ks. prof. Jacek Urban z Krakowa. Wskazał związki Karola Wojtyły z jego ukochaną katedrą krakowską, „skąd rozchodzi się prawda Boża związana z urzędem nauczycielskim biskupa i przemawia do nas cała przeszłość”. Poruszył wątek więzi z ks. Kazimierzem Figlewiczem, wadowickim nauczycielem religii, potem podkustoszem katedry, a przez lata przyjacielem i duchowym kierownikiem Wojtyły. Kapłan ten pielęgnował w sobie ducha ubóstwa i gorliwości oraz umiejętność słuchania i o nim Papież powiedział: „on mnie nauczył wielkiej miłości do wawelskiej katedry”. W samo południe uczestnicy sesji udali się na Mszę św., której przewodniczył kard. St. Nagy. Po wznowieniu obrad wątek eucharystyczny podjął w referacie ks. prof. Jerzy Misiurek. Wykładowcy analizowali również papieskie przesłania do kapłanów (ks. prof. Jan Machniak) i młodzieży (ks. prof. Jarosław Popławski). Drugiego dnia bp Andrzej Dzięga, przewodniczący Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego KEP, wymienił dokumenty, których treści wskazują na troskę Ojca Świętego o osoby konsekrowane i misyjną działalność Kościoła (m.in. Christus Dominus, Evangelica testificatio, Ad gentes, Perfectae caritats). Ksiądz Biskup podkreślił, iż w adhortacji Vita consecrata widać otwarcie Jana Pawła II na nowe formy życia konsekrowanego i aprobatę dla odradzania się zapomnianych, podkreślenie wagi i sensu składania profesji rad ewangelicznych.
26 listopada Księgą Pamiątkową z rąk Księdza Rektora uhonorowany został wieloletni pracownik Instytutu o. prof. Antoni Jozafat Nowak OFM. Księga, wydana w 70. rocznicę urodzin Ojca Profesora, zaprezentowana przez dr hab. Teresę Paszkowską, zawiera części o wymownych tytułach: Osoba i dzieło oraz Z wyrazami uznania, szacunku i wdzięczności. Ojciec Jubilat jest pracownikiem naukowym KUL-u od 1984 r., Rada Wydziału powierzyła mu kierowanie Katedrą Psychologii Życia Wewnętrznego w 1987 r.; funkcję tę pełni do dziś, pracując w Katedrze Psychologii Eklezjalnej. Przed ceremonią wręczenia Księgi głos zabrał dziekan Wydziału Teologii ks. prof. Jerzy Pałucki, przedstawiając Ojca Profesora jako naukowca i duszpasterza. Jak zauważył, psychologia według o. prof. Nowaka opiera się nie tyle na koncepcji osobowości, co osoby. Laudację wygłosił ks. prof. Słomka, który sylwetce Jubilata nadał rys osobistych wspomnień. W wykładzie pt. Miłość Chrystusa w Kościele świętym o. prof. Nowak przypomniał, że Chrystus i Kościół tworzą Osobę Mistyczną. Kościół bez papieża nie jest Chrystusowy, a taki chcą stworzyć środowiska masonerii. Ojciec Święty doskonale oczyszczony utrapieniem, aż po zamach na życie, upodabniał się do Syna Bożego w swoim nieokazywaniu rozczarowania człowiekiem. „Jeżeli miłość Chrystusa w Kościele jest jedynym sensem pielgrzymowania, to śmierć też się przyda” - mówił, dziękując Chrystusowi za poznanie Boga Trójjedynego, za miłość i miłosierdzie.
Zachwyt postawą Jana Pawła II powinien prowadzić do podjęcia trudu naśladowania go. Dzięki uczestnictwu w XXX Dniach Duchowości łatwiej pamiętać, że - jak ujął to ks. prof. M. Chmielewski - „Papieskie wypowiedzi o duchowości rozłożone w czasie to po mistrzowsku poprowadzona megakatecheza, której zwieńczeniem jest wezwanie do życia duchowego”.

Inicjatywa zorganizowania Tygodnia Duchowości wypłynęła w 1976 r. od pracownika naukowego KUL-u, wówczas ks. doc. dr. hab. Waleriana Słomki. W 1961 r. ks. Słomka rozpoczął głoszenie wykładów zleconych z ascetyki w Katedrze Teologii Ascetycznej i Mistycznej na Sekcji Teologii Moralnej i Pastoralnej KUL. Wkrótce, zwolniony przez biskupa z funkcji duszpasterza młodzieży i wikariusza parafii Nawrócenia św. Pawła w Lublinie, poświęcił się pracy naukowej. W 1974 r. został kierownikiem Katedry Teologii Życia Wewnętrznego. Kilka lat później powołano Samodzielną Specjalizację. W 1982 r. Senat Akademicki KUL erygował Katedrę Teologii Duchowości, powierzając kierowanie nią właśnie ks. prof. Słomce. Dwa lata później utworzono Sekcję Teologii Duchowości, która od 1999 r. jest Instytutem. Od 2000 r. kieruje nim ks. prof. Marek Chmielewski.
Zagadnienia referowane w czasie Tygodni Duchowości (od 2000 r. Dni Duchowości) prezentowano na poziomie nie tylko akademickim, ale i popularyzatorskim. Aula im. S. kard. Wyszyńskiego zwykle okazywała się za mała, by pomieścić wszystkich słuchaczy. 13 pierwszych Tygodni organizował ks. Słomka, a dziewięć kolejnych kierownicy sekcji. Sesje odbywały się rokrocznie w okresie Wielkiego Postu, nawet w stanie wojennym. Jak mówił Ksiądz Profesor, tematy do rozważań wybierano w poszukiwaniu odpowiedzi na znaki czasu. Były to m. in.: mistyka, drogi świętości, zagadnienie kontemplacji i medytacji, cierpienie i śmierć, cnoty teologalne w postawie ludzkiej, sakramenty święte czy problem dojrzałości chrześcijańskiej. W serii wydawniczej „Homo meditans” zamieszczano, obok odczytów z sesji, artykuły teologów, które dotykały tematyki danego Tygodnia.